….ό,τι κι αν γράψουμε στα ντουβάρια μας, όσες φωτογραφίες κι αν αναρτήσουμε, ό,τι αισιόδοξο και να διαβάσουμε, όσες παγκόσμιες ημέρες και να γιορτάσουμε, δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό κι ελπιδοφόρο απ’το να σταθείς απέναντι σ’αυτόν που κάθεται σε μια γαλάζια πολυθρόνα, με κατατρυπημένα χέρια και γυμνό κεφάλι και να του πεις:
Κοίτα με! Είμαι δω! Ζω. Και ξέρω πώς νιώθεις, και τι φοβάσαι, και πόσο πονάς γιατί κάθισα κι εγώ εκεί που σήμερα κάθεσαι εσύ και νομίζεις ότι η ζωή σου έχει τελειώσει. Κι ήρθα για να σου πω κάτι, που όποιος άλλος εκτός από μένα και να στο πει, δεν θα τον πιστέψεις. Τα άσχημα κάποια στιγμή τελειώνουν. Και ξεθωριάζουν. Και γίνονται ανάμνηση. Και γίνονται χαμόγελο. Και τα μαλλιά που έχασες, θα ξαναβγούν σε λίγο καιρό. Βλέπεις τα δικά μου;; Και θα ‘σαι ξανά δυνατός, κι όμορφος, και χαρούμενος. Και θα μπορέσεις να ξανακάνεις τα πάντα. Μπορεί κι ακόμα περισσότερα απ’όσα έκανες μέχρι τώρα. Γιατί όλα μπορούν να ξαναρχίζουν κάθε μέρα. Και στο λέω εγώ που περπάτησα το δρόμο που περπατάς. Με τα ίδια παπούτσια. Έχοντας τις ίδιες πληγές.( Ioanna Karavana , ένα ακόμα μικρό αλλά σημαντικό νουμεράκι στον μακρύ (!!!) κατάλογο των επιζησάντων.)
