Διαγνωστικά με πορογενές αδενοκαρκίνωμα δεξιού μαστού στα 31 μου, πριν τέσσερα χρόνια περίπου, και παρόλο που είμαι ελεύθερη νόσου, ελεύθερη από τον καρκίνο δεν θα είμαι ποτέ! Αυτή η λέξη μπήκε στη ζωή μου απρόσκλητη και την άλλαξε οριστικά και αμετάκλητα. Βλέπετε, ο καρκίνος μπορεί στην αρχή να χτυπάει το σώμα σου, σε βαθμό που να μην αναγνωρίζεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη, αλλά τα σημάδια που αφήνει στην ψυχή είναι πιο δύσκολο να επουλωθούν. Η στιγμή που άλλαξε καθοριστικά τη ζωή μου ήταν όταν το έπιασα πρώτη φορά στο ντουζ το σπιτιού μου, ένα μικρό, στρογγυλό πραγματάκι στον δεξιό μαστό μου. Δεν ήξερα τίποτα για τον καρκίνο του μαστού, καλά καλά δεν ήξερα πως υπάρχει τέτοιος καρκίνος, πόσο μάλλον πως θα μπορούσε να με αφορά. Εδώ μιλάμε για μια νέα γυναίκα! Ήμουν 31 χρονών, υγιέστατη! Για τ’ όνομα του Θεού! Και τέλος πάντων ήμουν 31 χρονών, αυτό τα έλεγε όλα. Κι αφού πέρασα την πόρτα πολλών γιατρών, βρέθηκα στα απογευματινά ιατρεία του πανεπιστημιακού νοσοκομείου μόνη, πάνω σε ένα άβολο κρεβάτι με πολλά εργαλεία δίπλα μου, να κάνω βιοψία στο στρογγυλό αυτό πραγματάκι. Πελαγωμένη έχασα τον αέρα και το υφάκι μου, που δήλωνε ξεκάθαρα πως τζάμπα όλος ο κόπος, μια χαρά ήμουν, και μεταφέρθηκα θαρρείς σε άλλη διάσταση. Εκεί που βασίλευε και κυριαρχούσε το χάος! «Ξάπλωσε στο κρεβάτι». «Γδύσου». «Σου κάνω τοπική αναισθησία». «Μην κουνιέσαι». «Μπράβο». «Λίγο ακόμα». «Να, το βλέπω». «Κάνε υπομονή». «Ακόμα μια φορά και τελειώσαμε». «Σε μένα μιλάνε; Όνειρο! Όνειρο, είναι! Αυτή τη φορά, είναι όνειρο… ξύπνα, βλάκα!» «ΞΥΠΝΑ!» Τίποτα δεν είναι, απολύτως τίποτα, σκεφτόμουν! «Το κάνουν προληπτικά, Αγγελικούλα, μη τρελαίνεσαι». Τόσο πεισματικά αρνιόμαστε ότι μπορεί μια ασθένεια, σαν τον καρκίνο, να συμβεί σε μας. Τόσο πολύ η πρόληψη και η έγκαιρη διάγνωση δεν αποτελούν μέρος της ζωής μας!Κι έτσι, μετά τη βιοψία και το άγχος των αποτελεσμάτων, έφτασε και η μέρα που τα πήραμε στα χέρια μας. Το άκουσα πρώτη φορά στο τηλέφωνο… «Γράφει πορογενές αδενοκαρκίνωμα μαστού», άκουσα την τρεμάμενη φωνή του άντρα μου, στην άλλη μεριά του τηλεφώνου. -“Τι είναι;”, με ρώτησε. -“Καρκίνος”. -… -“Κλείσε και έλα σπίτι”. Πού είναι λοιπόν τα όρια του καθενός; Τι κάνεις όταν την ώρα που μαγειρεύεις μακαρόνια με κιμά, μαθαίνεις πως έχεις καρκίνο; Η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι δε θα τους ξαναμαγειρέψω και συνέχισα με περισσότερο ζήλο το ανακάτεμα, σαν να εξαρτιόταν η ζωή μου απ’ αυτό. Να αιωρούμαι. Ένιωθα να υπάρχω παράλληλα και κάπου αλλού! Στο μεταίχμιο μεταξύ της λογικής και των ονείρων. Κάπου, που δεν υπήρχε αυτή η λέξη- ΚΑΡΚΙΝΟΣ. Γιατί, παρ’ όλο που όλοι ξέρουμε πως ο καρκίνος έπαψε να είναι θανατική καταδίκη, η “επάρατη νόσος” και ότι η ιατρική κάνει άλματα στις μέρες μας, αλλά όλα αυτά όταν αφορούν κάποιον άλλον. Ο καρκίνος ακόμα υποσυνείδητα σημαίνει θάνατο κι ας είμαι ολοζώντανη εδώ μαζί με εκατομμύρια άλλους καρκινοπαθείς. Και για τα παιδιά μου; «Πώς να σας το πω αυτό;» «Ποια λόγια υπάρχουν;» Πού είναι τα όρια σε μια μάνα, που έρχεται αντιμέτωπη με τον θάνατο; Πίστευα πως θα πεθάνω. Πίστευα πως θα με έχαναν. Πίστευα πως δε θα τα μεγάλωνα. Αυτό θα ήταν λοιπόν; Αυτή θα ήταν η ιστορία της παιδικής τους ηλικίας; Γι’ αυτό τα έφερα, σ’ αυτόν τον κόσμο; Για να τους προκαλέσω τόσο πόνο; Να κηλιδώσω την ομορφιά της ψυχής τους, μ’ αυτή την φρικτή αρρώστια; Να τους κλέψω την αθωότητα απ’ το βλέμμα; Πώς να δεχθείς κάτι τέτοιο; Πώς να ξεπεράσεις το σοκ και να αρχίσεις τον αγώνα για τη ζωή σου; Τι δουλειά είχα εγώ με τον καρκίνο; Έπρεπε να μαγειρέψω, να βάλω πλυντήριο και να πάω τα παιδιά στο πάρκο της γειτονιάς. Ότι κάνει δηλαδή, περίπου, μία μαμά με δυο μικρά παιδιά. Τους έξι μήνες, με τους 8 κύκλους προεγχειρητικών χημειοθεραπειών, θα τους παρομοίαζα με την κόλαση του Δάντη, αφού κάθε φορά έπεφτα και πιο κάτω, στην προσωπική μου κόλαση. Από μια νέα γυναίκα, σύζυγο και μητέρα δύο παιδιών, μετατράπηκα σε μια άρρωστη, αδύναμη, φαλακρή γυναίκα. Ο χρόνος όταν νοσείς αποκτά άλλη σημασία και οι μέρες και οι ώρες κυλούν διαφορετικά. Τον πρώτο καιρό όλα γυρίζουν γύρω σου πολύ γρήγορα. Εξετάσεις, ραντεβού με γιατρούς, καινούριες λέξεις- όπως σκιαγραφικό υγρό και σπινθηρογράφημα και το πρόγραμμα της ζωής σου μπαίνει στον πάγο, γιατί τώρα πια, δεν έχει σημασία αν η ΔΕΗ είναι απλήρωτη και τα ρούχα ασιδέρωτα, γιατί εσύ έχεις καρκίνο. Λίγο αόριστα στην αρχή, μέχρι να γίνει επίσημο και περάσεις από το γραφείο του ογκολόγου, για να βρεθείς στη συνέχεια στο βάθος του διαδρόμου σε ένα θάλαμο, για να σου βάλουν το σακουλάκι με το κόκκινο υγρό στη φλέβα σου. Δεν ξέρω πώς να περιγράψω την επίθεση που δέχεται το σώμα σου, από την σκληρότητα των θεραπειών. Τη ζαλάδα, τον εμετό, το κάψιμο στο στομάχι και την αδυναμία που νιώθεις. Πώς είναι να ξυπνάς ένα πρωί και να βλέπεις τα μαλλιά σου στο μαξιλάρι. Πώς είναι να περνάς μπροστά απ’ τον καθρέφτη και κάθε φορά να κοντοστέκεσαι, για ένα απειροελάχιστο δευτερόλεπτο, μέχρι να σιγουρευτείς πως είσαι εσύ. Πώς είναι να βλέπεις το σώμα σου, χωρίς τα στήθη σου. Κι όμως δεν τέλειωσε εκεί. Δεν έφταναν οι χημειοθεραπείες. Έπρεπε να σπρώξω το σώμα μου στα όριά του και οριστικά να αλλάξω την εικόνα του εαυτού μου. Οχτώ κύκλοι προεγχειρητικών χημειοθεραπειών και αμέσως μετά αμφοτερόπλευρη μαστεκτομή και λίγους μήνες αργότερα, ολική υστερεκτομή. Το γνωστό γονίδιο της Jolie, δε μου άφηνε άλλη επιλογή. Τώρα, εκτός από φαλακρή και πρησμένη από τα φάρμακα, βρέθηκα χωρίς τα στήθη μου και χωρίς να μπορώ να κάνω άλλα παιδιά. Σαν γυναίκα το στήθος μου σήμαινε ότι σημαίνει σε όλες μας. Σήμαινε θηλυκότητα, σεξουαλικότητα, ομορφιά. Όσο για την πρόωρη εμμηνόπαυση, δεν σκόπευα να κάνω τρίτο παιδί, αλλά όταν δεν είχα πια αυτή την επιλογή, μου στοίχισε πολύ. Έπρεπε να μάθω να ζω με δυο μεγάλες τομές, που κάποτε ήταν το στήθος μου και να συνηθίσω το εντελώς διαφορετικό μου σώμα και φυσικά τα δυσάρεστα επακόλουθα της εμμηνόπαυσης. Θα μπορούσα να τα είχα αποφύγει όλα αυτά, θα μπορούσα να τα είχα προλάβει, αν ήξερα. Αν έβαζα το σώμα μου και την υγεία μου πάνω απ’ όλα. Αν οι γιατροί με καθοδηγούσαν σωστά να κάνω ολοκληρωμένους προληπτικούς ελέγχους, παρόλο το νεαρό της ηλικίας μου. Και τότε καταλαβαίνεις πραγματικά την αξία αυτού του υπέρτατου αγαθού, της υγείας. Τότε καταλαβαίνεις πως όλα- μα όλα είναι ασήμαντα μπροστά στην υγεία σου! Αναγνωρίζεις τις απλές καθημερινές στιγμές όταν καταλάβεις ότι μπορεί να χάσεις αυτό που έχεις δεδομένο, την υγεία σου και μαζί να χάσεις την οικογένειά σου, τον μέλλον σου, την ευτυχία σου, τη ζωή την ίδια… Δυσκολεύτηκα πολύ να βρω τη δύναμη να σηκωθώ από τα συντρίμμια μου και να διεκδικήσω ξανά την κανονικότητα της καθημερινότητας μου. Αυτό το πολύτιμο δώρο που δεν υπολόγιζα πριν. Την ομορφιά της μικρής ασήμαντης ζωής μου. Εμείς οι άνθρωποι είμαστε πονοφοβικοί και θέλουμε να εξαιρούμε τον εαυτό μας, από κάθε κακό. Ας είμαστε ειλικρινείς. Ακούμε καρκίνος και μας σηκώνεται η τρίχα. Νιώθουμε δέος, αμηχανία και μια ανομολόγητη ανακούφιση αν το κακό έχει χτυπήσει μακριά, σε κάποια άγνωστη, άλλη. Η αρρώστια, όμως, δεν κάνει διακρίσεις. Εκεί που ζεις με την αλαζονεία του υγιούς, εν πλήρη αμεριμνησία, μπορεί ξαφνικά να δεις τη γη να σου φεύγει από τα πόδια κι ό,τι βεβαιότητες έτρεφες για το μέλλον σου, να κάνουν φτερά. Κανείς από εμάς δεν επέλεξε να νοσήσει! Κανείς δεν το θέλει αυτό για τον εαυτό του! Κι όμως, όσο απίθανο κι αν ακούγεται σε όλους εμάς που έχουμε το αγαθό της υγείας σαν δεδομένο, μπορεί να συμβεί στον καθένα μας. Συνέβη σε μένα…

Αγγελική Δαφτσίδου