Η απόφαση των παιδιών της 6ης τάξης του Δημοτικού Σχολείου Χάλκης να χαρίσουν στο Σύλλογό μας το ποσό των 50 ευρώ έγινε αφορμή για πολλή σκέψη , χαρά και συγκίνηση σε όλους μας. Η παρακάτω επιστολή που παραδόθηκε στον δάσκαλό τους σήμερα είναι το ελάχιστο ευχαριστώ που τους οφείλουμε.

Αγαπημένα παιδιά της ΣΤ’ Τάξης του Δημοτικού Σχολείου Χάλκης
Η απόφασή σας να βοηθήσετε το Σύλλογο Καρκινοπαθών Λάρισας με τα χρήματα που συγκεντρώσατε είναι κάτι που συγκίνησε βαθιά όλους μας. Και αυτό που μας συγκίνησε ακόμα πιο πολύ είναι το ότι παρά την νεαρή σας ηλικία, μια ηλικία που είναι λογικό και αναμενόμενο κανείς να μη σκέφτεται τα «δύσκολα» της ζωής, εσείς σκεφτήκατε ένα από τα πιο δύσκολά της. Σκεφτήκατε τους ανθρώπους που είναι αντιμέτωποι με μια πραγματικά ζόρικη αρρώστια.
Αν όχι στο κοντινό οικογενειακό και φιλικό σας περιβάλλον σίγουρα στα media που όλα σας παρακολουθείτε, έχετε δει εικόνες καρκινοπαθών με χλωμά πρόσωπα, αδυνατισμένα κορμιά και γυμνά κεφάλια. Είμαι σίγουρη ότι τα πιο πολλά από σας, έχετε τρομάξει από την εικόνα τους. Σας καταλαβαίνω. Ήμουνα κι εγώ πριν λίγο καιρό, ένα τέτοιο χλωμό πρόσωπο, χωρίς τα μακριά μαλλιά που είχα πάντα και που πολύ μου στοίχισε που τα έχασα τους μήνες που έκανα χημειοθεραπεία. Και θα σας εκμυστηρευτώ και κάτι. Κι εγώ τρόμαζα όταν εκείνο τον καιρό με κοιτούσα στον καθρέφτη. Γι αυτό προσπαθούσα να μη με βλέπω στην αρχή τουλάχιστον. Ευτυχώς σύντομα κατάλαβα ότι πίσω από την εικόνα που έβλεπαν τα μάτια μου εξακολουθούσα να είμαι ο ίδιος άνθρωπος που ήμουν και πριν αρρωστήσω.
Ήμουνα ακόμα νέα, εξακολουθούσα να ονειρεύομαι, να φοβάμαι, να αγαπάω και να επιθυμώ τα ίδια πράγματα όπως και πριν. Λαχταρούσα να πηγαίνω βόλτες με τους φίλους μου, να δουλεύω στη δουλειά που μου άρεσε να κάνω, να παίζω με το παιδί μου, να χαίρομαι τη θάλασσα, το καλοκαίρι, όλα τα μικρά ή μεγαλύτερα πράγματα που δίνουν νόημα στη ζωή μας.
Όταν συνειδητοποίησα όλα αυτά σταμάτησα να φοβάμαι. Έβαλα τα δυνατά μου και τα κατάφερα να ζήσω. Και από κει κι έπειτα αποφάσισα να κάνω ό,τι μπορώ για να βοηθήσω κάθε άνθρωπο που θα βρίσκονταν στη θέση μου. Έτσι βρέθηκα στο Σύλλογο Καρκινοπαθών Λάρισας που μέχρι το 2015 δεν ήξερα καν ότι υπήρχε. Κι όμως όπως έμαθα όχι μόνο υπήρχε από το 2006, αλλά έκανε και ένα πολύ σπουδαίο έργο. Όμως όλα αυτά τα έμαθα πολύ μεγάλη και πολύ πρόσφατα.
Πώς να μην εκπλαγώ λοιπόν κι εγώ αλλά και όλοι οι νέοι φίλοι που έκανα μέσα σε αυτό το Σύλλογο όταν μια αγκαλιά νέα παιδιά γνωρίζουν την ύπαρξή του κι ακόμα περισσότερο θέλησαν να προσφέρουν σε αυτόν όχι τόσο τα χρήματά τους, που μεταξύ μας, θα μπορούσατε πολύ ωραία να τα έχετε ξοδέψει σε πεντανόστιμα παγωτά, όσο το περίσσευμα της καρδιάς και της σκέψης σας που μας αγκάλιασε. Ξέρετε οι αγκαλιές κάθε είδους είναι στ’ αλήθεια θεραπευτικές. Και όλοι τις έχουμε ανάγκη. Ακόμα και όσοι νομίζουμε πως είμαστε πολύ δυνατοί ή πολύ μεγάλοι ή πολύ σίγουροι για τον εαυτό μας.
Η δική σας σκέψη, η δική σας απόφαση, η δική σας νοερή αλλά και ουσιαστική «αγκαλιά» είναι ένα από αυτά τα πολύτιμα μικρά μα πολύ σπουδαία κι ακριβά δώρα που δίνουν σε όλους εμάς τη δύναμη να συνεχίζουμε την κάθε μας προσπάθεια. Είτε αυτή είναι να ενημερώσουμε με εκστρατείες και καμπάνιες για την πρόληψη και την θεραπεία της ασθένειας, είτε για να συμπαρασταθούμε σε όποιον το έχει ανάγκη, είτε για να μπορούμε να προσφέρουμε με τη βοήθεια των εθελοντών μας ένα τσάι, ένα καφέ, ένα κουλουράκι, σε όλους τους ασθενείς που καθημερινά περνούν ατελείωτες ώρες στους διαδρόμους των νοσοκομείων περιμένοντας τη σειρά τους για να κάνουν τη θεραπεία τους.
Με την ευγενική σας χειρονομία μας δείξατε ότι δεν είμαστε μόνοι μας σε όλο αυτό τον αγώνα. Μας δείξατε ότι όσο δύσκολα και αν είναι όσα ζούμε, υπάρχουν δίπλα μας άνθρωποι που νοιάζονται, κι επειδή είστε νέοι άνθρωποι, αυτό μας κάνει ακόμα πιο χαρούμενους και ακόμα πιο αισιόδοξους, γιατί στα δικά σας μάτια βλέπουμε το μέλλον. Και το μέλλον που καθρεφτίζεται στα δικά σας παιδικά και ολοκάθαρα μάτια φαίνεται πολύ καλύτερο. Μέσα από τους δικούς σας αγώνες, μέσα από τη δική σας ευαισθησία, μέσα από τη δική σας προσφορά, μέσα από τη δική σας πρόοδο θα γεννηθεί ένας καλύτερος κόσμος.
Κάποιος ανάμεσά σας σε λίγα χρόνια μπορεί να γίνει ο ερευνητής που θα ανακαλύψει ένα καινούργιο φάρμακο που θα μας θεραπεύει χωρίς να μας πονά, κάποιος ανάμεσά σας θα γίνει ο γιατρός που θα μας ανακουφίσει, η νοσηλεύτρια που θα μας κρατήσει το χέρι και θα σκουπίσει ένα δάκρυ από τα μάτια μας, μα ελπίζω όλοι μα όλοι σας να αποφασίσετε κάποια στιγμή στη ζωή σας να γίνετε εθελοντές. Σε όποιο τομέα, σε όποια δράση εσείς μόνοι σας αποφασίσετε να κάνετε.
Και μη σκεφτείτε ποτέ απαισιόδοξα «εγώ σαν τι μπορώ να κάνω για να αλλάξω στον κόσμο..» . Ούτε να ακούσετε όποιον σας αποθαρρύνει. Όλα μπορείτε να τα αλλάξετε. Ένας ένας και όλοι μαζί μπορούμε να γίνουμε η αλλαγή που θέλουμε να δούμε να συμβαίνει γύρω μας. Με την πράξη σας, ήδη κάνατε το πρώτο μικρό βήμα.
Για μας όλους είναι τιμή που βρεθήκατε κοντά μας με την απόφασή σας να μας στηρίξετε.
Όπως τιμή, χαρά και περηφάνια πρέπει να νιώθουν οι γονείς και οι δάσκαλοί σας, που έχουν την ευτυχία να σας μεγαλώνουν και να σας εκπαιδεύουν. Είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο πως ότι ό,τι κάνουν, το κάνουν καλά.
Αν μου το επέτρεπαν οι επαγγελματικές μου υποχρεώσεις την Τετάρτη θα ήθελα να βρίσκομαι κοντά σας, να σας σφίξω το χέρι, όλα σας ένα ένα, να σας πάρω μια τεράστια αγκαλιά και να σας πω ένα ΟΛΟΘΕΡΜΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ εκ μέρους όλων των μελών μας γι αυτό που κάνατε. Δυστυχώς θα βρίσκομαι στην Αθήνα, όμως θα ήθελα σαν ένα πολύ μικρό αντίδωρο, αναμνηστικό της υπέροχης πράξης σας, να δώσω σε όλους σας, τον έπαινο που δώσαμε και σε όλους όσους περπάτησαν μαζί μας την Κυριακή που γιορτάσαμε την παγκόσμια ημέρα των ανθρώπων που επιβίωσαν από τον καρκίνο. Και πιστέψτε με είναι πολλοί.
Άλλωστε με αυτό που κάνατε στ’ αλήθεια περπατήσατε και εσείς μαζί μας .
Παιδιά συνεχίστε να είστε τα υπέροχα πλάσματα που μας δείξατε ότι είστε, γονείς και δάσκαλοι συνεχίστε το σπουδαίο έργο που κάνετε.

Με εκτίμηση
Ιωάννα Καραβάνα
Πρόεδρος του Συλλόγου Καρκινοπαθών Λάρισας