Από πολύ μικρή είχα πλάσει έτσι τον εαυτό μου ώστε να πιστεύω πως είμαι πολύ δυνατή. Δεν επέτρεπα τίποτα που να με κάνει να νιώθω. Έτσι έγινα ένας πολύ αγαπητός ενήλικας αλλά και πολύ μοναχικός!!! Πίστευα πως δεν έπρεπε να δείχνω τις αδυναμίες μου και έτσι πίστεψα πως εμένα δεν θα με πονέσει ποτέ κανένας. Τι ειρωνεία όμως, τίποτα δεν γίνεται όπως τα σχεδιάζεις. Έτσι και εγώ δεν σχεδίασα τον καρκίνο αλλά αυτός με επέλεξε για να ξυπνήσω και να έρθω σε επαφή με την πραγματικότητα. Αυτό ήταν φανερό από το γεγονός ότι το πρόλαβα σε πολύ αρχικό στάδιο.

Για 25 ημέρες  ένιωθα ένα κενό στην ψυχή μου. Το μόνο που ήθελα ήταν να είμαι με αγαπημένους μου ανθρώπους. Δεν επέτρεπα καμία σκέψη. Ναι η ταχεία έδειξε καρκινικά κύτταρα αλλά τι είδους; σε τι στάδιο; Όχι Μαρία θα περιμένεις την ιστολογική. Πραγματικά τα νέα ήταν ευχάριστα. Πολύ αρχικό στάδιο και μόνο ορμονοθεραπεία.

Αυτό ήταν το κάστρο έπεσε. Ότι υπήρχε στο βάθος βγήκε στην επιφάνεια. Πολύ μεγάλος πόνος αλλά κυρίως κάθαρση. Όλα αλλάζουν μέσα σου, όλα παίρνουν τη θέση τους. Οι σχέσεις και οι άνθρωποι παίρνουν άλλη μορφή, χαλάνε ή χτίζονται από την αρχή. Φεύγουν και έρχονται καινούργιες πιο σταθερές.

Αυτό που τελικά υπάρχει είμαστε εμείς. Και για να υπάρχουμε πρέπει να πονάμε, πρέπει να πέφτουμε για να σηκωνόμαστε. Είναι αυτά που τελικά μας κάνουν σοφούς, μας κάνουν να ψάχνουμε την αλήθεια, το αυθεντικό. Να αναζητούμε και να διατηρούμε την επαφή μας με τον εαυτό μας. Να είμαστε εμείς, καλοί, κακοί, άσχημοι όμορφοι είμαστε εμείς. Κανείς δεν θα ζήση για λογαριασμό μας!!!!!!

Μαρία Γκιτέρσου