Καρκίνος. Δύσκολη λέξη. Δύσκολη να την πεις. Δύσκολη να την ακούσεις. Σκέφτομαι πόσες φορές μέχρι τον Οκτώβρη του 2002 την είχα ακούσει, αφήνοντάς μου πάντα αυτή την αίσθηση του τρόμου, της θλίψης. Ακουγόταν και ξεχνιόταν. Με άγγιζε για μιά στιγμή. Με συγκλόνιζε. Όμως γυρνούσα στα “πολύτιμα καθημερινά δικά μου” και πάει, ξεχνιόταν. Ποτέ δεν είχα φανταστεί ως εκείνον τον Οκτώβρη πως θα μπορούσα να είμαι εγώ εκείνη που θα το άκουγα από το στόμα ενός γιατρού. Έτσι στα ίσα. Να με καθηλώνει. Να με μουδιάζει. Μόλις πριν δύο ημέρες είχα υποβληθεί σε επέμβαση αφαίρεσης θυρεοειδούς αδένα σε κλινική των Αθηνών και είχα μείνει στην πόλη μετά από υπόδειξη του γιατρού μου για οποιαδήποτε επιπλοκή. Καμία επιπλοκή δεν έμπαινε ως πιθανή στο μυαλό μου. Απολάμβανα μιά όμορφη βόλτα στην ηλιόλουστη Αθήνα και χτύπησε το τηλέφωνό μου. Ήταν ο γιατρός μου. -Καλησπέρα σας. Βγήκαν τα αποτελέσματα της βιοψίας σας. Διαπιστώθηκε πως έχετε δύο εστίες καρκίνου επιθετικής μορφής, που δεν γνωρίζουμε αν έχει προχωρήσει στους λεμφαδένες. -Θα πεθάνω? ρώτησα αφθόρμητα. – Όχι δεν θα πεθάνετε όμως πρέπει να μπείτε σε μία διαδικασία εξετάσεων για να διαπιστωθεί αν έχει προχωρήσει στους λεμφαδένες. Έκλεισα το τηλέφωνο και νομίζω πως για κάποια λεπτά δεν άρθρωσα λέξη. Έχω καρκίνο. Έχω καρκίνο. Μόνον αυτό μπορούσα να σκεφτώ. Δεν καταλάβαινα. Άρχισα να γυρίζω πίσω τον χρόνο. Να τον πάω μπρος. Να φοβάμαι πως θα πεθάνω. Να ονειρεύομαι πως θα ζήσω. Να ελπίζω και να βουλιάζω. Να θυμώνω. Να κλαίω. Να σιωπώ. Να σκέφτομαι. Κυρίως να σκέφτομαι. Ένιωσα πως το σώμα μου με πρόδωσε. Με τιμώρησε για τα λάθη μου. Εξαντλήθηκε από τις αντοχές μου. Δεν ξέχασε ποτέ όσα έθαβα με άριστη επιμέλεια. Ο καρκίνος σε φέρνει αντιμέτωπο με τον εαυτό σου. Αναμετριέσαι μαζί του. Τον πολεμάς και σε κερδίζει. Σε στήνει στον τοίχο. Σου κουνάει απειλητικά το δάχτυλό. Σε βάζει ν’ απολογηθείς. Να πάρεις αποφάσεις. Να μηδενίσεις το κοντερ της ζωής σου και να την πας απ’ την αρχή. Κι αν είμαι απόψε μαζί σας, ήρθα για να σας πω το κυριότερο. Είμαι εδώ. Ζωντανή, χαρούμενη και πολύ ευτυχισμένη μετά από 15 ολόκληρα χρόνια. Είμαι εδώ για να σας πω ότι ο καρκίνος στάθηκε απέναντί μου απειλητικά μα έμεινε σε κείνες τις απειλές που με φόβισαν. Για μένα ήταν ή αρχή μιας νέας ζωής. Τον εαυτό που ήρθε και μ’ εκδικήθηκε για την φροντίδα που δεν του έδειξα τον πήγα ένα βήμα μπροστά. Ο καρκίνος ήρθε να μου φωνάξει πως ίσως θα ‘πρεπε ν’ αλλάξω ζωή. Κι αφού εκείνος μου έκανε τη χάρη να μ’ αφήσει να ζήσω εγώ του το ανταπέδωσα αλλάζοντας τη ζωή μου. Έκανα μια στροφή 180 μοιρών, βαδίζοντας αντίθετα. Διέλυσα τα πάντα. Όσα ήταν ως εκείνη τη στιγμή «σταθερές» στη ζωή μου. Επαναπροσδιόρισα όλες μου τις σχέσεις. Αγκάλιασα το παιδί μου σφιχτά, του κράτησα το χέρι και αποδράσαμε παρέα στο όνειρο. Στο δρόμο προς το όνειρο πάντα κουβαλάω ένα τραύμα..

Μίνα Κυπραίου