Καλησπέρα,είμαι ο Χρήστος 48 ετών σήμερα και θα ήθελα να σας μιλήσω για τη δική μου εμπειρία με τον καρκίνο. Πρίν από 10 χρόνια περίπου και συγκεκριμένα το 2007, ανακάλυψα ένα μελανό σημάδι πίσω στην πλάτη μου, σε δύσκολο σημείο κι όχι πολύ ορατό. Ήταν πρώτη φορά που το έβλεπα, κι αυτό κατά τύχη μάλιστα, γι αυτό και δε μου φάνηκε παράξενο το πώς είχε διαφύγει απ’ την προσοχή μου τόσο καιρό. Τέλος πάντων αποφάσισα να πάω στον δερματολόγο. Και δοκίμασα την τύχη μου στο δημόσιο σύστημα υγείας, τον ΕΟΠΥΥ. Την ημέρα του ραντεβού μου όμως (το οποίο είχε κλειστεί πρίν απο ένα μήνα) με ενημέρωσαν πως ο γιατρός θα λείπει, κι έτσι θ’ακυρωνόταν το ραντεβού. Ευτυχώς για καλή μου τύχη και για πρώτη φορά νευριάστηκα και θύμωσα με το σύστημα και διεκδίκησα ένα νέο ραντεβού, πράγμα που επέτυχα, ευτυχώς, για την μετέπειτα πορεία των πραγμάτων. Ο γιατρός μέσα στην ειρωνεία και στην υπεροψία του είπε πως πρέπει να αφαιρεθεί. Κι έτσι πήγα νοσοκομείο κανόνισα ραντεβού και έκανα την αφαίρεση της “ελιάς”. Το διάστημα που μεσολάβησε απ’ την επέμβαση έως την έκδοση των αποτελεσμάτων της ιστολογικής, ήταν μεγάλο και βασανιστικό. Όσο αργούσαν τα αποτελέσματα, τόσο πιο σίγουρος ήμουν πως κάτι δεν πάει καλά, κάτι “κακό” θα έχω. Πες το προαίσθημα, πες το παιχνίδι του μυαλού, δεν ξέρω. Σημασία έχει πως μετά από αρκετό καιρό βγήκε η βιοψία κι έχοντας επικοινωνήσει με το γιατρό μου για να μάθω τα αποτελέσματα μου είπε πως η διάγνωση ήταν “ΜΕΛΑΝΩΜΑ”. Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Τα δάκρυα έτρεχαν. Πόσα πράγματα περνάνε από το μυαλό σου εκείνη την ώρα???? Πόσες σκέψεις??? Να σκεφτώ τα παιδιά μου??? Να σκεφτώ την γυναίκα μου??? Να σκεφτώ τους γονείς μου??? Να σκεφτώ εμένα που θα έμπαινα σε τέτοιο “λούκι”??? Πως να το πεις ??? Πως ανακοινώνεις ένα τέτοιο νέο ??? Πως λες στον άνθρωπο που σε λάτρεψε πριν ακόμη σε δει, στην μάνα σου δηλαδή, ότι έχεις καρκίνο ??? Πως θα μεγαλώσουν τα παιδιά σου χωρίς πατέρα ??? Κι η γυναίκα σου ??? Πως θα τα καταφέρει μόνη με δύο παιδιά 5-8 ετών ???
Ανασκουμπώθηκα, μάζεψα τις δυνάμεις μου και πήγα σπίτι. Άναψα ένα τσιγάρο, το τελευταίο μου, που μάλιστα δεν το κάπνισα, το πέταξα και περίμενα την γυναίκα μου να της πω τα νέα. Ήρθε, της το είπα, κλάξαμε, αγκαλιαστήκαμε κι είπαμε πως ότι και να είναι, μαζί θα το παλέψουμε. Κι έτσι κι έγινε. Μίλησα με το γιατρό κι έκανα ότι προβλεπόταν να γίνει στην περιπτωσή μου, ευρύτερη εκτομή αρχικά και μετά εξετάσεις, σπινθιρογραφήματα οστών – λεμφαδένων, αξονικές, πολλές αίματος, πετ σκαν, κλπ. Λέξεις άγνωστες μέχρι τότε για μένα.
Τ’ αποτελέσματα των εξετάσεων ήταν καλά γιατί ευτυχώς το πρόλαβα νωρίς κι έτσι γλύτωσα τα χειρότερα. Δεν χρειάστηκε να κάνω χημειοθεραπείες, λόγω της έγκαιρης διάγνωσης της νόσου κι έτσι ο καρκίνος δεν πρόλαβε να κάνει την ζημιά… Άρχισα λοιπόν να παρακολουθούμε από ογκολόγο. Πολύ δύσκολη η αρχή. Δεν σας κρύβω ότι σοκαρίστηκα φτάνοντας στην ογκολογική κλινική. Στο τέρμα του διαδρόμου κι αρκετά σκοτεινά. Εκεί λοιπόν αρχίζει η αλήθεια.
Άνθρωποι, άνθρωποι παντού, άνθρωποι πονεμένοι, άνθρωποι με σκυμμένα κεφάλια, άνθρωποι με μαντήλια στα κεφάλια τους γιατί βαρέθηκαν ή κουράστηκαν την περούκα, άνθρωποι γεμάτοι πόνο, άνθρωποι στιβαγμένοι μπροστά απ’την πόρτα της κλινικής περιμένοντας υπομονετικά να πάρουν τα παραστατικά των εξετάσεων τους, κι εγώ ανάμεσά τους…
Και μετά πάλι στην σειρά, περιμένοντας να κάνουμε τα εργαστηριακά…εκεί αρχίζει ο καθένας την εξιστόρηση της νόσου του…κάτι σαν εξομολογητήριο, ανταλλαγή ιστορικού, πίκρα, πόνο, αγανάκτηση, αλλά και πολύ κούραση…βλέπεις ανθρώπους που “κουράστηκαν” απ’τη νόσο….
Κάπου εκεί ήταν που χάθηκα, κάπου εκεί ήταν που γέμισαν με δάκρυα τα μάτια μου, κάπου εκεί είπα, να τελειώνω να φύγω, κάπου εκεί άρχισαν τα πόδια μου να τρέμουν, και κάπου εκεί ήρθε η αγωνία…
Τεράστιο το έργο των γιατρών και των νοσηλευτών γενικότερα και σίγουρα πολλά μπράβο τους πρέπουν…
Τεράστια όμως κι η ταλαιπωρία, κι η υπομονή των ασθενών που πρέπει να υποστούν όλα αυτά…
Τρέχουν όλοι στους διαδρόμους, ψάχνουν…ψάχνουν προσωπικό, ψάχνουν αντιδραστήρια, ψάχνουν φάρμακα…αν είναι δυνατόν…πως να ελπίζεις???
Τι τραβάει ο ασθενής τελικά…!!!!
Πήγαινα στο γιατρό κι έκλαιγα, είχα κι έχω μονίμως άγχος για τ’αποτελέσματα των εξετάσεων. Νοιώθω ότι έχω γίνει πολύ ευσυγκίνητος, τολμώ να πω κι έθραυστος…
Στην αρχή κάθε 3 μήνες εξετάσεις !!! Μα μέχρι να ηρεμήσω έπρεπε να προετοιμαστώ ξανά για τις επόμενες!!! Θα περάσει είπα, όπως και πολλοί άλλοι είπαν το ίδιο…
Μετά από 3 χρόνια πέρασα στις 6μηνιαίες εξετάσεις… Εδώ ήταν λίγο καλύτερα τα πράγματα, μιας κι υπήρχε το περιθώριο να ηρεμήσεις και σωματικά και ψυχικά… Όταν έκλεισα 5ετία απ’την αρχική διάγνωση της ασθένειας περάσαμε στον ετήσιο έλεγχο… Κι ενώ θα έπρεπε να χαίρομαι που αραιώνουν οι επισκέψεις μου στο νοσοκομείο, το μυαλό μου άρχισε να παίζει παιχνίδια…Είχα άγχος κι ανασφάλειες…νόμιζα πως αργούν οι εξετάσεις, που τελικά μου έδιναν μια σιγουριά ότι όλα καλά και πως τώρα δεν περνάει με τίποτα ο καιρός… Όλο κάτι με πονάει, κι όλο στο κακό πάει το μυαλό μου… Και μήπως έτσι και μήπως αλλιώς… Τελικά δεν σε αφήνει να ησυχάσεις αυτή η ασθένεια…
Κι ενώ εγώ έχω μπει σε μια “σειρά” κι έχω περάσει απ’ το ρόλο του ασθενή, ήρθε η ώρα να μπω και στον ρόλο του συμπαραστάτη. Πραγματικά δύσκολος ρόλος, πιο δύσκολος απ’ αυτόν του ασθενή θα έλεγα. Άρχισε να νοσεί η μητέρα μου από μεταστατικό καρκίνο και τελικά μετά από δύο χρόνια πάλης έχασε την μάχη. Και ξαφνικά…..ορφανός…..!!!!!!!!!!!!!!
Άσχημος και δύσκολος ο καρκίνος. Και για το σώμα αλλά περισσότερο για την ψυχή. Θέλει πολύ δύναμη και κότσια. Δύναμη ψυχής και πίστη.
Μια καλή μου φίλη, που δεν είναι κοντά μας σήμερα, η Μαρία Αλιφέρη, έγραψε στο βιβλίο της,
“μια φορά καρκινοπαθής, πάντα καρκινοπαθής”
και σίγουρα είναι μια μεγάλη αλήθεια.
Μετά από δέκα χρόνια είμαι ακόμη εδώ, ζωντανός, κάνω τις εξετάσεις μου και συνεχίζω στη ζωή.
Και για να περάσω κι ένα μήνυμα θα πω, ΝΑΙ στην ΠΡΟΛΗΨΗ, που θα οδηγήσει φυσικά και στην έγκαιρη διάγνωση της νόσου όπου και τα πράγματα θα είναι πολύ καλύτερα για τον ασθενή.
Πλέον για μένα η καλύτερη ευχή είναι όταν μου λέει κάποιος “να είσαι καλά”. Τώρα καταλαβαίνω και δίνω αξία σ’ αυτή τη λέξη.
Σας συμβουλεύω λοιπόν να δίνετε ΖΩΗ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ ΣΑΣ.
Χρήστος Χρήστου
