Η δική μου ιστορία!!

Ξεκίνησε ένα βράδυ, έτσι απλά όπως πολλά βράδια που έκανα μόνη μου ψηλάφηση, κάτι μικρό και σκληρό στο δεξί μου στήθος, όμως αρκετό για να ακούσω την καρδιά μου να χτυπά πολύ δυνατά.

«Κάτι έχω στο στήθος μου» είπα δειλά στο σύζυγο. Απάντηση: «ε τώρα εσύ όλο βλακείες λες». Ξεκίνησα τιε εξετάσεις για να διαπιστωθεί καρκίνος στο δεξί  μαστό. Η πρώτη μου σκέψη ήταν πως θα μπορούσα να το περάσω όλο αυτό χωρίς να στεναχωρήσω την οικογένεια μου. Όχι όμως έπρεπε να το συζητήσω μαζί τους. «Θα κάνουμε ότι χρειάζεται μη φοβάσαι θα το ξεπεράσουμε» μου είπαν.

Κυριακή απόγευμα πριν το χειρουργείο, στο επισκεπτήριο ήρθε η εγγονή μου 8 μηνών, ήταν τότε που βλέποντάς την να κάνει τα πρώτα της βήματα και να λέει τις πρώτες της κουβέντες, πήρα τόση δύναμη μέσα μου που είπα ότι για αυτό το μωρό πρέπει να ΖΗΣΩ. Πηγαίνοντας στο χειρουργείο η σκέψη μου ήταν στα παιδιά μου. «Αν μου συμβεί κάτι κοίτα να τακτοποιήσεις πρώτα τα παιδιά και μετά κάνε την ζωή σου», είπα στο σύζυγό μου. Ξύπνησα μετά από ώρες, η πρώτη σκέψη, «ΖΩΗ μου θα τα καταφέρω». Έκανα όλες τις θεραπείες, πάντα η ΖΩΗ μου ήταν μπροστά μου. Τυχαία κάποτε μου μίλησαν για το σύλλογο, έτσι γνώρισα την κα Σούζη. Οι πρώτες της λέξεις με σημάδεψαν: «κορίτσι μου μη φοβάσαι, ότι ώρα χρειαστείς να μιλήσεις με κάποιον ή οτιδήποτε άλλο είμαι εδώ». Αυτό είναι είπα, ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία είμαι που έχω ΚΑΡΚΙΝΟ, θέλω να μιλήσω, να ακούσω, να βοηθήσω μέσα από τον σύλλογο ανθρώπους όπως εγώ.

Και επιτέλους πρέπει να βγάλουμε τον ΚΑΡΚΙΝΟ για να καταλάβουμε την Αξία της ζωής μας;

Η ΖΩΗ μας είναι ότι πολυτιμότερο έχουμε, ας της δώσουμε την ΑΞΙΑ που πρέπει.

Υ.Γ. ΖΩΗ είναι το όνομα της εγγονής!!!

Άρτεμις Καραγιάννη