Χημειοθεραπείες ότι πιο βίαιο μπορεί να δεχθεί το ανθρώπινο σώμα. Οι αντοχές δοκιμάζονται τα όρια ξεπερνιούνται. Είναι σωματικό κ ψυχικό άδειασμα. Δεν είνα ο πόνος οι αναγούλες ,οι εμετοί, είναι ένα ανεξήγητο εσωτερικό ζόρι, ένας πόλεμος μέσα στο σώμα. Και μετά τα μαλλιά, τα φρύδια όλα, περούκες,  μαντίλια. Η όψη αγριεύει το πρόσωπο αλλάζει μπαίνει μια στάμπα στο μέτωπο. Καρκίνος. Και αίσθημα ντροπής γιατί προκαλείς λύπη,  συμπόνια, οίκτο, γιατί δεν είσαι πια υγιής γιατί τιμωρήθηκες από κάποιον θεό γιατί το σώμα σε προδωσε.Μια χαλασμένη μηχανή. Ο χρόνος που κολλάει, που θέλεις να κοιμηθείς κ να ξυπνήσεις μετά τις θεραπείες με μαλλιά στο κεφάλι σου , με νυχιά με φρύδια. Αλλά ο χρόνος είπαμε είναι αλήτης. Τρέχει και παγώνει ανάποδα από τις επιθυμίες μας. Ο κόσμος. Οι άλλοι. Προσωπικά επειδή δεν το έκρυψα ούτε μια μέρα γιατί ποτέ δεν συνέδεσα την ασθένεια με την αξιοπρέπεια είχα μια ανοικτή στήριξη από πολύ κόσμο. Γλυκές κουβέντες, ευχές,  μηνύματα , τηλεφωνήματα,  προσευχές κ εικονίτσες θετική ενέργεια, νιάξιμο από ανθρώπους που δεν είναι κολλητοί σου.Μου έφτιαχναν την μέρα ακόμα κ όταν δεν είχα την διάθεση να απαντήσω. Η δήλωση με κάθε τρόπο της παρουσίας τους με έκανε να αισθάνομαι πως δεν ήμουν μόνη. Οι άλλοι. Πάντα υπάρχουν κ οι άλλοι ,που λένε μια κουβέντα βιαστικά να βγουν από την υποχρέωση , που δεν δίνουν χρόνο κάνουν μόνο το τυπικό. Κάποια φίλη μου είπε κατάμουτρα πως δεν μπορούσε να το διαχειριστεί όλο αυτό. Λες κ εκείνη την στιγμή εκείνη ήταν η κορυφαία του δράματος. Άσε μας κουκλίτσα μου. Ο καρκίνος σου κλέβει την ξενοιασιά ,  την νιότη,  το κέφι,  την δύναμη. η συνειδητοποίηση τηε κατάστασης πληγώνει. Δεν τον αγάπησα τον καρκίνο, δεν έγινε φίλος μου, δεν μου έμαθε τίποτα που δεν ξέρω, ούτε έγινα καλύτερος άνθρωπος ούτε πιο φιλοσοφημένη. Έγινα πιο φοβισμένη πιο κουρασμένη σώμα κ ψύχη κ πονώ από την βίαιη ωριμότητα. Για πάντα θα ζητώ πίσω αυτά που μου στέρησε. θα τα ψάχνω σε μικρά κομματάκια να τα κολλήσω άτσαλα. Δεν φοβήθηκα τον θάνατο. Από άγνοια κινδύνου δεν τον σκέφτηκα ούτε λεπτό. Φοβάσαι όμως για τόσα άλλα…φοβάσαι τις βελόνες,  το κόκκινο φάρμακο,  το μπλε φάρμακο,  φοβάσαι μην σπάσουν οι φλέβες,  ποιος θα σε τρυπήσει αυτήν την φορά, πως θα μείνεις ακίνητος στον τομογράφο τι παρενέργειες θα έχεις κάθε φορά. Φοβάσαι για το μυαλό σου που σου παίζει παιχνίδια. Φοβάσαι πως δεν θα ξεχάσεις ποτέ. Σαν να είσαι πάνω στο roller coaster χωρίς ζώνη ασφαλείας κ προσπαθείς με νυχιά κ με δόντια να κρατηθείς στην θέση σου.Και όταν κατεβαίνεις έχεις την έκφραση του τρόμου, τα γουρλωμένα ματιά και το αμήχανο χαμόγελο.