Όταν είσαι κλεισμένη στο σπίτι , 10 μέρες “αναγκαστικά”  γιατί  περνάς το σύνδρομο του “Φωτεινούλη” , αφού φεγγοβολάς από την ραδιενέργεια, (βλέπε επανέλεγχος) οι σκέψεις έρχονται σαν καταιγίδα και πλημμυρίζουν τόσο το μυαλό σου, που νιώθεις πως δεν χωράνε άλλες. Κάπως έτσι άρχισα να τις ακουμπάω πάνω σε τούτη την οθόνη και τις έντυσα με πολύχρωμα φτερά , για να φωτίσουν κάθε γκρίζο ουρανό που θα συναντήσουν στο πέταγμα τους…..

“Στην αρχή τον έλεγα θηρίο, γιατί έτσι μου χε φανεί όταν τον πρωτογνώρισα…..ύστερα του έβγαλα την γλώσσα και κοροιδευτικά τον φώναζα κάβουρα, παίζοντας με τις λέξεις ….τελικά συνήθισα να τον ακούω με το επιστημονικό του όνομα που μ ακολουθεί σε κάθε επανέλεγχο. Κι έμαθα πια να μην ιδρώνει το αυτί μου όταν μιλάω γι αυτόν. Καρκίνος λοιπόν..! Συναντηθήκαμε για πρώτη φορά στα 22 μου αλλά είχα την αίσθηση ότι δεν μου έδειξε και πολύ τα δόντια του τότε. Πέρασε κι έφυγε “ψιλοαθόρυβα” …ίσως να ναι , που τότε δεν ξέραμε και πολλά, ίσως που τα νιάτα είναι ατρόμητα….το προσπέρασα και τ ‘άφησα πίσω μου, μ ένα “κέντημα” ενθύμιο στον δεξιό μαστό, και με ένα ιντερφερονικό χαμένο καλοκαίρι . (1-0)

Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε και μου ξαναθύμισε την παρουσία  του, όταν μου πήρε τον μπαμπά μου πριν 11 χρόνια …..(1-1) Κι ύστερα είπε να κάνει την επεισοδιακή  του επιστροφή πανηγυρικά.

Κακοήθες μελάνωμα έγραφε η βιοψία που διάβαζα εκείνο το απόγευμα στο γραφείο του γιατρού μου, πριν 5μιση χρόνια. Εγώ μία ελιά που με φαγούριζε είχα , σκεφτόμουν καθώς περπατούσα έξω απ το Μέγαρο Μουσικής…..Εκεί ξέμεινα για 3 ώρες, σ’ ένα παγκάκι να καπνίζω και να κάνω σενάρια….μέχρι που τελείωσε το πακέτο κι ανακάλυψα ότι νύχτωσε ……. Το μετά , γνωστό …Χειρουργείο, κι άλλο χειρουργείο, λεμφαδένες που μας άφησαν χρόνους…ουλές κι άλλες ουλές …θεραπείες….θυμός, βαθιές ανάσες , ένα μικρούλι γιατί, κι άλλες βαθιές ανάσες …αγκαλιές αγάπης που με γέμισαν δύναμη…..πείσμα, κι άλλες βαθιές ανάσες….κι άλλη δύναμη (που κανείς μας δεν ξέρει που βρίσκει) και ένα πάμε παρακάτω γεμάτο χαμογέλα…! (2-1) Το παρακάτω έχασε τον δρόμο πάνω στον έναν χρόνο…… Νάτος πάλι ο βρωμοκάβουρας….τι σκατά? σκέφτηκα…τόσο νόστιμα κύτταρα έχω?????? Όχι ότι περίμενα απάντηση , αλλά να , πάντα είχα έναν τρόπο να διακωμωδώ την όλη κατάσταση. Ca θυρεοειδούς, αυτήν την φορά. Πάμε πάλι….βιοψίες, χειρουργεία, κι άλλοι λεμφαδένες που μας άφησαν χρόνους…θεραπείες…..ξανά βαθιές ανάσες, τριχοκυνηγητο στα μαξιλάρια…κι άλλο γιατί, λίγο μεγαλύτερο αυτήν την φορά….. επώδυνες απαγορεύσεις….πιο πολύς θυμός, (δε θα του συγχωρήσω ποτέ ότι μου κλέψε την μελώδια της φωνής μου) κι άλλη δύναμη , κι ένα πάμε παρακάτω γεμάτο πείσμα ,ελπίδα, αισιοδοξία και χαμόγελο (3-1).

Να μαι λοιπόν Εδώ, πολλά χρόνια από την πρώτη φορά, σχεδόν 6 χρόνια από την δεύτερη και 5 χρόνια αό την τρίτη, να περνώ άλλον έναν δύσκολο επανέλεγχο , που τον βάφτισα the last one…και τον πέρασα στην ατζέντα του μυαλού ως “radiation spa”, για να χαρεί η γυναικεία μου ματαιοδοξία….! Από όλα αυτά  κρατάω το 3-1 …….και το Είμαι Εδώ ! Αυτό κρατήστε κι εσείς εκεί έξω, οι παραλήπτες απ αυτό το “γράμμα” , που παλεύετε ή παλέψατε με τον βρωμοκάβουρα……….. Είμαι  Εδώ…..με τον γνωστό μου “αέρας είμαι” τρόπο ζωής, με τους αγνώστους κρυμμένους μου φόβους , με τα σημάδια μου και τις ουλές μου, με την αιώνια “ετικέτα” της survivor , με αμέτρητους καινούριους φίλους καρδιάς, τυλιγμένη από κύματα αγάπης από ανθρώπους που δε θα ξεχάσω ποτέ (you know), να ονειρεύομαι, να μοιράζω όση νεραιδόσκονη μπορώ με το αόρατο ραβδάκι μου σε παιδικά προσωπάκια… να ζωγραφίζω τον κόσμο γαλάζιο με τα μαγικά μου πινέλα, να χαρίζω απλόχερα only love , να ανασαίνω τις στιγμές, να ζω …..και να “πειράζω” την αγαπημένη μου φράση για να την κάνω μότο:

Μια αστραπή η ζωή μας , μα προλαβαίνουμε …..να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.

#only love #survivor_cancer #life #hope #keep_on_smile #Castories