Αυτόν τον καιρό μέσα από την προσπάθεια που κάνουμε να παρουσιάσουμε σε όλους σας πρόσωπα εθελοντών μας, που υποστηρίζουν ,εμφανώς ή και αφανώς συχνότερα, την ύπαρξη και το έργο του Συλλόγου Καρκινοπαθών Λάρισας, έχω κι εγώ την ευκαιρία να ανασύρω από την μνήμη μου απίστευτες ιστορίες και λεπτομέρειες που ξέρω πια για τη ζωή τους και χάρη ακριβώς σε αυτήν την καταγραφή όλα ξαναπαίρνουν σάρκα και οστά μπροστά μου, υπενθυμίζοντάς μου πως ο καθένας του είναι κι ένας ακόμα λόγος που με κάνει να νιώθω ευτυχισμένη και περήφανη που ανήκω σ’ αυτή τη μεγάλη οικογένεια.

Ο πρώτος άνθρωπος λοιπόν που εγώ συνάντησα ερχόμενη στο σύλλογο, κουβαλώντας μάλιστα πολλούς ενδοιασμούς για το αν τελικά είχε κάποιο νόημα το να γίνω μέλος και εθελόντρια, ήταν ο κ. Ντίνος Φελλούς.

Ένας ηλικιωμένος άνθρωπος, με πανέξυπνα μάτια, ευγενικός, αστείος και βασικά αεικίνητος! Έδωσα τα στοιχεία μου, μου ανέφερε ότι του ήταν γνωστό το όνομά μου αλλά δεν είπε κάτι περισσότερο πέρα από το ότι ήξερε γενικά και αόριστα την ευρύτερη οικογένειά μου και είχε βρεθεί κοινωνικά μαζί τους κάποιες φορές. Ως εδώ όλα οκ, έκανα τότε την αίτησή μου, μιλήσαμε λίγο κι έφυγα.

Το πώς, το πότε και το γιατί ο κ. Ντίνος μέσα μου καταγράφηκε εξαρχής ως «μπαμπάς», δεν μπορώ να το εξηγήσω. Ίσως έπαιξε ρόλο το ότι είχε σχεδόν την ηλικία του πατέρα μου, ίσως το ότι έμενε στην Πλατεία Νομαρχίας, πολύ κοντά στο σπίτι των παππούδων μου που ζούσανε στην Περραιβού, ίσως οι κοινές γνωριμίες και οι λίγες κοινοί έξοδοι στα νιάτα τους με τον πατέρα μου και άλλους συνομηλίκους τους, δεν ξέρω.

Όσο ζούσε ο πατέρας μου εγώ του μιλούσα για τον κ. Ντίνο όπως μιλούσα και στον κ. Ντίνο γι αυτόν. Μέχρι που αρρώστησε ο μπαμπάς μου ερχόταν κι ο ίδιος μια δυο φορές το χρόνο σε κάποια εκδήλωση που κάναμε. Εκεί οι δυο συνομήλικοι άντρες συναντιόταν, αυτές τις λίγες φορές, και μιλούσαν σιγανά μεταξύ τους, χωρίς να έχω ιδέα τι μπορεί να λέγανε αφού κλασικά εγώ έτρεχα πέρα δώθε για διάφορα, και τίποτα περισσότερο εκτός αυτού.

Λίγο πριν πεθάνει ο μπαμπάς μου σε μια εκ βαθέων συζήτηση που είχαμε δυο μας με τον «Ντινάκο» μου, τον οποίο εξακολουθώ κανονικότατα και σήμερα να τον θεωρώ κάπως «σαν μπαμπά», έμαθα ότι οι δυο τους ήρθαν σε επαφή αρκετό καιρό πριν πάω στο σύλλογο.

Την πρωτοβουλία είχε ο πατέρας μου, ο οποίος πήγε χωρίς ποτέ να το πει σε κανέναν και ειδικά σε μένα, για να δει τι είναι αυτό το πράγμα που λέγεται σύλλογος καρκινοπαθών Λάρισας, που είχα αναφέρει κάποια στιγμή ότι ίσως και να ήθελα να γραφτώ.

Είχε προφανώς μεγάλη αγωνία να δει τι είναι, τι κάνουν αυτοί οι άνθρωποι, τι είδους άνθρωποι είναι, είχε και τον καημό του που το στερνοπούλι του ήταν άρρωστο και δυσκολευόταν να το αντιμετωπίσει όσο και αν έκανε τα πάντα για να μη το δείχνει.
Εκεί βρήκε τον κ. Ντίνο, παλιό γνώριμο μια άλλης ηλικίας και εποχής τους, μοιράστηκε το άγχος του, τη λύπη του, ησύχασε κάπως και φεύγοντας παρακάλεσε τον κ. Ντίνο να μη μου φανερώσει ποτέ αν φυσικά πήγαινα τελικά ποτέ να γραφτώ σε αυτό το σύλλογο, εκείνη τη δική του «κρυφή επίσκεψη». Μια επίσκεψη που έμεινε όντως μυστική από μένα μέχρι πριν δυο περίπου χρόνια.

Ίσως εκείνο το «μοίρασμα» του πατέρα, έστω κι αν εμένα μου ήταν άγνωστο έως πριν δυο χρόνια είχε «εγγραφεί» με κάποιο τρόπο πάνω στον κ. Ντίνο, με ένα αόρατο μελάνι αγάπης το οποίο αναγνώριζα διαισθητικά κάθε φορά που τον έβλεπα.

Στα χρόνια που μοιράστηκα μέσα στο σύλλογο με τον «Ντινάκο» μας έμαθα πάρα πολλά πράγματα που με συνεπαίρναν.
Ο κ. Ντίνος καταρχάς δεν λέγεται καθόλου Ντίνος!!!!
Ο κ. Ντίνος λέγεται Ισαάκ! Ισαάκ Φελλούς. Το όνομα Ντίνος του έμεινε όμως από τα χρόνια της Κατοχής. Για την ακρίβεια, στην Κατοχή και προκειμένου να σωθούν από τον αφανισμό πάρα πολλοί Εβραίοι, δόθηκε εντολή από την Αστυνομία Πόλεων να βγάλουνε ψεύτικες ταυτότητες κι έτσι ο Ντίνος Φελλούς που όλοι ξέρουμε τότε βρέθηκε με το όνομα Κωνσταντίνος Οικονόμου, εξ ου και του έμεινε το Ντίνος. Νομίζω πως κανείς δεν τον ξαναφώναξε ποτέ Ισαάκ από τότε ως σήμερα, ούτε η οικογένειά του.

Αξίζει ίσως να μάθουν, όσοι δε το γνωρίζουν, πως πριν από τον τελευταίο παγκόσμιο πόλεμο στην πόλη μας υπήρχαν 1020 Εβραίοι.
Στον πόλεμο πήραν μέρος πολλά μέλη της Ισραηλιτικής Κοινότητας που ήταν σε ηλικία στράτευσης και πολέμησαν σε πολλά μέτωπα τον εχθρό ενώ στη συνέχεια πολλοί κατατάχτηκαν και στις ομάδες της Εθνικής Αντίστασης.
Το Μάρτη του ΄44 οι Γερμανοί συνέλαβαν πολλούς απο τους Εβραίους της Λάρισας, οδηγώντας τους στα στρατόπεδα του ΄Αουσβιτς, του Μπιργκενάου και άλλα. Από αυτούς ζωντανοί επέστρεψαν μόνο 5 άτομα, ενώ 235 θανατώθηκαν.

Ο κ. Ντίνος μας το 1943 κατάφερε, αμούστακο παιδί ακόμα τότε να βρει καταφύγιο με την οικογένειά του στη Χάλκη εγκαταλείποντας την πόλη της Λάρισας. Η ζωή που θυμάται από τότε δεν ήταν καθόλου εύκολη. Φτώχια και φόβος όσο δε το χωράει ανθρώπου νους. Αλλά ούτε στην Χάλκη η οικογένεια ήταν ασφαλής καθώς οι Γερμανοί έφτασαν κι εκεί οπότε με τη βοήθεια μελών του ΕΑΜ κατέφυγαν στα Μύρα.
Χάρη μάλιστα στην αδερφή του τη Σοφία –το δανεικό χριστιανικό της όνομα είναι αυτό– αντί να καεί όλο το χωριό, κάηκε μόνο το σχολειό του. Αλλά αυτό είναι από μόνο του μια άλλη ολόκληρη ιστορία, μια από τις χιλιάδες που μπορεί να μάθει κανείς από τον ίδιο το Ντίνο.

Κι αφού ούτε και στα Μύρα η οικογένεια μπορούσε να είναι ασφαλής αναγκάστηκαν μαζί με άλλες δυο οικογένειες Ισραηλιτών να φύγουν και να σκάψουν ένα καταφύγιο στη μέση του πουθενά, στον κάμπο, σκεπασμένο με τσίγκους, ξερόκλαδα και χορτάρια, όπου και έζησαν με τα ψέματα, λίγα χόρτα και λίγο νερό, για πολλούς μήνες.

Το ΄45 επιτέλους ο ξεριζωμός και η περιπλάνηση της οικογένειας Φελλούς έλαβε τέλος και επέστρεψαν πάλι πίσω στην πόλη για να ξεκινήσουν να συναρμολογούν τη ζωή τους από την αρχή, ενώνοντας όλα τα κομμάτια της που είχαν αφήσει στο έλεος της ιστορίας και των ανθρώπων.

Ο Ντίνος ακολούθησε τον έμπορο πατέρα του στην οικογενειακή επιχείρηση, που ξαναξεκίνησε από την αρχή στο κατάστημα υφασμάτων-ενδυμάτων της οδού Βενιζέλου 113.
Από εκεί τον γνωρίσανε οι περισσότεροι κάτοικοι αυτής της πόλης, εκεί πέρασε όλη του τη ζωή, εκεί ντύθηκε στην κυριολεξία μεγάλο μέρος των συμπολιτών μας εκείνης της εποχής και από εκεί συνταξιοδοτήθηκε, όταν πια έφτασε η στιγμή να σταματήσει την επαγγελματική του δραστηριότητα.

Πλήρης ημερών, εμπειριών, προσωπικής και οικογενειακής ευτυχίας ο κ. Ντίνος μας έχει μια ωραιότατη σύζυγο, την επίσης αγαπημένη όλων μας κα Σύλβια Φράγκο (σε ερώτησή μου έμαθα και άλλες καταπληκτικές ιστορίες για το πώς τόσο ο ίδιος όσο και η λατρεμένη του Σύλβια είναι Σεφαρδίτες, έτσι αποκαλούνται τα μέλη της εβραϊκής ομάδας που προέρχονται από την Ισπανία, είναι δηλαδή Ισπανοεβραίοι, που μιλούσαν Λαντίνο, καστιλλιάνικα ισπανικά με πολλά εβραϊκά στοιχεία, οι οποίοι αναγκάστηκαν ενώ καταγόταν από την Ιβηρική Χερσόνησο να την εγκαταλείψουν επειδή δεν δέχτηκαν να αλλάξουν την πίστη τους και να γίνουν Καθολικοί, εκπατρισθέντες τελικά με εντολή των Καθολικών μοναρχών Φερδινάνδου και Ισαβέλλας).
Ο κ. Ντίνος είναι επίσης πατέρας τριών κοριτσιών της Σέλλυς, της Μπέτυς και της Τζουλιάνας αλλά και παππούς του μονάκριβου Αναστάση του που είναι το ΠΑΝ του, όπως συχνά μου ομολογεί ο ίδιος.

Ο καταπληκτικός κ. Ντίνος μας δεν είχε σίγουρα μια εύκολη ζωή, και ανάμεσα στα πολλά που έζησε, βίωσε και την απώλεια σε ηλικία 21 μόλις ετών της κόρης του Μπέτυς ενώ στην συνέχεια ήρθε αντιμέτωπος και με τον καρκίνο τον οποίο επίσης κατάφερε κυριολεκτικά να κατατροπώσει διανύοντας σήμερα τον 91 έτος της ηλικίας του.
Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν είναι ο μεγαλύτερος στα χρόνια, αλλά νεαρότερος στο πνεύμα και τη διάθεση, εθελοντής μας.

Από τους παλιότερους που έχουμε και που συνεχίζουν να είναι καθημερινά στο γραφείο του Συλλόγου μας. Πάντα με ένα αστείο κι ένα καλαμπούρι στο στόμα. Πάντα με ένα χαμόγελο. Είναι εκεί τα μάτια και τα αυτιά και τα χέρια και τα πόδια του συλλόγου μας.

Είναι το ΕΚΑΒ όλων μας. Δεν υπάρχει περίπτωση να προκύψει οποιοδήποτε θέμα κι ο κ. Ντίνος να μη δηλώσει παρών αμέσως. Δεν θέλησε ποτέ να συμμετέχει στη Διοίκηση του Συλλόγου αλλά είναι παρών σε όλα τα Διοικητικά μας Συμβούλια που του αρέσει πολύ να παρακολουθεί.
Αστειεύεται μάλιστα και με αυτό, και όταν λέει την πολύτιμη και ακριβή του γνώμη, την ίδια στιγμή γελάει και λέει «καλέ τι μιλάω τώρα εγώ αφού δεν έχω δικαίωμα ψήφου;;;;» .

Εννοείται ότι έχει πάντα δικαίωμα όχι τυπικής αλλά ουσιαστικής ψήφου καθώς είναι από τους ελάχιστους που παραμένουν σταθερά όλα αυτά τα χρόνια στο Σύλλογο, κι έχει ζήσει από πρώτο χέρι όλες τις διοικήσεις που μεσολάβησαν από το 2006 έως σήμερα.
Γι αυτό μάλιστα επειδή ακριβώς και είδε και ξέρει πολλά, η γνώμη του είναι τόσο πολύτιμη για όλους μας.

Η μεγαλύτερη αγωνία του είναι το μέλλον. Αν θα συνεχίσουν να υπάρχουν τόσο ικανά και εργατικά άτομα όπως υπάρχουν και τώρα. Χαίρεται και καμαρώνει για όλα όσα έχει καταφέρει αυτός ο σύλλογος. Τα μάτια του είναι στραμμένα με ανυπόκριτο ενδιαφέρον πάνω σε όλους μας και χαιρόμαστε όλοι όταν καταλαβαίνουμε, αφού ο κ. Ντίνος μας δεν τσιγγουνεύεται τον καλό λόγο, πόσο σπουδαία θεωρεί όλα όσα κάνουμε και πόσο σκληρά εργαζόμαστε όλοι.

Όλα αυτά όμως που βλέπει και τα χαίρεται άλλο τόσο τον ανησυχούν, για το πώς θα μπορέσει αυτό όλο να συνεχιστεί και στο απώτερο μέλλον. Ο πήχης σηκώθηκε πια πολύ ψηλά και είναι αλήθεια πως όσο δύσκολο κι αν είναι να πετύχει αυτός ο πήχης να πάει ψηλά αλλά τόσο δυσκολότερο είναι να τον κρατήσουν εξίσου ψηλά κι όσοι ακολουθήσουν μετά από όλους εμάς. Τον νιώθω αλλά εγώ είμαι καταδικασμένη να είμαι αισιόδοξη.

Θέλω να του λέω για να να τον ησυχάζω και να καθησυχάζω ίσως κι εμένα πως η φύση δεν γνωρίζει κενά, και πώς όπως όλοι οι προηγούμενοι βάλανε ο καθένας το λιθαράκι του στο να γίνει ο σύλλογος αυτός, αυτό που έγινε, έτσι θα υπάρχουν πάντα κάποιοι άλλοι, που θα έρθουν και θα βάλουν το δικό τους χέρι για να πάει ο σύλλογος παραπέρα.

Ο κ. Ντίνος θα μπορούσε να είναι στο καφενείο κάθε μέρα. Όμως όχι. Ξεκίνησε πριν λίγα χρόνια πρώτος αυτός να ανοίγει το πρωί (το πρώτο πρωί!!!) της Δευτέρας το γραφείο. Με τα χρόνια ήρθε κοντά μας κι άλλος ένας πολυαγαπημένος επίσης φίλος και μέλος και εθελοντής μας , ο κ. Αχιλλέας Παπαργύρης και μπορέσαμε έτσι να ανοίγουμε και Τετάρτη πρωί και Παρασκευή πρωί και έπειτα χωρίς να το καταλάβουμε ο Ντίνος και ο Αχιλλέας μας έγιναν οι ψυχή του γραφείου μας, βρισκόμενοι καθημερινά πια εκεί και τα πρωινά και όλα τα απογεύματα. Ενώ υπάρχουν πια αρκετοί άλλοι νεότεροι εθελοντές που στελεχώνουν τα γραφεία πρωί και απόγευμα, οι δυο καταπληκτικοί κύριοι εξακολουθούν διακριτικά να δίνουν το καθημερινό τους παρών (Για τον Αχιλλέα μας θα μιλήσουμε σε λίγες ημέρες!)

Τι είναι ο Σύλλογος Ντίνο μου για σένα, τον ρώτησα σήμερα.
ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ, μου λέει με τη μία. Δίνω αγάπη Ιωάννα αλλά παίρνω πολύ περισσότερη! Και με ένα πόδι να ήμουν, εγώ πάλι θα ερχόμουν κάθε μέρα!
Τον ρωτάω τι λεν οι φίλοι του που δεν τον βλέπουν στο καφενείο και απαντάει «Μπράβο Ντίνο, μου λένε! Με καμαρώνουν» και χαμογελάει.
Τολμάω να τον ρωτήσω «και αν κάποια στιγμή δεν μπορείς να έρχεσαι στο σύλλογο πώς θα είναι τότε για σένα αυτό Ντινάκο μου;;;;»
Η απάντηση ακαριαία. Και αφοπλιστική. «Θα είναι σα να μου έχει κόψει κάποιος το ένα μου πόδι Ιωάννα!». Συγκινούμαι και συνειδητοποιώ πως αυτή ήταν η μόνη στιγμή που τα μάτια του που αστράφτουν αγάπη και χαμόγελο πάντα, για μια στιγμή σκοτεινιάσαν.

Αλήθεια είπε κανείς πως ο εθελοντισμός έχει ηλικία;;;; Έχει ποτέ τέλος ο εθελοντισμός που κάνεις με την ψυχή σου;;;; Έχει τέλος και όριο η ανάγκη να δίνεις και να παίρνεις αγάπη;;;;

Η απάντησή μας έχει ονοματεπώνυμο: Ντίνος Φελλούς!

(στη φωτογραφία με το δίδυμό του, άλλο ένα ζευγάρι ακριβής εθελοντικής προσφοράς, Ντίνος και Αχιλλέας Παπαργύρης)
Σας ευχαριστούμε που υπάρχετε!