Στο σύλλογό μας το ΜΑΖΙ που τόσο συχνά λέμε και νιώθουμε και το γράφουμε παντού, και στα λογότυπα, και στα μπάνερ μας, και στα δημοσιεύματα κάθε λογής που ανεβάζουμε, βιώνεται με άπειρους τρόπους.
Ένας από αυτούς είναι κι ο τρόπος αλλά και ο λόγος που πολλοί εθελοντές μας είτε εξαρχής έρχονται δυο-δυο μαζί, είτε στην πορεία κι ενώ όλοι μας είμαστε μια αληθινή μεγάλη ομάδα, όλοι κάπου κάπως στην πορεία τους βρίσκουνε ένα «δίδυμό» τους μέσα σε αυτόν. Ένα δίδυμο συνεργασίας που γίνεται, αν δεν είναι ήδη από πριν, ένα σπουδαίο δίδυμο φιλίας ξεχωριστής. Είναι λοιπόν πάρα πολλά τα «ζευγάρια» των φίλων που δουλεύουν μαζί μας. Έχουμε πολλούς Κάστορες και Πολυδεύκες, Φίλιππους και Ναθαναήλ.
Μπορεί ίσως ειδικά σε μας να είναι και εκ των πραγμάτων αναγκαίο να οικοδομηθούν τέτοιες σχέσεις, που βοηθάνε απίστευτα στο να γίνονται ευκολότερα αλλά και να διαρκούν όλα όσα πασχίζουμε όλοι να καταφέρουμε μέσα από αυτό το σύλλογο.
Η δύναμη της μεγάλης ομάδας μαζί με τη δύναμη των «διδύμων» μας είναι θεμέλιο για να υπάρχουμε.
Κι ο Παράδεισος άλλωστε θέλει παρέα για να τον χαρείς!
Εγώ λοιπόν την Άννα μας τη γνώρισα μαζί με την Κατερίνα μας. Πάντα μαζί στην υπηρεσία του γραφείου μας. Μαζί στην επικοινωνία με όλους τους εθελοντές μας. Κοινές οι αγωνίες και των δυο τους. Αυτό που η μία ξεκινάει να πει μπορεί κάλλιστα να το τελειώσει η άλλη.
Στα δικά μου μάτια οι δυο τους μοιάζουνε πάρα πολύ. Στις ποιότητές τους. Αν δω τη μία πάντα αυτόματα ψάχνω δίπλα της να δω και την άλλη. Τις παρακολουθώ κάποιες φορές πάνω στη δουλειά τους και τις χαζεύω στ’ αλήθεια.
Μελισσούλες κι οι δυο τους ακαταπόνητες. Δεν θυμάμαι αν οι δύο συγκεκριμένες Κυρίες ήρθαν στο σύλλογο σαν φίλες ή αν έγιναν μέσα σε αυτόν. Να θυμηθώ να το ρωτήσω αυτό την επόμενη φορά που θα συναντηθούμε.
Καθώς όλες αυτές τις μέρες γράφω λίγα λόγια εισαγωγικά για τον κάθε ένα και την κάθε μία από τους εθελοντές μας, συνειδητοποιώ για άλλη μια φορά πόσο υπέροχοι άνθρωποι τελικά είναι και πόσα όλοι τους μού έμαθαν και συνεχίζουν να μου μαθαίνουν μέσα από τη στάση τους και το έργο τους.
Όπως διαπιστώνω επίσης και πόσο αποφεύγουν όλα αυτά τα χρόνια, με κάθε τρόπο, την οποιαδήποτε προβολή τους γιατί το ήθος τους και ο χαρακτήρας όλων ανεξαιρέτως των εθελοντών μας απηχεί την ουσία και τους επιβάλει την επιλογή της βαθιάς, ανώνυμης προσφοράς στον συνάνθρωπό τους.
Ευχαριστώ για άλλη μια φορά όλους τους διακριτικούς και σπουδαίους συνεθελοντές μας που για χάρη αυτού του project γνωριμίας που τους παρακάλεσα να συμμετέχουν, «εκτίθενται» για πρώτη φορά σε μια δημοσιότητα που δεν επιζήτησαν ποτέ. Το αντίθετο μάλιστα!
Ο σκοπός μας όμως ήταν να φανερωθεί όλος αυτός ο κρυμμένος πλούτος που έχει αυτός ο Σύλλογος και διά του παραδείγματος να καταλάβουν όλοι ότι μπορούν αν το θέλουν να έρθουν κοντά μας αλλά και ότι τίποτα δεν γίνεται «μαγικά», ούτε τίποτα γίνεται χάρη μόνο σε όσους καλώς ή κακώς αναγκαστικά «φαινόμαστε» περισσότερο προς τα «έξω».
Αγαπητοί μας φίλοι ο λόγος σε άλλη μια αγαπημένη και μοναδική Κυρία, την δική μας Άννα Ψαρρά!
«Τι είναι ο σύλλογος Καρκινοπαθών Λάρισας για εμένα.
Αγάπη για τη ζωή. Αυτό είναι, γιατί όταν νοσείς, βλέπεις με άλλη οπτική γωνία αυτά που σου συμβαίνουν.
Πίστη. Γιατί ευελπιστείς ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες.
Βοήθεια. Γιατί όταν βοηθάς, νιώθεις ουσιαστικός.
Προσφορά. Γιατί δίνεις και παίρνεις.
Ελπίδα. Γιατί αξίζει να παλεύεις για καλύτερες μέρες.
Διαχείριση άγχους. Μαθαίνεις να ηρεμείς και με τη σειρά σου να μεταδίδεις την ηρεμία.
Αισιοδοξία. Χαμογελώντας κάνεις θαύματα. Δίνεις χαρά.
Ψυχολογική στήριξη. Μαθαίνεις να αντιμετωπίζεις με θάρρος, ψυχραιμία και δύναμη τις δυσκολίες σου. Κάποιος είναι εκεί για σένα.
Επικοινωνία. Γιατί έρχεσαι σε επαφή με σπουδαίους ανθρώπους που είναι δίπλα σου, όταν τους χρειάζεσαι.
Εμπειρίες. Γιατί μαθαίνεις να ακούς τους άλλους και να είσαι εκεί για αυτούς.
Σύλλογος. Για μένα μάθημα ζωής.
ΑΝΝΑ ΨΑΡΡΑ»
(Και η Άννα μας όπως και η Κατερίνα μας δεν έχουν fb και η επιλογή της φωτογραφίας έγινε από μας και αποτυπώνει νομίζουμε με τον καλύτερο τρόπο αυτό που τόσο όμορφα καταφέρνει αυτό το καταπληκτικό «δίδυμο»)
