Οι ξεχωριστές μικρές ιστορίες των εθελοντών μας συνεχίζονται.

Τη Σοφία μας τη γνώρισα μάλλον πολύ σύντομα μετά την ολοκλήρωση των θεραπειών μου.
Ήταν εκείνη η εποχή που η Ελλάδα γινόταν το καταφύγιο αμέτρητων χιλιάδων κατατρεγμένων ανθρώπων που έρχονταν με εκείνα τα ατελείωτα φέρετρα-βάρκες, διασχίζοντας το Αιγαίο.
Η κατάσταση ήταν πια εκτός οποιουδήποτε ελέγχου.
Οι τηλεοράσεις και το διαδίκτυο κατακλυζόταν από εικόνες που έκαναν και τις σκληρότερες καρδιές να ραγίζουν.

Αν μου το επέτρεπε η κατάσταση της υγείας μου θα τα είχα παρατήσει όλα και θα ήμουν σε ένα από αυτά τα νησιά που όλοι αυτοί οι βασανισμένοι άνθρωποι κατέφθαναν μισοπεθαμένοι από κακουχίες, πείνα, φόβο.
Δυστυχώς όμως όλοι γύρω μου ήταν ανένδοτοι. Δεν μπορούσα να θέσω σε έναν επιπλέον κίνδυνο την ήδη κλονισμένη τότε υγεία μου.

Όταν λοιπόν είδα ότι θα γινόταν μια προσπάθεια να μαζευτούν τρόφιμα και ρούχα στην κεντρική πλατεία της πόλης, νομίζω ήταν ένα Σάββατο πρωί, Νοέμβρη το 2015, δε το σκέφτηκα στιγμή.
Και εννοείται δεν ρώτησα και κανέναν από φόβο ότι πάλι κάποιος θα με απέτρεπε να το κάνω ακόμα κι αυτό.
Παρόλα αυτά με ακολούθησε από κοντά ο γιος μου, που ειδικά τότε δεν με άφηνε να κάνω ρούπι χωρίς -διακριτική- επιτήρηση και ο φίλος μου και συνεθελοντής μου στο σύλλογο καρκινοπαθών, ο από τότε αχώριστος Γιάννης.

Η απόφαση ήταν προσωπική μας και δεν είχε να κάνει εξαρχής με το Σύλλογο καθώς σκεφτήκαμε ότι κάποιοι μπορεί να μη συμφωνούσαν και να μην ήθελαν να συμμετέχουμε ως Σύλλογος σε όλο αυτό, το φαινομενικά «άσχετο», φαινομενικά τονίζω άσχετο, με κάθε άλλη δράση μας ως φορέα.

Το αποτέλεσμα ήταν, και νομίζω πως ήδη αρχίζετε όλοι να καταλαβαίνετε σιγά σιγά και μόνοι σας πια , πώς λειτουργεί και τι είναι στο κουκούτσι του αυτός ο ξεχωριστός σύλλογος, να βρεθούν από τη μία μέρα στην άλλη δίπλα μας και πάρα πολλά άλλα μέλη του συλλόγου. Και μάλιστα ήταν όλοι τους ασθενείς/εθελοντές , προφανώς επειδή τότε οι πιο στενές μου σχέσεις αναπτύσσονταν μεταξύ αυτών κυρίως.
Κάποιοι μάλιστα φόραγαν και τις μπλούζες μας που έφεραν το σηματάκι που μαρτυρούσε τι ήμασταν.
Αποτέλεσμα;;;;
Νομίζω ότι τότε ήταν η μαγική στιγμή που δέσαμε μεταξύ μας ακόμα πιο πολύ εκείνα τα μέλη του συλλόγου μας που συμμετείχαμε σε όλο αυτό αλλά και ανοιχτήκαμε σε μια πολυπληθή κοινότητα συμπολιτών μας που δεν γνωρίζαμε ούτε μας γνώριζαν και γίναμε όλοι μια απίστευτη μεγάλη αγκαλιά.

Η Σοφία μας ήταν ένας από αυτούς τους συμπολίτες μας που δεν θα ξέραμε ποτέ πως υπήρχε, κι ας είχε ήδη αναπτύξει μια πολυποίκιλη εθελοντική δραστηριότητα γύρω από ευπαθείς ομάδες οικονομικά ασθενών συνανθρώπων μας ενώ παράλληλα ήταν και αφοσιωμένη μαμά, αλλά και μια πολύ πετυχημένη και δραστήρια επιχειρηματίας στον τομέα των αρτοπαρασκευασμάτων και γλυκισμάτων!
Όσοι έρχεστε στις δημόσιες εκδηλώσεις μας έχετε γευθεί τις λιχουδιές που η Σοφία αφιλοκερδώς μας προσφέρει πάντα και χωρίς καν να προλαβαίνουμε να της το ζητήσουμε. Γιατί τέτοιος άνθρωπος είναι η αγαπημένη μας Σοφία.

Άνθρωπος γεννημένος να δίνει. Να δίνει τα πάντα στους άλλους και να μην κρατά για τον εαυτό της τίποτα.
Όταν την είδα να έρχεται λοιπόν στο σύλλογο και να γίνεται εθελόντριά μας καταλαβαίνετε πόσο χάρηκα και πόσο συγκινήθηκα κι εγώ αλλά κι όλοι όσοι την γνωρίσαμε εκείνες τις ατελείωτες ημέρες και νύχτες που δουλεύαμε ακατάπαυστα κάνοντας «αλυσίδα» με τα χέρια μας για να φορτώνουμε και να ξεφορτώνουμε όλα αυτά τα τόσο αναγκαία για την επιβίωση των προσφύγων πράγματα.

Μια πόλη που έχει ανθρώπους σαν τη Σοφία δεν μπορεί παρά να είναι περήφανη για το έμψυχο υλικό της.
Η Σοφία είναι ένα ζωντανό, δυναμικό και χαγελαστό ΔΙΝΩ! Με κάθε τρόπο. Ακόμα και τις φορές που δεν μπορεί να βρίσκεται κοντά μας στα νοσοκομεία, γιατί εκεί θέλει η Σοφία μας να δίνεται, βρίσκει τρόπους να μας βοηθάει.
Και ναι, η Σοφία είναι άλλο ένα παράδειγμα του ότι δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει μόνο δεν θέλω. Κι αν δε μπορώ να κάνω πολλά θα κάνω ένα, κι όταν δεν μπορώ να κάνω το ίδιο ένα, θα βρω ένα άλλο να κάνω , πάντα.
Σε ευχαριστούμε όλοι μας για όλα ακριβή μας Σοφία!

«Δυστυχώς με τα λόγια δεν τα έχω πολύ καλά. Θα γράψω αυτά που αισθάνομαι για το σύλλογο αυτό και το αφήνω στα χέρια σας.
Η δική μας αρχή έγινε μέσα από μια άλλη προσφορά αγάπης. Εκεί γνώρισα την Ιωάννα και χωρίς να ξέρω τίποτε γι αυτήν, μου μίλησε ενώ ήμασταν σκαρφαλωμένες σε τόνους προσφοράς των συμπολιτών μας, ολόκληρα βουνά ρούχων και ειδών πρώτης ανάγκης για τους πρόσφυγες που έφταναν μιλιούνια τότε στη χώρα μας για το σύλλογο Καρκινοπαθών.

Ενώ όλο αυτό ξεκίνησε σαν μια αυθόρμητη και όχι οργανωμένη πρωτοβουλία μιας χούφτας ανθρώπων που πιστεύαμε πως θα διαρκούσε μόνο λίγες ώρες, τελικά κατέληξε να διαρκεί πολλές μέρες, να επιστρατεύονται στρατιωτικά οχήματα γιατί αλλιώς δεν ήταν δυνατόν να μεταφερθεί όλη αυτή η θάλασσα προσφοράς των ανθρώπων της πόλης μας και συνεχίστηκε μέσα στους αύλειους χώρους και τα κλειστά γήπεδα μπάσκετ και βόλλευ που μας παραχώρησαν Διευθυντές και Λυκειάρχες γυμνασίων και λυκείων της Λάρισας, για να φυλαχτούν, μέχρι να κάνουμε την απαραίτητη διαλογή και πακετοποίηση για να μεταφερθούν με νταλίκες στο λιμάνι του Πειραιά.

Μέσα σε εκείνον το χαμό γνώρισα την Ιωάννα, αυτή την άγνωστη που την είδα από ένα σημείο και μετά να δουλεύει φορώντας μάσκα σαν αυτές που όλοι φορέσαμε αυτούς τους τελευταίους μήνες. Εκεί γνώριζα κάθε μέρα κι από έναν νέο άνθρωπο, φίλο και συνεθελοντή του συλλόγου που ανήκε όπως έμαθα η Ιωάννα.
Άνθρωποι που έμαθα πως ήταν όλοι τους καρκινοπαθείς!

Ε, αυτό κάτι μου έκανε βαθιά μέσα μου. Αυτό το κλικ που λέμε πολλές φορές όταν δεν βρίσκουμε άλλο λόγο να εξηγήσουμε κάτι.
Ήρθα διστακτικά αλλά αποφασισμένη να σας γνωρίσω όλους σας από κοντά, στο χώρο που εσείς δίνετε καθημερινά το δικό σας αγώνα με την επιθυμία να προσφέρω αν μπορώ κι εγώ μαζί σας όπου μπορώ, όπως μπορώ.

Με αγκαλιάσατε αμέσως όλα τα μέλη του συλλόγου και πολύ γρήγορα γίνατε για μένα ακόμη μια μεγάλη οικογένεια.
Ακόμη και τώρα που δεν μπορώ να είμαι το ίδιο όσο παλιότερα ενεργή και να προσφέρω όλα αυτά τα πολλά περισσότερα που τόσο τα θέλει η καρδιά μου (όχι όμως τα ωράρια της δουλειάς μου) σας θεωρώ όλους σας οικογένεια.

Οι μέρες της προσφοράς μου στο νοσοκομείο, μοναδικές και αξέχαστες, τις έχω πάντα μέσα στην καρδιά μου πολύτιμο φυλαχτό.
Σας ευχαριστώ που σας γνώρισα Ιωάννα, Μαρία, Γιάννη, Χρήστο, Άρτεμις, Μαίρη….

Σας ευχαριστώ γιατί μου ανοίξατε ένα άλλο παράθυρο στον κόσμο, γιατί με κάνατε νομίζω καλύτερο άνθρωπο.
Ελπίζω ότι πολύ σύντομα θα είμαι πάλι μαζί σας το ίδιο Ενεργή όπως ήμουνα και πριν!

Μέχρι τότε όλη μου η σκέψη, η ψυχή και οι ευχές μου είναι κοντά σας!»

( Οι φωτογραφίες που διαλέγουμε για τη Σοφία μας επιτρέψτε μας είναι τρεις. Γιατί μια εικόνα τα λέει καλύτερα από χίλιες λέξεις.
Μία λοιπόν είναι από την βράβευση που της κάναμε σαν ΣΚΛ το 2018, μία απ΄τις ατελείωτες σκληρές ώρες δουλειάς που την απασχολεί καθημερινά κι από το χάραμα, και άλλη μια για να μας θυμίζει τις μοναδικές ημέρες που γίναν η αφορμή να την έχουμε κοντά μας!
Το όποιος θέλει μπορεί είναι το λιγότερο που μπορούμε να πούμε για ανθρώπους σαν τη Σοφία )