Το υπέροχο μωσαϊκό των αγαπημένων ανθρώπων μας συνεχίζεται!!
Το Γιώργο μας τον γνωρίζω από τότε που ήταν μικρό παιδάκι. Στενοί δεσμοί αγάπης και εκτίμησης με δένουν με την οικογένειά του. Τον παρακολουθούσα χρόνια να μεγαλώνει, να προοδεύει και να εξελίσσεται σε ένα σπουδαίο νέο επιστήμονα και ωραίο άνθρωπο.
Όταν κάποια στιγμή μου είπε θέλω να έρθω και να βοηθήσω σε αυτό που κάνετε, ήταν για μένα στιγμή μεγάλης χαράς, συγκίνησης και περηφάνειας.
Ο Γιώργος έθεσε σαν εθελοντής τον εαυτό του στην υπηρεσία του Συλλόγου προκειμένου να βοηθήσει επιστημονικά και όχι μόνο τους ανθρώπους μας που έχουν ανάγκη να μάθουν, να ρωτήσουν, να καθησυχάσουν την εσωτερική φουρτούνα που αντιμετωπίζουν μπροστά σε αυτόν τον άγνωστο κόσμο που ανοίγεται μπροστά τους όταν μαθαίνουν ότι νοσούν και χρειάζονται θεραπεία.
Χαίρομαι που αυτός ο νέος άνθρωπος είναι πια κοντά μας και θέτει τις γνώσεις του στη διάθεση όποιου έχει ανάγκη και ελπίζω με αφορμή τη σημερινή αυτή ανάρτηση να μάθουν όλοι τι κάνει ο Γιώργος για μας.
Δεν θα μιλήσω περισσότερο για κείνον γιατί τα λέει μια χαρά μόνος του.
Ευχαριστούμε που είσαι κοντά μας αγαπημένε φίλε και συνεθελοντή μας!
«2007-2008. Η ηλικία μου τότε σημαντική για να επιλέξω τι θα κάνω στη ζωή μου! Μαθαίνοντας ότι ένα πολύ κοντινό και αγαπημένο συγγενικό μου πρόσωπο διαγνώστηκε με αστροκύτωμα χαμηλής κακοήθειας παθαίνω σοκ! Έπειτα από πολλές εξετάσεις η διάγνωση ήταν εσφαλμένη και ομολογώ ότι ηρεμήσαμε όλοι! Όταν ρώτησα «πού πήγες, είσαι σίγουρη;;;» μου είπε είμαι σίγουρη, πήγα στον τάδε ο οποίος έχει σπουδάσει Ιατρική Φυσική! Ουάου λέω! Αυτό θα κάνω γιατί μου αρέσει η Φυσική!
Μετά από πολλά χρόνια σκέφτομαι ότι αυτός είναι ο λόγος που επέλεξα το σημερινό μου επάγγελμα, Ακτινοφυσικός ή Φυσικός Ιατρικής!
Να μην σας κουράζω όμως. Ασχολούμαι με το κομμάτι της Ιατρικής Φυσικής που λέγεται Ακτινοθεραπεία και πιο ειδικά είμαστε αυτοί οι άνθρωποι που κάνουν το πλάνο θεραπείας των ασθενών.
Πολλοί από εσάς το γνωρίζετε και από την εμπειρία σας, συνήθως βρισκόμαστε κάτω κάτω, στα υπόγεια! Κατά την διάρκεια της πρακτικής μου άσκησης για ένα χρόνο ως ακτινοφυσικός στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο έχω έρθει σε επαφή με πάρα πολλούς εθελοντές του Συλλόγου, συνήθως Τετάρτες αν θυμάμαι καλά, γιατί μοιραζόμασταν την ίδια κουζίνα και φυσικά είχαμε αναπτύξει μια οικειότητα.
Είμαι σίγουρος πως όταν δείτε την φωτογραφία από κάτω θα ανοίξετε τα μάτια και θα πείτε «αα, ναι το θυμάμαι αυτό το παιδί στην κουζίνα της ακτινοθεραπείας». Οπότε αυτή ήταν η πρώτη επαφή με τον εθελοντισμό και είχα πει ότι θα ήθελα και εγώ να βοηθήσω με κάποιο τρόπο γιατί οι εθελοντές κάνουν κάτι σημαντικό και ουσιαστικό, δεν είναι ο καφές και ο χυμός, είναι η στήριξη τού να ξέρεις ότι κάποιος είναι εκεί για εσένα ή έχει περάσει τα ίδια και είναι καλά πλέον, οπότε παίρνεις ελπίδα.
Έπειτα είπα ότι θα μπορούσα και εγώ να βοηθήσω προσφέροντας τις γνώσεις μου σε ανθρώπους που έχουν απορίες για την ακτινοθεραπεία γιατί έχω συνομιλήσει με πάρα πολλούς κατά την διάρκεια της δουλειάς μου και πραγματικά βλέπω ότι υπάρχει φόβος και απορίες, πράγμα λογικό και κατανοητό.
Χάρηκα πάρα πολύ την πρώτη ημέρα που ήρθα και με καλωσορίσατε στα γραφεία του Συλλόγου για έναν πολύ σημαντικό λόγο. Όταν μάθατε τι δουλειά κάνω, αναπτύξαμε μια συζήτηση πάνω στην ακτινοθεραπεία του μαστού και για μένα ήταν πολύ σημαντικό να απομακρύνω τις απορίες και τους φόβους που μπορεί να έχει κάποιος που πρέπει να υποβληθεί σε ακτινοθεραπεία.
Θεωρώ ότι άσχετα με την δουλειά μου εννοώντας το κλινικό κομμάτι της ακτινοθεραπείας, μπορώ και εγώ να βοηθήσω από μέρος μου στον κομμάτι της ψυχολογίας και της στήριξης γνωρίζοντας το αντικείμενο της ακτινοθεραπείας, για αυτό και ήθελα να είμαι μέρος του Συλλόγου.
Έχω ήδη γνωστοποιήσει ότι είμαι εδώ και το τηλέφωνο μου είναι διαθέσιμο για οποιονδήποτε έχει κάποιου είδους απορία και έχω την δυνατότητα να την λύσω.
Προχωράμε μαζί με χαμόγελα! Επέλεξα αυτή τη φωτογραφία για 3 λόγους, είναι σαν σήμερα πριν τρία χρόνια, είναι το μέρος όπου σπούδασα Ιατρική Φυσική και τέλος είναι γεμάτη χαμόγελο και αισιοδοξία κάτι το οποίο θέλω να περάσω σε όλους! Γιώργος»
