Η Βάνα Φάλαγγα είναι μια ακόμα εθελόντριά μας.
Ανήκει στην ομάδα αυτών που πηγαίνουν στα νοσοκομεία από το 2011 έως σήμερα. Η προσφορά της είναι συγκινητική όπως και όλων των ανθρώπων που μας στηρίζουν.
Ο ΣΚΛ έχει χώρο για όποιον θέλει να δώσει κάτι από τον εαυτό του. Δεν μας ενδιαφέρει το φύλο, η ηλικία του, τα πολιτικά ή θρησκευτικά του πιστεύω, γιατί όλα αυτά τα ακουμπάμε στην εξώπορτα πριν μπούμε μέσα σ’ αυτόν, δεν μας νοιάζει αν είναι ασθενής ή όχι, αν είναι επιστήμονας ή άνθρωπος του μεροκάματου και του μόχθου. Να θέλει να προσφέρει στον συνάνθρωπό του μας νοιάζει, ανάλογα με αυτό που μπορεί και θέλει. Να μπορεί να δουλέψει και να συνεργαστεί με την ομάδα που θα μπει, να είναι ευπροσήγορος, δοτικός, αφοσιωμένος και συνεπής σε ό,τι θέλει και μπορεί να αναλάβει. Μα πάνω από όλα να έχει καρδιά καθαρή.
Η Βάνα είναι μια αληθινά καθαρή παιδική καρδιά! Ευχαριστούμε Βάνα που είσαι κοντά μας τόσα χρόνια!

«Είμαι η Βάνα. Είμαι καρκινοπαθής. Δεν ξέρω γιατί το έπαθα. Η ζωή μου δεν ήταν εύκολη, ήμουνα μετανάστρια στη Γερμανία, εκεί γέννησα τα παιδιά μου. Δούλευα σκληρά κι εκεί και όταν γύρισα στην Ελλάδα. Εδώ όταν επέστρεψα δούλευα στα λούστρα. Μπορεί να φταίει αυτό που αρρώστησα, μπορεί να φταίει που είχα πάντα πολύ άγχος. Ένιωθα μόνη μου. Όταν αρρώστησα το ΄11, ένιωθα ακόμα πιο πολλή μοναξιά. Δεν με καταλάβαινε κανείς.
Μόνη μου στις θεραπείες, μόνη μου στα νοσοκομεία. Κάποια στιγμή είδα μια κυρία στο νοσοκομείο. Ήρθε άλλαξε μια μπλούζα κι έβαλε μια άλλη που έλεγε ότι ήταν από το Σύλλογο Καρκινοπαθών. Αυτή η γυναίκα ήταν η Σούζυ (Σταυριανού). Μετά έμαθα πως αυτή ξεκίνησε το Σύλλογο το 2006. Γνώρισα κι άλλους εθελοντές μέσα στο νοσοκομείο, όπως τη Μαίρη τη Μέρμηγκα. Έγινα μέλος κι εγώ μετά από ένα μήνα που αρρώστησα.
Ο Σύλλογος αυτός με αγκάλιασε από την πρώτη στιγμή. Με βοήθησε, μου άλλαξε τη ζωή και μου έδωσε ζωή. Οι άνθρωποί του είναι σήμερα για μένα οικογένεια. Έγινα μέλος και εθελόντριά του και όλα αυτά τα χρόνια πάω στα νοσοκομεία και φτιάχνω καφέ και τσάι για τους άρρωστους. Προσπαθώ να τους βοηθήσω , να τους δώσω δύναμη και κουράγιο. Όπως μου δώσανε κι εμένα οι εθελοντές του Συλλόγου όταν αρρώστησα. Με 67% αναπηρία δεν σταμάτησα να είμαι κάθε μέρα εκεί και να κάνω ό,τι μπορώ και ό,τι χρειαζόταν. Σε όλα όσα κάνει αυτός ο Σύλλογος πηγαίνω με χαρά και πάντα πρώτη. Τόση είναι η ανυπομονησία μου να είμαι κοντά σε αυτούς τους ανθρώπους.
Εγώ με τα γράμματα δεν τα πάω καλά. Ούτε με τους υπολογιστές. Τα πάω όμως με την καρδιά. Η Ιωάννα μας ζήτησε να γράψουμε τι σημαίνει για μας τους εθελοντές ο σύλλογος, τι σημαίνει που είμαστε εδώ και γιατί είμαστε εδώ. Έγραψα δυο γραμμές και της το έστειλα αλλά δεν κατάφερα να πω όλα που ήθελα. Ζήτησα λοιπόν της Ιωάννας να με βοηθήσει να πω αυτά που νιώθω. Είμαι σίγουρη πως θα το κάνει. Και να μην ξεχάσει να γράψει θέλω ότι με το που έγινα εθελόντρια, η ζωή μου άλλαξε 180 μοίρες. Αυτό θέλω να μείνει. Και ότι το Σύλλογο εγώ τον νιώθω σπίτι μου. Και τους ανθρώπους του, δικούς μου ανθρώπους, όλους.
Καθένας μας κάνει ό,τι μπορεί. Αγάπη μόνο νιώθω γι αυτό που κάνω.
Εγώ φωτογραφία δεν έχω καλή.Είναι θολή αλλά αυτή θέλω να βάλετε. Γιατί αυτό είμαι, αυτό κάνω κι αυτό δίνει στη δική μου ζωή νόημα».