Κωνσταντίνος Παπαματθαίου ένας ακόμα πολύτιμος δικός μας άνθρωπος μοιράζεται τις σκέψεις του μαζί μας.
Τελικά όποιου η ψυχή αναζητά να βοηθήσει το συνάνθρωπό του πάντα θα βρίσκει τον τρόπο. Και το δρόμο.

“Ένα ραδιόφωνο στο προσκεφάλι να παίζει όλη την νύχτα τα μύρια όσα.Τραγούδια, ομιλίες, συναυλίες, θεατρικά έργα και τα τελευταία χρόνια, τηλεφωνήματα ακροατών. Αυτή η εικόνα με συνοδεύει όλη μου την ζωή. Κι ένα βράδυ, πάνε αρκετά χρόνια, ακούω μια γυναικεία φωνή, σιγανή, διστακτική, επιφυλακτική μη τυχόν κι ενοχλεί να λέει: << Υποβάλλομαι σε χημειοθεραπεία και μετά την θεραπεία είμαι πολύ αδύναμη. Επειδή είμαι μόνη, θα μπορούσε σας παρακαλώ κάποιος από τους ακροατές να με συνοδεύσει, στις επόμενες χημειοθεραπείες;>> Αποσβολώθηκα. Μία γυναίκα ζήτησε βοήθεια από τον κόσμο, μέσω του τηλεφώνου μιας ραδιοφωνικής εκπομπής! Εκείνο το βράδυ δύο φράσεις ( όχι δικές μου ), μου τριβέλιζαν συνεχώς την σκέψη μου. << Ουαί αυτώ τω ενί, όταν πέση και μή ή δεύτερος εγείραι αυτόν >>, ήταν η μία, και η άλλη, << πάντοτε είχα εμπιστοσύνη στην καλοσύνη των ξένων >>. Περάσαν χρόνια κι ακόμη αναρωτιέμαι, θα καταφέρω άραγε κάποια στιγμή, θα έχω την δύναμη, αν και ξένος, να γίνω ο δεύτερος, που θα εγείρη << αυτώ τω ενί όταν πέση >>, εάν μου το επιτρέψει;
Λάρισα 18 Ιουνίου 2020”.

Κωνσταντίνε τιμή μας να σε έχουμε κοντά μας!