Η Σοφία Τασταυρίδου είναι η πρώτη από τους εθελοντές μας που θέλησε να μοιραστεί με όλους σας τις σκέψεις της γι αυτό που κάνει για μας.
Περιμένουμε να το συνεχίσουν κι άλλοι!

Δύο η ώρα . Βράδυ. Τα μάτια δεν κλείνουν. Ο νους ανήσυχος. Δεν ηρεμεί. Σκέψεις, θύμησες ξεπηδούν. Η κούραση της ημέρας δεν βοηθά. Τι έχω να κάνω το πρωί; Τις επόμενες μέρες; Τι έκανα τις προηγούμενες; Ανησυχίες που δεν σταματούν. Έρχονται και ξανάρχονται. Τετάρτη. Πάει και αυτή η εβδομάδα. Δεν πήγα στον σύλλογο την περασμένη Δευτέρα. Αργία. Πρέπει να κατέβω Αθήνα μεθαύριο. Αρχίζω να στριφογυρίζω. Δεν αντέχω άλλο. Θα σηκωθώ και θα ανοίξω τον υπολογιστή.

Και τι να κάνω! Να, ξεπηδά μια σκέψη που προκαλεί χαμόγελο. Έχουμε εποπτεία την ερχόμενη Τετάρτη. Στην εξοχή! Η Ιωάννα μάς ζήτησε την προηγούμενη φορά να ανεβάσει όποιος θέλει τις σκέψεις του για τον σύλλογο στην σελίδα στο fb. Το θέμα της εποπτείας ήταν τι σημαίνει για τον καθένα μας ο σύλλογος και πώς βρεθήκαμε στην αγκαλιά του.

Η κατάθεση του ενός διαφορετική και όμοια με του άλλου.

Πώς βρέθηκα και γιατί έμεινα στον σύλλογο;
Ας τα πάρω από την αρχή.
Καρκίνος. Δεν νόσησα και ούτε κάποιος από την οικογένειά μου μέχρι στιγμής. Ήμουν σε σύλλογο και έχω την ευαισθησία(😉 της προσφοράς. Έμαθα ότι είναι ένας πολύ οργανωμένος σύλλογος. Δεν μου προκαλεί η λέξη ή η ασθένεια φόβο.
Απεναντίας, τα μέλη είναι άνθρωποι που χρειάζονται φροντίδα. Ας δοκιμάσω και βλέπουμε. Η πρώτη επαφή έγινε , και στο ερώτημα γιατί θέλω να είμαι στον σύλλογο εθελόντρια η απάντηση ήταν, μισοαστεία μισοσοβαρά, ήταν άμα αρρωστήσω να έχω κοντά μου ανθρώπους που θα με φροντίσουν. Γελάσαμε.
Ξεκινώ με την προετοιμασία από τους ψυχολόγους (εθελοντές κι αυτοί) μαζί με άλλους υποψήφιους εθελοντές, τα σεμινάρια συμπεριφοράς προς τους νοσούντες όταν θα ερχόμαστε σε επαφή μαζί τους αλλά και σεμινάρια προστασίας δικής μας από καταστάσεις που πιθανώς θα βιώσουμε ερχόμενοι κοντά σε ανθρώπους που βρίσκονται σε δύσκολες στιγμές. Το υπογραμμίζω – όχι μόνο φροντίδα στους ασθενείς αλλά και φροντίδα για μας.

Κατά την περίοδο των συναντήσεων αυτών έχω την ευκαιρία να γνωρίσω κάποιους μόνιμους εθελοντές-μέλη του συλλόγου. Πόση χαρά δίνουν! Η υποδοχή όλων των ανθρώπων του συλλόγου σε μας πάντα με χαμόγελο! Πολλές φορές αναρωτιόμουν. Είναι ασθενείς; Αν όχι, έγιναν τελείως καλά; Δεν πονούν; Πώς έχουν το κουράγιο, την δύναμη και έρχονται καθημερινά, ασχολούνται με τα διοικητικά, τη διαχείριση, με το έμψυχο και άψυχο δυναμικό τόσο ενεργά;

Άρχισαν οι υπηρεσίες. Διαπιστώνω ότι η αποδοχή των ασθενών στο νοσοκομείο είναι πραγματική. Ό,τι άκουσα είναι αληθινό. Βλέποντας από κοντά όλο αυτόν τον πόνο διαπιστώνω πόσο κουτό, ηλίθιο είναι να στεναχωριέμαι για πράγματα μικρά, ανούσια!

Καταλαβαίνω πως για κάθε έναν το πρόβλημά του είναι το πιο δύσκολο το πιο σημαντικό του κόσμου. Αλλά ας βγούμε λίγο πιο έξω από τον μικρόκοσμό μας. Θα δούμε άλλες καταστάσεις, πραγματικά δύσκολες, ανηφορικές. Μετά από δύο χρόνια περίπου δεν άντεξα το νοσοκομείο. Ζήτησα να προσφέρω από μία άλλη θέση, στην γραμματεία του συλλόγου. Η απάντηση θετική με χαρά. Βρέθηκε η μέρα που χρειάστηκε γραμματειακή στήριξη! Άλλη προετοιμασία! Άλλα σεμινάρια. Από άλλη οπτική θέση να ζω τα πράγματα. Άνθρωποι που έρχονται έτσι για να έρχονται, να πουν τον πόνο τους , το παράπονό τους, να συμβουλευτούν, να κλάψουν….

Έτσι περνούν τα χρόνια. Θα παραμείνω κομμάτι του συλλόγου; ΝΑΙ! Για όσο με θέλουν, για όσο με χρειάζονται, για όσο μπορώ. Πώς να φύγεις από έναν σύλλογο- όχι λάθος- από κόσμο που καταρχήν σε φροντίζει. Δεν σου ζητά κάτι από την αρχή. Πρώτα σου δίνουν φροντίδα οι ίδιοι!

Ο σύλλογος μας φροντίζει, μας αποδέχεται και δέχεται αυτό το οποίο εμείς έχουμε την διάθεση να προσφέρουμε . Δεν ζητά κάτι παραπάνω. Με κάθε τρόπο μας γνωστοποιεί ότι είναι εκεί και περιμένει το λίγο ή το πολύ.

Για μένα είναι η Δευτέρα έξι με οκτώ. Κάθε εβδομάδα. Η προσφορά; Η συνήθεια; Η αγάπη; Το τονωτικό μου; Δεν ξέρω. Και γιατί να καθορίσω με ακρίβεια τον λόγο που ανήκω σε αυτόν τον σύλλογο. Θέλω να είμαι κοντά τους για χίλιους λόγους ή για κανέναν. Για να παίρνω ζωή, προσφορά, αγάπη, νοιάξιμο. Για να δίνω και να παίρνω. Ίσως και γι’ αυτό ο σύλλογος μεγαλώνει, γι’ αυτό γίνεται ολοένα και πιο γνωστός. Γιατί δίνει, νοιάζεται, αγαπά, φροντίζει!

Τρεις και τριάντα επτά! Τα ματιά κλείνουν. Γαλήνεψα. Αισθάνομαι ένα χαμόγελο να βγαίνει από τα χείλη. Αύριο περιμένουν σωρός υποχρεώσεις.