Η Χρύσα μας, η γλυκιά μας Χρυσαυγή είναι μια ακόμα εθελόντριά μας.

Μέλος αλλά και εθελόντριά μας, αφού αρκετοί πρώην ασθενείς αποφασίζουν κάποια στιγμή πέρα από μέλη μας να γίνουν και εθελοντές στο σύλλογό μας.

Όταν ήρθα το 2015 στο σύλλογο, ήρθα εξαρχής σαν εθελόντρια, ή μάλλον περισσότερο ήρθα από ανάγκη να γίνω εθελόντρια και όχι μέλος του. Στα χρόνια που πέρασαν όμως διαπίστωσα ότι αυτό δεν είναι ο κανόνας. Ένας άνθρωπος που νοσεί μπορεί στ’ αλήθεια να μη θελήσει ποτέ να ξαναπεί έστω και τη λέξη καρκίνος, όχι να πάει να γίνει μέλος ενός συλλόγου καρκινοπαθών ή και εθελοντής του πολύ περισσότερο.

Δεν είναι εύκολο για πολλούς. Και σίγουρα δεν σκεφτόμαστε, ούτε αντιμετωπίζουμε όλοι μας το ίδιο γεγονός με τον ίδιο τρόπο. Καθένας μας χρειάζεται το χρόνο του για να δει τι πραγματικά θέλει και τι μπορεί να κάνει με ό,τι του έχει συμβεί, πολύ περισσότερο όταν αυτό είναι μια τόσο ζόρικη ασθένεια.

Ξέρω θαυμάσιους ανθρώπους που υπήρξαν ασθενείς και τώρα είναι μια χαρά και που δεν επιθυμούν τίποτα άλλο παρά να το ξεχάσουν. ΕΝΤΕΛΩΣ. Το σέβομαι απόλυτα. Έμαθα να το κατανοώ και να το σέβομαι. Το «μπορώ» και το «θέλω» του καθενός μας είναι πολύ προσωπική υπόθεση.

Αν μπορούσα όμως αλήθεια θα τους ζήταγα να έρθουν να μας γνωρίσουν από κοντά. Να δούνε τι κάνουμε, πώς το κάνουμε, να νιώσουν πράγματα που δεν φαντάστηκαν ποτέ. Πράγματα και συναισθήματα υπέροχα. Ίσως αν είχαν την ευκαιρία αυτή μπορεί να άλλαζαν γνώμη. Όμως δεν δίνουμε εύκολα είναι γεγονός ευκαιρίες σε πράγματα που θεωρούμε πως θα μας «βγάλουν έξω από τη ζώνη ασφάλειάς μας» και δεν δίνουμε σίγουρα καμιά ευκαιρία, όσο ακόμα η ψυχή μας πονάει.

Αναρωτιέμαι όμως στ’ αλήθεια, η ψυχή πονάει λιγότερο όταν δεν αντιμετωπίζουμε τους όποιους «δαίμονές» μας; Δεν ξέρω. Και οι απαντήσεις δεν είναι πάντα ούτε εύκολες ούτε απλές.

Ας είναι όμως κι έτσι. Εμείς θα συνεχίζουμε να είμαστε εδώ και να περιμένουμε όλους όσους τολμάνε να μας γνωρίσουν. Όσους έχουν περίσσευμα ψυχής και διάθεσης προσφοράς στους συνανθρώπους τους. Αν κάνουν αυτοί αυτό το ένα μικρό πρώτο βήμα, είμαι σίγουρη πως μάλλον θα βρουν «κάτι» κοντά μας, πολύ όμορφο, δυνατό, αισιόδοξο και χαρούμενο, που θα τους αλλάξει τον τρόπο της σκέψης τους.

Και ποιος ξέρει μπορεί να τους απελευθερώσει κιόλας. Και μπορεί να θελήσουν κι εκείνοι αν εισπράξουν τη δική μας αγάπη, να την μοιραστούν μετά και με άλλους και κάπως έτσι να μεγαλώσει ακόμα πιο πολύ ο κύκλος της αγάπης μας.

Όμως είπα αρκετά και σήμερα η μέρα ανήκει στην Χρυσαυγή μας! Ένα από τα πιο χαρούμενα και χαμογελαστά πλάσματα της συντροφιάς μας. Ένα κορίτσι που μας κάνει συχνά να γελάμε, που είναι αεικίνητη, που έχει πάντα μια καλή κουβέντα να πει σε όλους μας.

Είναι η Χρυσαυγή μας που μοιράζει χαμόγελα στο νοσοκομείο!!!!
Ευχαριστούμε Χρύσα μας, είμαστε περήφανοι που σε έχουμε κοντά μας <3

«Το 2006 νόσησα από καρκίνο του μαστού και ξαφνικά…ο κόσμος άλλαξε χρώμα.. πηχτό μαύρο σαν τις σκέψεις μου.
Ακολούθησαν οι ημέρες του χειρουργείου , της χημειοθεραπείας…Στη διαδρομή αυτή συνάντησα πολλούς νέους ασθενείς , σχεδόν μικρά παιδιά…..ποτέ δε μου βγήκε «γιατί εγώ;». Αντίθετα βλέποντας τι συνέβαινε γύρω μου , έλεγα στον εαυτό μου «γιατί όχι και εγώ;… Τι έχω το ξεχωριστό ;».

Στην απόγνωση των συναισθημάτων που με κατέκλυζαν , ζήτησα από το Θεό να μου δώσει χρόνο. Χρόνο για να μεγαλώσω τα παιδιά μου. Και μου έδωσε.

Ξεπέρασα τον καρκίνο , ξαναγύρισα στη δουλειά και στην οικογένειά μου.

΄Hμουν όμως πια ένας καινούργιος άνθρωπος. Με ενσυναίσθηση και έντονη ανάγκη να επιστρέψω στο χώρο , όπου πολλοί συνάνθρωποί μου παλεύουν καθημερινά για τη ζωή τους. Με πόνο , φόβο και στέκονται παρόλα αυτά τόσο γενναίοι!! Τόσο όμορφα αληθινοί! Με εγκαρτέρηση και πίστη!

Όταν λοιπόν ημέρεψαν οι δικοί μου φόβοι και οι ανασφάλειες, όταν τα παιδιά μου άνοιξαν τα δικά τους φτερά και πέταξαν, βρέθηκα στον σύλλογο καρκινοπαθών Λάρισας.

Ένιωσα από την αρχή σαν στο σπίτι μου.

Έγινα εθελόντρια νοσοκομείων. Κι έτσι ο χώρος που έζησα από πρώτο χέρι τι σημαίνει να είσαι εκεί μέσα έγινε ο φυσικός μου χώρος. Κάθε φορά που πηγαίνω εκεί και πηγαίνω με χαρά πιστέψτε με, θέλω να ανοίξω μια μεγάλη αγκαλιά και να κλείσω μέσα της όλους όσους μάχονται με τον καρκίνο. Θέλω να τους πω ότι μπορούν να το παλέψουν και μπορούν και να τον νικήσουν! Θέλω να τους πως ότι κι εγώ ήμουν μία από αυτούς και μπορώ να τους νιώσω στα κατάβαθα της ψυχής τους.

Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω αλλά κάθε φορά που φεύγω τελειώνοντας τη μέρα που αφιερώνω στο νοσοκομείο, νιώθω πιο ανάλαφρη στο σώμα αλλά και στην καρδιά.

Με την ψυχή ξέχειλη από ευγνωμοσύνη για τα χαμόγελα που πήρα. Για τα «μεγάλα» μάτια, που μπορούν να κοιτάζουν πέρα από το φαίνεσθαι. Φεύγω γεμάτη ευγνωμοσύνη για τη δύναμη που αντλώ εγώ η ίδια από τους ίδιους τους ανθρώπους που συναντώ εκεί μέσα.

Νιώθω ότι μου δόθηκε χρόνος…δεύτερη ευκαιρία. Μεγάλο πράγμα ο κερδισμένος χρόνος.

Και για μένα είναι ευλογία να μπορώ να διαθέτω ένα μέρος αυτού του κερδισμένου χρόνου, σε αυτούς που που περιμένουν στην αναμονή ώρες ατελείωτες είτε για να έρθει η σειρά τους για θεραπεία είτε επειδή περιμένουν τους αγαπημένους τους να την τελειώσουν. Θέλω να σκέφτομαι πως ίσως, καταφέρνω να σηκώσω απειροελάχιστο από το βάρος τους. Αυτή είναι η χαρά μου και η ελπίδα μου. Αυτό είναι το νόημα της δικής μου μικρής προσφοράς.

Ο σύλλογος αυτός είμαστε όλοι μας: νοσήσαντες και μη. Ένα μεγάλο παζλ με ξέχωρα κομμάτια , που συνθέτουν μια μεγάλη εικόνα. Την εικόνα της ίδιας της ζωής με τα όμορφα και τα δύσκολά της.

Μόνο αγάπη βλέπω γύρω μου σε όλα όσα κάνει αυτός ο σύλλογος.

Και αυτή η αγάπη είναι που γεννά και την ελπίδα…..!»