Παραμονή Πρωτοχρονιάς 2021 και ενώ βιαζόμαστε όλοι μας να τελειώσει αυτός το δύσκολος χρόνος (ας) κάνουμε μια μικρή εθελούσια παύση τώρα, όχι σαν αυτή που αναγκαστήκαμε να κάνουμε σε πολλά και αγαπημένα μας οι περισσότεροι από μας, αυτούς τους 12 επώδυνους μήνες.
Αφήνουμε λίγο χώρο λοιπόν απόψε για να ευχαριστήσουμε (έστω) νοερά καθετί και καθέναν που μας στενοχώρησε, μας έκοψε τη χαρά, μας ματαίωσε τα σχέδια, μας πλήγωσε ανέβαλε τις μικρές ή μεγαλύτερες χαρές μας. Χωρίς να το θέλουν όλα τους μας έκαναν αυτό που είμαστε ακριβώς σήμερα. Άγνωστο πόσο πιο σοφοί τελικά γίναμε αλλά αν δεν μάθαμε τίποτα και από όσα ζήσαμε ειδικά φέτος τότε θα μας δοθεί -δυστυχώς ή ευτυχώς- η ευκαιρία να το μάθουμε αργότερα. Είναι σίγουρο.
Εύκολοι δρόμοι και τρόποι δεν υπάρχουν για καμία γνώση και επίγνωση.
Πολλές οι μικρές γλυκόπικρες αλήθειες τη χρονιάς που πέρασε.
Όταν κάτι δύσκολο συμβαίνει καθένας μας αντιδρά διαφορετικά. Κι αυτό τελικά είναι ok. Γιατί για σκεφτείτε τι θα γινόταν αν όλοι κάναμε το ίδιο ακριβώς! Και πολύ περισσότερο αν ήμασταν όλοι μας απόλυτα αρνητικοί σε όλα. Αν όλοι το βάζαμε κάτω, αν όλοι βυθιζόμασταν στην απελπισία, την απογοήτευση, την αδιαφορία, την απραξία. Αν ήμασταν όλοι ασυνεπείς, ανεύθυνοι, μονίμως θυμωμένοι ή αν κοιτούσαμε μόνο τον εαυτό μας γιατί μόνο αυτό ίσως ήταν δυνατό για μας να κάνουμε, που ακόμα κι αυτό όμως είναι ok (έστω για λίγο).
Το να συνέβαινε το απολύτως αντίθετο μάλλον ανήκει στη μακρινή χώρα της ουτοπίας αλλά ας κάνουμε ένα μικρό κόπο να θυμηθούμε απόψε τι συνέβη αλήθεια βγαίνοντας ο καθένας μας από τον ασφαλή μικρόκοσμό του και ας ευχαριστήσουμε τους λίγους (
κατοίκους της μακρινής αυτής χώρας της Ουτοπίας και ποιος ξέρει μπορεί να καταλάβουμε πως τελικά δεν ήταν και τόσο λίγοι τελικά οι εραστές της και όσα κάνανε ήταν ίσως και πολύ περισσότερα από όσα μπορούσαν.
κατοίκους της μακρινής αυτής χώρας της Ουτοπίας και ποιος ξέρει μπορεί να καταλάβουμε πως τελικά δεν ήταν και τόσο λίγοι τελικά οι εραστές της και όσα κάνανε ήταν ίσως και πολύ περισσότερα από όσα μπορούσαν.Γιατροί, νοσηλευτές, διοικητικό και τεχνικό προσωπικό νοσοκομείων, ΕΚΑΒ, υπάλληλοι ζωτικών υπηρεσιών που μας εξασφάλιζαν το νερό, το ρεύμα, το αέριο, τις επικοινωνίες μας, ηλεκτρολόγοι, υδραυλικοί, ηλεκτρονικοί, υπάλληλοι κούριερ (ναι αυτοί δεν φταίνε γιατί άργησαν να φτάσουν τα καλούδια στα σπίτια μας), εργαζόμενοι σε σούπερ μάρκετ, παλικαράκια με μηχανάκια delivery, οδηγοί φορτηγών και μέσων μαζικής μεταφορά (ναι αυτών που μας ταλαιπώρησαν γιατί τα δρομολόγια λιγόστεψαν), δάσκαλοι και καθηγητές και μαθητές όλων των βαθμίδων ανεξαιρέτως, εργαζόμενοι σε κοινωνικές δομές, σε κέντρα αστέγων και προσφύγων, καλλιτέχνες που βρήκανε τρόπους να είναι δίπλα σε όλους μας (απλήρωτοι τις πιο πολλές φορές και στην πλειονότητά τους), εθελοντές κάθε είδους, και ψυχολόγοι κοινωνικοί λειτουργοί, και κάποιοι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, ή της γειτονιάς ή και άγνωστοι, που μπήκανε στον κόπο να χτυπήσουν την πόρτα μας, το τηλέφωνό μας, την οθόνη του υπολογιστή μας…
Όχι ευτυχώς δεν αντιδράσαμε όλοι με τον ίδιο τρόπο… Και όχι ευτυχώς ήταν τόσοι πολλοί τελικά όλοι αυτοί!!!
Όσοι τα κατάφεραν όλα αυτά δεν είχαν κάποιο φοβερό ταλέντο!
Δεν ήταν εξαιρετικά προικισμένοι σε ικανότητες καλά και ντε. Δεν ήταν θεοί. Αλλά αποδείξανε ότι άσχετα από το αποτέλεσμα της δικής τους μικρής ή μεγαλύτερης πράξης (δεν το ήξεραν από την αρχή ποιο θα ήταν και ίσως δεν το ξέρουν ακόμα) αγαπάνε αυτό που κάνουν, είναι αφιερωμένοι και συνεπείς σε όσα έχουν επιλέξει να κάνουν. Αγαπάνε. Πολλά. Και την ευθύνη αγαπάνε.
Και βρίσκουν τον τρόπο να προχωράνε. Κακοπληρωμένοι ή και απλήρωτοι. Και αυτό δε συνέβη ξαφνικά. Είναι προπονημένοι όλοι αυτοί πολλά χρόνια ή ήταν πολύ έτοιμοι και ανοιχτοί στην ΑΓΑΠΗ και στο ΣΥΝΕΧΙΖΩ ΝΑ ΚΑΝΩ. Με συνέπεια, αφοσίωση και δέσμευση.
Κι αφού ευχαριστήσουμε καθέναν τους από την καρδιά μας, ας δούμε και τι συνέβη με όσους δεν μάθανε να σκέφτονται θετικά. Γιατί και ο αρνητικός τρόπος σκέψης είναι κι αυτός ένας τρόπος.
Ας ευχηθούμε σε όλους αυτούς, ο αρνητισμός τους να τους παρακινήσει κάποια στιγμή να κάνουν κάτι. Να μη στήνουνε στον τοίχο τον εαυτό τους συνέχεια αλλά από αύριο ας πέφτουνε λιγότερο εύκολα και στην παγίδα να συγχωρούν αμέσως τον εαυτό τους για όλα τους τα λάθη, τις αστοχίες, τις ολιγωρίες, τις ασυνέπειες. Ας αρχίσουν να σκέφτονται λίγο τα «γιατί» που έχουν πίσω τους. Και τα νέα είναι καλά και εδώ. Ο τρόπος κάποιων για να πάνε παρακάτω είναι πιθανόν ένα λάθος, μια αστοχία, μια ολιγωρία, μια ασυνέπειά τους. Φτάνει να θέλουνε να δούνε χωρίς φτηνές (ή και ψαγμένες) δικαιολογίες την αλήθεια τους. Α, και βασικό να θέλουνε να πάνε παρακάτω.
Φέτος ακόμα μάθαμε αρκετοί πως δεν ωφελεί να αφήνουμε τα πάντα (ή πολλά) να περνούν ανεξέταστα. Τα πράγματα όλα έχουν ανάγκη της κατανόησής μας. Και αν δεν τα καταφέρνουμε μόνοι μας, ας ζητήσουμε βοήθεια. Δεν είναι ντροπή. Δεν είναι αδυναμία.
Μάθαμε επίσης ότι όλοι μας έχουμε άποψη. Για όλα. Ακόμα και για εκείνα που δεν ξέραμε. Ήταν κι αυτός ένας τρόπος να γεμίσουν οι ατελείωτες ώρες της α-πραξίας μας. Όμως φτάνει. Δεν χρειάζεται να έχουμε άποψη επί παντός επιστητού και το 2021. Ας θυμηθούμε με πόσους και πόσα δεν γελάσαμε (πικρά ή ξεκαρδιστικά) εξ αποστάσεως 12 μήνες από όλους τους απίστευτους φωστήρες. Ας μην επιτρέψουμε να το κάνουν και οι άλλοι εις βάρος μας. Ας σιωπήσουμε λίγο περισσότερο. Και ας ηρεμήσουμε. Δεν τα ξέρουμε όλα. Και αυτό είναι ok!
Συνειδητοποιήσαμε επίσης (με έκπληξη) μερικοί πόσο όμορφα ήταν όταν μέσα σε όλο αυτό βάλαμε τελικά κάποιους στόχους. Και τους πετύχαμε. Ας θυμηθούμε λίγο πώς νιώσαμε τότε! Όταν στηρίξαμε το προσωπικό των νοσοκομείων μας, όταν ετοιμάζαμε σεμινάρια όταν συμμετείχαμε σε αυτά. Όταν ξεκινούσαμε καινούργιες δράσεις στήριξης των συνανθρώπων μας. Όταν απλά σηκώναμε ένα τηλέφωνο που δεν γνωρίζαμε. Όταν βρίσκαμε τρόπο να βοηθήσουμε κάποιον. Θυμάστε πόσο μουδιασμένοι ήμασταν στην αρχή;;; Θυμάστε πόσο είχαμε παγώσει;;;; Πόσο πιστέψαμε ότι είμαστε χαμένοι;;;; Τελικά όμως δεν χαθήκαμε, το αντίθετο. Μεγαλώσαμε τα φτερά μας και κάναμε χώρο να έρθουν πολλοί κάτω τους. Πόσα νέα πράγματα, πόσοι άνθρωποι νέοι, πόσες καινούργιες ανθρώπινες σχέσεις ξεκίνησαν ενώ νομίζαμε ότι όλα ήταν μαύρα;;; Ας συνεχίσουμε να βάζουμε στόχους λοιπόν. Και ας μείνουμε πιο κοντά σε εκείνους που μπορούν να ονειρεύονται πάντα. Να εμπνέονται και να εμπνέουν. Ποιος ξέρει μπορεί να πάρουμε λίγη από τη δύναμή τους. Λίγη από την έμπνευσή τους. Λίγη από την αστερόσκονή τους.
Και ας κάνουμε επιτέλους ό,τι κι αν είναι αυτό που θέλουμε να κάνουμε, με Πάθος. Τα μέτρια είναι ok! Για τους μέτριους όμως. Κανένας όμως δε θα μας θυμάται ποτέ για τη μετριότητά μας. Κι αν το ΠΑΘΟΣ μοιάζει συχνά στα μάτια των τρίτων με τρέλα δεν πειράζει. Αν είναι λοιπόν να μας θυμούνται ας μας θυμούνται ως …τρελούς και παθιασμένους!! Είναι πιο ωραίο!
Και ας αποφασίσουμε τι θέλουμε να είμαστε και ας γίνουμε! Ας δουλέψουμε γι αυτό. Και αν βρούμε ανθρώπους που κάνουν κέφι να μας βοηθήσουν σε αυτό που θέλουμε να γίνουμε -η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας- ας τους ακούσουμε κι ας τους αγαπήσουμε λίγο παραπάνω. Τους αξίζει. Όπως αξίζει σε όλους να γίνουμε οι καλύτεροι δυνατόν εαυτοί μας. Ας γίνουμε τέτοιοι που θα μας θέλαμε για κολλητούς μας!!! 12 μήνες μείναμε κυρίως μόνοι στο σπίτι μας, πόσοι δεν υποφέρανε πολύ από αυτήν την παρέα;; Μας αξίζει το καλύτερό μας!
Τα χρήματα αποδείχτηκαν δυστυχώς πως είναι απαραίτητα και πάλι για χιλιάδες πράγματα. Αλλά μάλλον δεν έχουν την εξαιρετικά μεγάλη αξία που τους δίνουμε όταν δεν υπάρχει δυνατότητα να λειτουργούμε ως καταναλωτές. Είναι απαραίτητο μέσο επιβίωσης μα δεν μπορεί να είναι σκοπός της ζωής μας. Και επίσης όσα χρήματα και να έχουμε κανένα νόμισμα δεν ήταν ισχυρότερο όλον αυτόν τον καιρό από τον φόβο, την μοναξιά και την αρρώστια που δεν έχει γιατρειά.
Και αλήθεια πόσων η γνώμη μας ένοιαξε πραγματικά τον τελευταίο δύσκολο χρόνο;;; Για μετρήστε τους. Αν είναι περισσότεροι από τα δάχτυλα του ενός χεριού μας μάλλον κάτι πρέπει να ξανασκεφτούμε.
Αναγκαστήκαμε είναι γεγονός να ζήσουμε με πολλές απουσίες. Τι όμως πραγματικά μας έλειψε;;; Σίγουρα όχι όλα. Ας κρατήσουμε στο μυαλό μας για όσο περισσότερο μπορούμε αυτά που μας έλειψαν πιο πολύ. Όχι δεν ήταν όλα σημαντικά. Και όσα διαπιστώσαμε πως δεν ήταν τέτοια ας μείνουν ως έχουν. Μακριά μας!!!
Δεν είναι που αύριο ξεκινάει η νέα χρονιά και πρέπει να τα δούμε όλα αυτά απόψε. Ας μη τα δούμε απόψε. Ας τα δούμε σε ένα μήνα. Την άνοιξη. Το καλοκαίρι. Ας τα δούμε όμως κάποτε. Είναι μα την αλήθεια πολύ πιο δύσκολο να μη «βλέπουμε», να μην «αλλάζουμε», να μη βάζουμε νέους στόχους, να μην παθιαζόμαστε με τίποτα. Και στην τελική αυτά τα «μην» και τα «δεν» μας, είναι που μας κοστίζουν πολύ πιο ακριβά κι ας μην το καταλαβαίνουμε.
Και τέλος αν δεν πρόκειται να κάνουμε τίποτα άλλο ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον αυτό…Να είμαστε ευγενείς… Με τους εαυτούς μας, αυτούς που είμαστε κι αυτούς που περιμένουν και μας αξίζουν να γίνουμε.
Καλή Χρονιά!
Ιωάννα Καραβάνα
Πρόεδρος Συλλόγου Καρκινοπαθών Λάρισας
278Artemis Karagianni, Χρήστος Χρήστου και 276 ακόμη
48 σχόλια
3 κοινοποιήσεις
Μου αρέσει!
Σχόλιο
Κοινοποίηση
