Η πνευματικότητα είναι η πτυχή της προσωπικότητας που αναφέρεται στον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι αναζητούν και εκφράζουν το νόημα και το σκοπό της ζωής τους και στον τρόπο που βιώνουν τη σύνδεση με τη στιγμή, με τον εαυτό τους, με τους άλλους, με τη φύση. Η πνευματικότητα αφορά την αίσθηση της σύνδεσης του ατόμου με μια υπερβατική δύναμη ή έναν υπερβατικό σκοπό και μπορεί να διακριθεί σε θρησκευτική, με προσανατολισμό το Θεό, σε φυσική, προσανατολισμένη στη σχέση του ανθρώπου με τη φύση και ανθρωπιστική, με επίκεντρο τον άνθρωπο και τις δυνατότητες του.
Τα επίπεδα πνευματικότητας και πνευματικής ευημερίας σχετίζονται με την ποιότητα ζωής των ασθενών με καρκίνο (Peteet & Balboni, 2013. Puchalski, 2012).
Η πνευματικότητα μπορεί να βοηθήσει τους ασθενείς να βρουν ένα βαθύτερο νόημα και να βιώσουν την αίσθηση της προσωπικής ανάπτυξης κατά τη διάρκεια της θεραπείας του καρκίνου αλλά και αφού το ξεπεράσουν. Η πίστη αποτελεί μια σημαντική πτυχή στην εμπειρία της νόσου από την οποία αρκετοί ασθενείς αντλούν δύναμη και αισιοδοξία.
Η διάγνωση του καρκίνου συχνά οδηγεί πολλούς από μας σε μια προσπάθεια να δώσουμε νόημα και στη ζωή και το θάνατο μέσα από αυτό που αντιμετωπίζουμε. Επανεκτιμούμε το σκοπό της ζωής, αλλάζουμε την οπτική μας για τη ζωή, τον εαυτό και τους άλλους. Σε αυτήν τη διαδικασία νοηματοδότησης σημαντικό ρόλο έχει η πίστη. Πολλοί συνειδητοποιούν ότι η ζωή τους είναι σημαντική σε μια στιγμή που κινδύνευσαν να τη χάσουν. Η αντίληψη της θνητότητας του ανθρώπου αποτελεί το κίνητρο επανεκτίμησης του χρόνο που περνάει. Κάποιοι λένε ότι η νόσος ίσως είναι η αφορμή να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι, να συγχωρήσουν δικούς τους ανθρώπους, να περνάνε περισσότερο χρόνο με φίλους ή να μειώσουν την πίεση και το άγχος της καθημερινότητας.
Η πίστη για πολλούς ασθενείς αποτελεί βασική πηγή δύναμης και ανακούφισης και συχνά συνδέεται με καλύτερη αντιμετώπιση της νόσου. Γι αυτούς η πίστη αποτελεί την πιο σημαντική πηγή δύναμης. Η έννοια της πίστης μάλιστα συχνά διαπερνά της έννοιες της θρησκευτικότητας και της πνευματικότητας χωρίς τα όριά τους να είναι απολύτως διακριτά.
Η αγαπημένη μας Στέλλα καθώς μοιράζεται μαζί μας τη δική της μεγάλη και δύσκολη ιστορία με τον καρκίνο, πίσω από κάθε της λέξη αντανακλάται ο δικός της ξεχωριστός τρόπος που βίωσε και βιώνει ένα «ταξίδι» σωματικό και πνευματικό.
Ι.Κ.
<< Με τον καρκίνο έχω μια πολύ καλή σχέση, τελικά..
Γίναμε αχώριστοι φίλοι.
Εγώ όμως δεν θέλω τέτοιους φίλους, και συνεχώς τον μαλώνω και τον διώχνω.. Αλλά εκείνος άλλο τόσο επιμένει και δεν μπορεί να με αποχωριστεί! Και ξανάρχεται και ξανάρχεται και δε βαριέται να πηγαινοέρχεται. Τέσσερις φορές με επισκέφτηκε για την ακρίβεια.
Και στο τέλος του λέω «Βρε φύγε! Δεν σε θέλω, δεν θέλω να με κάνεις να υποφέρω και να πονάω, και όχι μόνο εγώ αλλά και όλη μου η οικογένεια.. Ο άντρας μου, τα παιδιά μου, οι γονείς μου (γιατί τότε ζούσαν και οι δυο), οι φίλοι μου.. όλοι όσοι μ ’αγαπούν»
Καρκίνος. Μια λέξη δύσκολη στο άκουσμα της και πολύ τρομακτική.
Η “κακιά αρρώστια” έλεγε η μανούλα μου.
Όταν νόσησε η Λίλα -η αγαπημένη μου κουμπάρα- με καρκίνο του μαστού, μου έλεγε, Στέλλα ψάξου, ψηλάφισε, και της έλεγα πιάνω διάφορα αλλά δεν ξέρω τι είναι. Και μου έλεγε πήγαινε βρες το γιατρό, μην το αφήνεις, και εγώ της έλεγα, άσε τώρα έχει η Βασούλα τις εξετάσεις της (γιατί τότε ήταν 2α γυμνασίου), να κάνω το σπίτι γενική και μετά να πάω..
Όταν τελικά αποφάσισα να κάνω την πρώτη μου μαστογραφία φοβόμουν τόσο πολύ που ο εγκέφαλος δεν έδινε εντολή στα πόδια μου για να προχωρήσουν να φτάσω στον άντρα μου να πάμε μαζί. Όταν τελικά μετά από πολύ δυσκολία φτάσαμε, και την έκανα, και κάτι φάνηκε, μου κόπηκαν τα πόδια.. Μου είπαν ότι υπήρχε κάποιο ινοαδένωμα και πρέπει να το κοιτάξω. Πήγαμε στο φίλο μας το γυναικολόγο και μας λέει πρέπει να πάτε σε μαστολόγο, κλείσαμε μέσα από γνωστούς ραντεβού την επόμενη μέρα στην Αθήνα όπου χειρουργήθηκε και η κουμπάρα μου η Λίλα.
Κάνοντας την ταχεία βιοψία φάνηκε αμέσως πως ήταν καρκίνος…
Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου, τρόμαξα πάρα πολύ, έκλαιγα.
Δεν ήξερα αν θα ζήσω.
Δεν ήξερα πόσο είχε προχωρήσει.
Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν ότι θα πεθάνω.. Αγκαλιάζω τον άντρα μου, με έσφιξε στην αγκαλιά του και μου είπε μαζί θα το παλέψουμε. Μη φοβάσαι, όλα θα πάνε καλά!
Αμέσως άρχισα τον προεγχειρητικό έλεγχο. Δόξα το Θεό όλα τα άλλα ήταν καλά και κανονίστηκε το χειρουργείο για τη Δευτέρα. Τηλεφωνώ αμέσως στον πνευματικό μου και του λέω τις εξελίξεις. Μέσα στο κλάμα μου του λέω :
«Γέροντα μου δε θέλω να πεθάνω ακόμα, θέλω να ζήσω με τον άντρα μου και να δω τα παιδιά μου να μεγαλώνουν..» και μου απαντάει «Και ποιος σου είπε ότι θα πεθάνεις; Να μην ανησυχείς και όλα θα πάνε καλά!»
Μου έδωσε τόση δύναμη όλο αυτό και είπα Θεέ μου Εσύ μπροστά και εγώ θα σε ακολουθώ, αρκεί να μου δίνεις δύναμη για να το παλέψω.
Ήταν 27 Ιουνίου 2011 που χειρουργήθηκα και αφαίρεσα έναν όγκο από τον δεξί μου μαστό μαζί με τους λεμφαδένες. Όλα πήγαν μια χαρά. Στο δωμάτιο που ήμουν, γνώρισα τόσο ωραίους ανθρώπους, τη Βίκυ και την κ. Τασούλα. Μοιραστήκαμε ιστορίες από τη ζωή μας παρά τις διαφορές μας στα προβλήματα της υγείας αλλά και ηλικίας μας, γελάσαμε, κλάψαμε και οι νοσηλεύτριες δεν ήθελαν να φύγουν από την παρέα μας. Ήταν στιγμές που σκεφτόμουν αν θα μπορούσα να στολίσω το σπίτι τα Χριστούγεννα όπως το θέλω εγώ, όπως έχω συνηθίσει να το παραφορτώνω και να μην αφήνω κανένα σημείο αστόλιστο. Έκανα υπολογισμούς και σκεφτόμουν από μέσα μου «αχ θα κάνω χημειοθεραπείες τότε, οπότε θα στολίζω στο ενδιάμεσο των θεραπειών που θα νιώθω καλύτερα».
Και ξέρετε κάτι;
Έπαιρνα δύναμη από αυτή τη σκέψη.. Αλλά τι σας λέω τώρα.
Την ημέρα που θα φεύγαμε χτυπούσε συνεχώς το τηλέφωνο γιατί γιόρταζε ο γιος μας ο Παύλος. Όταν όλοι μου λέγανε τα χρόνια πολλά, εγώ τους έλεγα ότι ήμουν στο νοσοκομείο και τους περιέγραφα τι μου είχε συμβεί! Όλοι είχαν σοκαριστεί, προσπαθούσα να δώσω θάρρος σε όλους και να τους παρηγορήσω, λέγοντάς τους πως θα περάσει και αυτό!
Φεύγοντας από το νοσοκομείο η μόνη έγνοια μου ήταν πώς θα το πω στα παιδιά μου και στους γονείς μου. Δεν ήθελα να τους πονέσω, ούτε και να τους στεναχωρήσω. Σταματήσαμε στο Mall και πήραμε με το Ζήση δώρα για όλους, κι έλεγα μέσα μου, Χριστέ μου πού τη βρίσκω όλη αυτή τη δύναμη;
Κρατώντας την παροχέτευση στην τσάντα μου, έψαχνα να βρω τι θα τους άρεσε, αδιαφορούσα για μένα.
Δε με ένοιαζε. Ήθελα να κάνω κάτι και να τους δώσω χαρά, για να το πάρουν λίγο ελαφρά. Μιλάω με τον πνευματικό μου αγχωμένη για το πώς θα τους το πω, και μου λέει : «Θα δεις, όλα θα τα τακτοποιήσει ο Θεός». Και πραγματικά ούτε εγώ δεν κατάλαβα πώς έγιναν όλα τόσο όμορφα και γλυκά.. Απέφευγα να αναφέρω τη βαριά λέξη ΚΑΡΚΙΝΟΣ που ήταν δύσκολη, τους έλεγα πως ήταν κάποια κακοήθεια και θα έπρεπε να ξεκινήσω κάποιες θεραπείες.
Όταν φτάσαμε στη Λάρισα, ανοίγοντας την πόρτα του σπιτιού, μάς περίμενε μια μεγάλη έκπληξη. Όλοι οι φίλοι μας ήταν εκεί και μας είχαν φέρει λουλούδια, μπαλόνια, καρτούλες, φαγητά και γλυκά. Κάναμε ένα μεγάλο πάρτι στη βεράντα, καθώς γιόρταζε και ο Παύλος. Αξέχαστες στιγμές αγάπης, συμπαράστασης και αλληλεγγύης. Ο φίλες μου έρχονταν καθημερινά να μου κάνουν παρέα, να μου φέρουν φαγητά για να μην κουράζομαι.. Τι να σας λέω τώρα; Χίλιες δόξες για όλα. Για όλες τις πλούσιες ευλογίες που μας φέρνει ο Θεός εάν του ανοίξουμε την πόρτα της καρδιάς μας.
Πόσο σημαντικό πράγμα στη ζωή μας οι φίλοι; Αυτοί οι πραγματικοί, που είναι σα δεύτερη οικογένεια.. Που όταν τους χρειάζεσαι είναι εκεί δίπλα σου χωρίς καν να το ζητήσεις.
Κάθε πρωί που ξυπνούσα αμελούσα τους πόνους μου και χτενιζόμουν, βαφόμουν, ντυνόμουν αφού και ένα ματόκλαδο που μου είχε μείνει το έβαφα! Για να με βλέπουν ο άντρας μου και τα παιδιά μου καλά, σαν να μην άλλαξε τίποτα.
Δυσκολεύτηκα.
Αλλά δε το έβαλα ποτέ κάτω. Είχα μια οικογένεια και έναν υπέροχο σύζυγο που με στηρίζει και με αγαπάει τόσο πολύ.
Δύο υπέροχα παιδιά, που αυτά τα πλασματάκια και μόνο που με κοιτούσαν, το βλέμμα τους ήταν τόσο διαπεραστικό που με άγγιζε κατευθείαν στην καρδιά μου. Πώς να τους πω ότι είμαι χάλια; Δεν μπορούσα να τους το κάνω αυτό ποτέ, δεν τους άξιζε, ήταν μικρά. Οι παιδικές ψυχούλες τους ωρίμασαν πολύ νωρίτερα, ένιωθαν τον πόνο μου χωρίς να μου μιλάνε, μιλούσαν τα ματάκια τους όμως που έκρυβαν την αγάπη του κόσμου όλου. Με αγκάλιαζαν και ένιωθα πως πετούσα, πως μου έφευγαν όλα.
Για την οικογένειά σου γίνεσαι θηρίο, κάνεις το σταυρό σου, παίρνεις δύναμη και προχωράς. Κοιτάζεις κατάματα το πρόβλημα και του λες ας συστηθούμε, με στόχο να δώσεις μαθήματα ζωής στα παιδιά σου για να μην το βάζουν ποτέ κάτω, να παλεύουν ότι και να γίνει με όλη τους τη δύναμη.
Ορισμένες φορές απορώ, πόση απεριόριστη αγάπη μπορεί να χωρέσει ένα σπίτι. Και πόσο τυχερή και ευγνώμων νιώθω που αυτό το σπίτι ήταν το δικό μου.
15 μέρες μετά.
Βγήκαν οι ιστολογικές, και εμείς ξανά με το Ζήση στην Αθήνα. Βρισκόμασταν στο ιατρείο του ογκολόγου που μας έλεγε, μας έλεγε, μας έλεγε διάφορα. Ο Ζήσης μου κρατούσε το χέρι, κοιτιόμασταν αλλά δεν καταλαβαίναμε πολλά. Ξαφνικά σταματάω το γιατρό και του λέω : «Δεν καταλαβαίνω τα όσα μου λέτε, αλλά να ξέρετε πως θα το πολεμήσουμε, με τη χάρη του Θεού όλα θα πάνε καλά».
Ο γιατρός με παίρνει αγκαλιά και μου λέει : «Στέλλα μην ανησυχείς για τίποτα, με τέτοια ψυχολογία όλα θα πάνε καλά».
Αυτές οι τέσσερις λέξεις είναι πολύ σημαντικές, κρύβουν μέσα τους άπειρη δύναμη. Το νόημά τους είναι βαθύ, και να μη θες να το πιστέψεις, ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ γιατί σε κάνουν να νιώθεις πιο δυνατός και αποφασισμένος να παλέψεις με τα πάντα.
Έτσι και εγώ. Πάλεψα.
Δυσκολεύτηκα πολύ, γιατί θα έχανα τα μαλλιά μου λόγω των χημειοθεραπειών. Λίγο πριν κάνω την πρώτη μου, πήγα με την αδερφή μου να βρω μια περούκα. Ούτε τη λέξη δεν μπορούσα να προφέρω, ούτε να τη δω, ούτε καν να την ακουμπήσω. Ήθελα απλώς τα μαλλιά ΜΟΥ.
Γυρίζοντας από την Αθήνα μετά από την πρώτη turbo θεραπεία μου, πέρασα από το κομμωτήριο και έκλεισα ραντεβού για την επόμενη μέρα. Εκεί με περίμενε η Μαρία. Το φανταζόμουν πολύ δύσκολο όλο αυτό και με την περούκα στο χέρι η Μαρία προσπαθούσε να με κάνει να γελάσω και τα κατάφερνε! Ούτε που κατάλαβα πότε ξύρισε το κεφάλι μου, πότε μεταμόρφωσε την περούκα μου με ανταύγειες, την κούρεψε και έγινα πάλι εγώ. Από τότε γίναμε αχώριστες φίλες με την περούκα μου.. Δεν την έβγαζα παρά μόνο στον ύπνο μου, που τότε έβαζα το σκουφάκι μου γιατί κρύωνε το κεφάλι μου.
Όταν πήγα στο σπίτι και με είδαν τα παιδιά, η Βασούλα μου στεναχωρήθηκε πολύ και μου θύμωσε γιατί δεν της είχα πει νωρίτερα πως θα μου έπεφταν τα μαλλιά μου. Ουπς! Είπα μέσα μου αυτό δε το είχα προβλέψει. Στεναχωρήθηκα. Αλλά της είπα καρδούλα μου ήθελα να σας κάνω έκπληξη αλλά δεν το φαντάστηκα ότι θα σε πείραζε τόσο!
Οι χημειοθεραπείες ήταν επώδυνες, δύσκολες, κουραστικές, διαρκούσαν πολλές ώρες αλλά είχα πάντα καλή διάθεση! Ξεκινούσαμε από το άγριο χάραμα για να φτάσουμε στην Αθήνα στις 8! Αλλά τι να σας πω; Το διακωμωδούσαμε με το Ζήση και λέγαμε ας πάμε μια εκδρομούλα! Κάθε φορά ερχόταν και μας έκαναν παρέα η κ. Τασούλα με τον κ. Διονύση, η καλή τους παρέα πάντα βοηθούσε να ξεχνώ τους πόνους μου και γελώντας περνούσε ευχάριστα η ώρα. Ερχόταν και η Όλγα -η φίλη μου από την Κρήτη- που και εκείνη τη γνώρισα στο νοσοκομείο. Ήταν μια κούκλα, κοκεταρία, χαμογελαστή με την κρητική της προφορά με έκανε να γελάω. Πόσο πολύ τους αγαπώ αυτούς τους φίλους μου. Πραγματικοί φίλοι.
Με τους γιατρούς και τους νοσηλευτές γίναμε όλοι μια οικογένεια, υπήρχε κόσμος και από άλλες πόλεις. Γνωριστήκαμε, λέγαμε τις εμπειρίες μας και ο ένας έπαιρνε δύναμη από τον άλλο. Όταν τελείωσε ο κύκλος των χημειοθεραπειών, άρχισε ο αγώνας για τις ακτινοθεραπείες. Και επειδή ο αξονικός τομογράφος στη Λάρισα ήταν χαλασμένος, πήγαινα καθημερινά στο Παπαγεωργίου στη Θεσσαλονίκη. Εκεί να δείτε τρέξιμο. Επειδή ο Παύλος ήταν μικρός τότε και δεν ήθελα να λείπω πολλές ώρες από το σπίτι και να κάνω αισθητή την απουσία μου. Φρόντιζα 3 η ώρα να είμαι πίσω, οπότε άρχισε ένας αγώνας με το χρόνο.
Όταν πήγα με τον άντρα μου για την πρώτη ακτινοθεραπεία, στο γυρισμό μέχρι να φτάσουμε στη Λάρισα έκλαιγα. Μου φαινόταν όλα βουνό. Να λέω : «Πώς θα τα καταφέρω με το κρύο; Με τα χιόνια; Με την παγωνιά; Και τις θερμοκρασίες τότε στους -7.» Αλλά τελικά όταν η πίστη σου είναι μέσα στην καρδιά σου όλα γίνονται θαυματουργικά.
Γνώρισα την κοπέλα από τα ΚΤΕΛ και της τηλεφωνούσα για να καθυστερήσει λιγάκι το λεωφορείο για να φύγει. Και με περίμεναν.
Άλλη φορά έπαιρνα ταξί και με περίμενε το λεωφορείο στα διόδια. Τι να σας λέω τώρα!! Αγώνας ταχύτητας.
Τελείωσε και αυτό όμως. Στο τέλος όλα πήγανε καλά.
Μετά από αυτή την περιπέτεια, πηγαίναμε Αθήνα για να κάνω εξετάσεις κάθε 3 μήνες.
Αφού πέρασαν τα 3 πρώτα χρόνια, κάνω τη μαστογραφία και κάτι δείχνει. Κάνω υπέρηχο και δυστυχώς το καρκινάκι μου εμφανίστηκε ξανά! Δε σας είπα ότι δεν ήθελε να με αποχωριστεί ;
Κανονίζουμε και την επόμενη μέρα κάνω ογκοεκτομή ξανά στο δεξιό μαστό!
Είχαμε καλή ψυχολογία όμως. Με τον άντρα μου λέγαμε, δεν πειράζει, θα το περάσουμε και αυτό. Αρκεί που είναι αντιμετωπίσιμο. Στην ίδια ψυχολογία ήταν και όλη η οικογένεια και λέγαμε δεν πειράζει θα περάσει. Δε με ένοιαζε η ταλαιπωρία, ούτε ο πόνος, τίποτα. Αρκεί που θα περνούσε και ο Θεός θα ήταν δίπλα μας ξανά. Οι χημειοθεραπείες αν και πιο ελαφριές ήταν διπλάσιες από τις προηγούμενες αλλά δεν θα μου έπεφταν τα μαλλιά. Όπως καταλαβαίνετε αρχίσαμε πάλι τα ταξιδάκια μας για την Αθήνα (πιο συχνά βέβαια) και τη γνωρίσαμε σε όλες τις εποχές. Με τους 42 βαθμούς το καλοκαίρι, με βροχές, με χιόνια αλλά εμείς εκεί, ενωμένοι!
Έλεγα πριν κοιμηθώ το βράδυ «Θεέ μου, δώσε μου δύναμη να το παλέψω και πάλι!», και τι να σας πω, οι προσευχές όλου του κόσμου και η αγάπη των φίλων και τον ανθρώπων που μας γνωρίζουν ήταν τόσο δυνατά που δημιούργησαν μια ασπίδα προστασίας γύρω μας. Όλοι μου έφερναν λαδάκια, κομποσκοίνια, μου άναβαν κεράκι, μου έγραφαν το όνομά μου όπου πήγαιναν και εγώ συγκινούμουν τόσο πολύ γιατί μου έδωσαν ένα μάθημα ζωής πως όλοι μαζί μπορούμε να μοιραζόμαστε ένα πρόβλημα για να γίνεται μικρότερο και πιο γλυκό.
Αχ αυτοί οι φίλοι! Είναι πολύτιμοι, πόσο πολύ μας έχουν βοηθήσει όλα αυτά τα χρόνια, οικονομικά, ηθικά και πνευματικά.
Εμένα οι εξετάσεις μου συνεχίζονταν κάθε 3 μήνες.
Η ζωή μου παρατείνεται 3 μήνες κάθε φορά.
Και εκεί που έκλεισα τον 3ο χρόνο του δεύτερου καρκίνου μου, εμφανίζεται ένας όγκος στον ίδιο μαστό και στους λεμφαδένες από τον αριστερό μαστό. Τότε πήραμε μια μεγάλη απόφαση με τον άντρα μου, να αφήσουμε την Αθήνα γιατί μας είχε κουράσει πια, και να βρούμε άλλους γιατρούς εδώ στη Λάρισα.
Έτσι και έγινε. Φώτισε ο καλός Θεός και βρήκαμε δύο υπέροχους γιατρούς και χαρήκαμε πολύ!
Αυτή την τρίτη φορά έπρεπε να κάνω μαστεκτομή και αφαίρεση λεμφαδένων από την αριστερή πλευρά. Στην αρχή έπαθα μεγάλο σοκ, αλλά σκέφτηκα πως είναι κάτι άρρωστο μέσα μου και θα πρέπει οπωσδήποτε να αφαιρεθεί. Όσο Εσύ Θεέ μου υπάρχεις στη ζωή μου δώσε μου δύναμη να το παλέψω για ακόμη μία φορά.
Άρχισα τις χημειοθεραπείες μου στη Λάρισα , και εκεί έκανα τις ωραιότερες φιλίες και παρέες. Όλες οι νοσηλεύτριες με αγκάλιασαν με πολλή χαρά και αγάπη. Το χαμόγελό τους ήταν η μεγαλύτερη δύναμη, η αγκαλιά τους ήταν η πιο ζεστή του κόσμου. Δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια τις στιγμές και τα συναισθήματα. Κάθε φορά που πήγαινα μαζί με τον άντρα μου ερχόταν και η φίλη μου η Στέλλα, που εκείνη ήταν η αφορμή να γνωρίσω τον Σύλλογο Καρκινοπαθών Λάρισας με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Γίναμε εθελόντριες στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο και μοιράζαμε εκτός από τον καφέ και τους χυμούς την αγάπη μας, τη φροντίδα μας, την καλή μας διάθεση και το χαμόγελό μας σε όλους τους ασθενείς και τους συνοδούς τους. Γίναμε φίλοι τους, ανταλλάσσαμε τηλέφωνα, τους συνοδεύαμε και τους κρατούσαμε το χέρι στις χημειοθεραπείες τους. Γίναμε μια μεγάλη οικογένεια. Με τη Στέλλα είμαστε ένα πολύ ωραίο δίδυμο «Οι δύο Στελλίτσες», όπως μας αποκαλούν. Όταν φεύγουμε από το νοσοκομείο, είμαστε γεμάτες αγάπη, χαρά, ευγνωμοσύνη, συγκίνηση και τόσα πολλά και έντονα συναισθήματα, που τα λόγια είναι πολύ φτωχά για να τα περιγράψουν.
Με τις χημειοθεραπείες δυστυχώς και πάλι θα έπεφταν τα μαλλιά μου, τώρα πια ήξερα τι θα έκανα. Πρώτα πήρα καινούρια περούκα και είχα κοντά μου την αγαπημένη μου φίλη και υπέροχη κομμώτρια μου τη Μαρέλλα. Τι να πω για αυτό το κορίτσι; Που με φρόντισε, και με περιποιήθηκε σαν αδερφούλα της. Το ταλέντο της, οι γνώσεις της, η καλή της διάθεση και η απεριόριστη αγάπη της με έκανε να αισθανθώ άνετα και βολικά. Με το χιούμορ της και την κουβεντούλα της, ούτε που κατάλαβα πότε μου ξύρισε το κεφαλάκι μου αλλά και πότε μου το έφτιαξε ξανά τόσο υπέροχο. Με κούρεψε, μου έκανε ανταύγειες, με περιποιήθηκε τόσο πολύ σε σημείο που την περούκα μου πια, δεν μπορούσα να την αποχωριστώ. Αφού έφτιαξα τα εξωτερικά μου -τα μαλλιά μου, τα φρύδια μου- και ένιωσα πάλι άνθρωπος, σειρά τώρα είχανε τα χειρουργεία μου.
Κανονίστηκαν να γίνουν εδώ, όλα πήγανε δόξα τω Θεό μια χαρά! Είχα δύο παροχετεύσεις, μια αριστερά και μια δεξιά, αλλά ο πολυαγαπημένος μου γιατρός μου λέει : «Για να μπορείς να βγαίνεις και τις βολτίτσες σου, θα ενώσω τις παροχετεύσεις σε μια». Πωπω.. Πόση χαρά πήρα! Είναι ο αγαπημένος μου γιατρός, φίλος, ο άνθρωπος που εκτιμώ, σέβομαι και αγαπώ μέσα από την καρδιά μου γιατί η αγάπη του και η αφοσίωσή του ξεπερνά κάθε όριο.
Οι λέξεις σταματούν εδώ, γιατί δεν μπορούν να περιγράψουν το μεγαλείο της ψυχής του.
Περιττό να σας πω, ότι στην κλινική παντού υπήρχαν μωράκια και έλεγα στο Ζήση, να δεις που θα μας χτυπήσουν την πόρτα και θα μας φέρουν και εμάς ένα μωρό! Το δωμάτιό μου είχε γεμίσει με λουλούδια, καρτούλες, χρώματα, αρώματα.. Τι να σας πω! Πολλή αγάπη.. Πάρα πολλή αγάπη.
Ας είχαμε τις δυσκολίες μας και τις δοκιμασίες μας, γίναμε όμως όλοι πιο δυνατοί και πιο σοφοί. Πάντα έλεγα Χίλιες δόξες Θεέ μου, και για τα εύκολα και για τα δύσκολα.
Όλα προχωρούσαν καλά.. Μαζί με τη φίλη μου τη Στέλλα συνεχίζαμε τον εθελοντισμό και εγώ έκανα τις εξετάσεις μου κάθε 3 μήνες. Η ζωή μου κυλούσε κανονικά, αλλά τα περσινά Χριστούγεννα είχα πολύ έντονους πόνους στην πλάτη και στο στήθος. Αφού πέρασαν οι γιορτές και ξεστόλισα, κάνω τις εξετάσεις μου και το καρκινάκι μου με επισκέπτεται πάλι για τέταρτη φορά.
Μόνο που αυτή τη φορά δεν ήθελε το μαστό.. Σου λέει «Τον βαρέθηκα».. Θέλω και αλλού!
Παρουσιάστηκε λοιπόν στο στέρνο μου, με εστίες στον αυχένα, στην πλάτη, στη μέση και στο γοφό.
Με λυπήθηκε όμως ο Θεός και ήταν όμως κάτι αντιμετωπίσιμο. Είπα : «Ας είναι ευλογημένο και προχωράμε»
Ξεκίνησα και πάλι χημειοθεραπείες στη Λάρισα, στο νοσηλευτικό ίδρυμα που ήταν ο αγαπημένος μου γιατρός και ογκολόγος, οπότε εγώ δεν θα μπορούσα με τίποτα να τον αποχωριστώ! Η αγάπη μου και η εκτίμησή μου στο έργο του, στην εμπειρία του, στις επιστημονικές του γνώσεις είναι απερίγραπτη. Πάνω απ’ όλα όμως είναι ένας άνθρωπος πάντα δίπλα μου με αγάπη και κατανόηση. Σε κάθε χημειοθεραπεία φύλακας άγγελός μου ο άντρας μου, η τηλεφωνική παρέα των παιδιών μου, αλλά και η φίλη μου Στέλλα που έκανε με το χιούμορ της και το καλαμπούρι της τις δύσκολες αυτές στιγμές πιο ευχάριστες και πιο ανέμελες. Βγάζαμε φωτογραφίες, γελούσαμε, πιάναμε κουβέντα με όλους μέσα στο θάλαμο.
Έλεγα στη Στέλλα : «Στελλάκι πάμε παρέα και να έρθει ο Ζήσης αργότερα;». Φύγαμε!
Παρατούσε τα πάντα! Άφηνε τις δουλειές της και την οικογένειά της, και πάντα χαμογελαστή, όμορφη, καλοντυμένη και αγέρωχη ήταν πάντα δίπλα μου. Να μου κρατήσει το χέρι, να μου τρίψει την πλάτη, να με παρηγορήσει και να στέκεται ακλόνητη πάντα δίπλα μου χωρίς καμία αντίρρηση και καμία διαμαρτυρία. Το έκανε με την καρδιά της και με όλη της την αγάπη. Τι να πω; Πόσο ωραίους ανθρώπους μου έφερε ο Θεός στη ζωή μου.
Δεν θα ξεχάσω και τη φίλη μου τη Βάσω, που ήρθε και εκείνη μαζί μου όταν δεν μπορούσε η Στέλλα. Πόσο ωραία περάσαμε. Η χρυσή της καρδιά, η γλυκιά της ηρεμία, απάλυνε τη δυσκολία της στιγμής και η αγάπη της με αγκάλιαζε γλυκά.
Ξέχασα να σας πω, ότι πάλι επισκέφτηκα την αγαπημένη μου Μαρέλλα και μου ξαναξύρισε το κεφάλι μου! Αλλά δε με νοιάζει πια.. Το συνήθισα. Είπαμε! Γίναμε αχώριστες φίλες με την περούκα μου. Το μόνο που ήθελα ήταν να γίνω καλά..
Τώρα συνεχίζω κάθε 21 μέρες να κάνω κάποιες θεραπείες-συντήρηση και δόξα τω Θεό είμαι καλά. Μέχρι τέλος του μήνα θα κάνω πάλι τις εξετάσεις μου και εύχομαι να είναι καλές.
Συγνώμη που σας κούρασα, δεν το ήθελα.
Το μόνο που θέλω να καταλάβετε είναι ότι η ζωή είναι ένας αγώνας δύσκολος. Και είμαστε εδώ για τα δύσκολα.
Πέφτεις, αλλά ο καλός Θεός σου απλώνει το χέρι του για να σηκωθείς και πάλι και να συνεχίσεις να αγωνίζεσαι, και εγώ παλεύω από το 2011 και είναι 2022. Και είμαι ακόμα εδώ κοντά σας. Ανάμεσά σας.
Όρθια, δυνατή και αισιόδοξη γιατί ότι και να μας συμβαίνει να κοιτάμε μπροστά!
Το χρωστάω στον άντρα μου που είναι ένας άνθρωπος δυνατός, έχει μέσα του τόση αγάπη για μένα και την οικογένειά μας. Ένας βράχος ακλόνητος που τόσο χρόνια δεν έφυγε στιγμή από το πλευρό μου. Δεν διαμαρτυρήθηκε ποτέ, ούτε για τα χρήματα, ούτε για την ταλαιπωρία, ούτε για τα τόσα ταξίδια.
ΠΟΤΕ.
Ήταν εκεί πάντα με το χαμόγελό του, την τρυφερότητά του, με το βλέμμα του και μόνο που με κοιτούσε μου έλεγε : «Όλα θα πάνε καλά».
Για μένα ο Ζήσης μου είναι ο κόσμος όλος, είναι η δύναμή μου, η ζωή μου ολόκληρη και του χρωστάω να είμαι δυνατή δίπλα του μέχρι τα βαθιά μας γεράματα.
Είναι δυνατόν να τον αφήσω μόνο του; Όχι ποτέ!!
Στο πέρασμα όλων αυτών των δυσκολιών, και θα θυμώσουμε, και θα πονέσουμε, και θα κλάψουμε, και θα διαμαρτυρηθούμε.. Αλλά όλα αυτά να μην κρατάνε για πολύ. Θα λέμε μέχρι εδώ έκλαψες! ΤΕΛΟΣ.
Σταματά το συναίσθημα και μπαίνει η λογική.. Μπορεί να πονάμε στην αρχή και να μας φαίνονται όλα βουνό, αλλά τελικά δεν έρχονται όλες αυτές οι δοκιμασίες τυχαία. Μας βοηθούν να ωριμάσουμε και να δυναμώσουμε, να αναθεωρήσουμε τη ζωή, να αγαπήσουμε περισσότερο τον εαυτό μας και να τον βάλουμε σε προτεραιότητα, να είμαστε συνεπείς στις εξετάσεις μας γιατί η πρόληψη είναι το Α και το Ω στη ζωή μας.. και δεν πρέπει να το ξεχνάμε ποτέ.
Να φροντίζουμε τον εαυτό μας και να τον αγαπάμε. Να βάζουμε όρια προστασίας, μέσα από όλα αυτά μαθαίνουμε να χαιρόμαστε την κάθε μέρα μας, το κάθε λεπτό. Να χαιρόμαστε τη ζωή, γιατί είναι ωραία!
Γιατί αυτή η ανάσα που αναπνέουμε κάθε πρωί, δεν είναι δεδομένη. Είναι δώρο Θεού και είναι υπολογίσιμη.
Να μπορούμε να εμπιστευόμαστε τους ανθρώπους και να ανοιγόμαστε για να μας βοηθάνε, να ζητάμε τη βοήθειά τους, δεν είναι κακό.
Θα το παλέψω όλο αυτό για να βγω ζωντανός, δυνατός, γιατί το αξίζω και γιατί δεν είμαι μόνος μου.
Έχω τον καλό Θεό, την Παναγία και τους Αγίους μας σε απόσταση αναπνοής για να με προστατέψουν. Έχω τον άντρα μου, τον άνθρωπό μου, έχω τα παιδιά μου, έχω την οικογένειά μου, έχω όλους εσάς που ακούτε αυτή τη στιγμή, έχω ένα σύλλογο που με στηρίζει και είναι δίπλα μου, έχω τους γιατρούς μου που τους λατρεύω και τους υπακούω, έχω τον πνευματικό μου πατέρα που με καθοδηγεί.
Τι άλλο να θέλω;
Είμαι ένας άνθρωπος πραγματικά ευτυχισμένος. Και αυτή η ευτυχία είναι γύρω μου, στα μικρά και καθημερινά πράγματα, σε μια αγκαλιά, σε ένα χαμόγελο, σε ένα χάδι, σε ένα ξαφνικό τηλεφώνημα, ένα λουλούδι.. κάτι.
Άρα είμαι ένας άνθρωπος πλούσιος, ευτυχισμένος και αισιόδοξος.
….
Είμαι ευγνώμων λοιπόν και για τα εύκολα και για τα δύσκολα της ζωής.
Γιατί η ζωή είναι πολύ ωραία,
και αξίζει να τη χαίρεσαι.>>.
