Μετά τον Κωνσταντίνο που χτες ακούμπησε την ψυχή πολλών από μας μέσα σε αυτή τη μεγάλη συντροφιά φίλων του Συλλόγου μας, ο λόγος απόψε στην αγαπημένη του Καλλιόπη.
Δύο πολύ νέοι άνθρωποι, ουσιαστικά και βαθιά όμορφοι κι οι δυο τους, μας αποδεικνύουν με την κατάθεση της ιστορίας τους, ιδωμένης από δύο διαφορετικές όψεις, πώς η ελπίδα μπορεί να ξαναγιεννιέται κάθε μέρα και πώς η ζωή ξανακερδίζεται βήμα, βήμα. Με ένα μόνο μικρό βήμα κάθε φορά.
Ευχαριστούμε Kalliopi Katsioti
<<Τον Φεβρουάριο του 2020 η γυναικολόγος μου λέει πως αυτό που ψηλάφισα στο στήθος μου και με έκανε εσπευσμένα να πάω στο ιατρείο της, είναι μάλλον ινοαδένωμα.
Η επίσκεψη τελείωσε λέγοντάς μου πως μέσα στο επόμενο δίμηνο θα ξαναπήγαινα να το δούμε και ίσως το αφαιρούσαμε. Το μυαλό μου αμέσως άρχισε να κάνει δυσάρεστες σκέψεις. Ήμουν σχεδόν σίγουρη πως αυτό που έπιανα οφειλόταν στον καρκίνο.
Την περίοδο εκείνη ξεκίνησε η πρώτη καραντίνα. Θυμάμαι κάποια βράδια ξυπνούσα κι έλεγα: Τι άλλο θα ζήσω; Δεν μπορεί να είμαι τόσο γκαντέμω, στα 28 μου, να ζω σκηνές από ταινία επιστημονικής φαντασίας και να έχω και καρκίνο.
Ε κι όμως!
Με το που άνοιξαν τα ιατρεία, επισκέφθηκα εξειδικευμένη γιατρό και ο φόβος μου αποτυπώθηκε στα αποτελέσματα των εξετάσεων (βιοψία και υπέρηχο).
Εκεί είπα, γιατί όχι σ’ εμένα; Μόνο γι’ άλλους θα ακούμε; Χάρη στον σύντροφό μου, τον Κωστή, που έψαξε από γιατρούς μέχρι και το καινούριο μου αποσπώμενο hair cut, γιατί εγώ βρισκόμουν σε άλλη διάσταση, προσπαθώντας να είμαι ζεν και να κάνω focus, το χειρουργείο και οι θεραπείες κανονίστηκαν τόσο γρήγορα, που πραγματικά δεν κατάλαβα. Μέχρι και πλαστικοποιημένα χαρτάκια με τα στοιχεία μου έφτιαξε και τα μοίρασε στην οικογένειά μου σε περίπτωση που χρειαζόταν στις διαδικασίες που θα ακολουθούσαν!
Πήγαινα πολύ μηχανικά στα ραντεβού μου, λες και είναι μία απλή μέρα.
Αυτό που με φρίκαρε σαν πρώτο άκουσμα ήταν οι χημειοθεραπείες. Αίμα, βελόνες, νοσοκομείο…Δεν έχω χειρότερο. Για μια απλή εξέταση αίματος πήγαινα και λιποθυμούσα (πλέον τα πάω καλύτερα!). Τελικά, δεν ήταν τόσο τραγικά. Ούτε λιποθύμησα. Μόνο λίγο στην αρχή ζαλίστηκα. Η διαδικασία δεν ήταν τόσο τρομακτική, ή έτσι είχα αποφασίσει εγώ. Κάθε φορά που πήγαινα Θεσσαλονίκη με τον σύντροφό μου ή την οικογένειά μου, είχαμε αποφασίσει ότι θα ήταν σαν εκδρομή. Και ήταν.
Και είναι και τώρα που πάω για τους επανελέγχους μου. Θα πάμε για καφέ και μετά για φαγητό. Το πιο δύσκολο ήταν ότι σε όλες τις εξετάσεις, μαγνητική, αξονική, προετοιμασία χειρουργείου και χημειοθεραπείες, ήμουν μόνη, καθώς εξαιτίας του κόβιντ δεν επιτρεπόταν η συνοδεία στην κλινική.
Ένα χρόνο μετά, μπορώ να πω πως είμαι ένας άλλος άνθρωπος, όχι γιατί με δυνάμωσε ο καρκίνος, αλλά γιατί με ισοπέδωσε , κυρίως ψυχολογικά, κι εκεί είπα ότι το σώμα μου σταμάτησε να νοσεί εδώ και μήνες, το ίδιο πρέπει και η ψυχή μου. Όταν σου συμβαίνει κάτι τόσο σοβαρό, σφίγγεις τα δόντια και το παλεύεις.
Όταν παρέλθει, συνειδητοποιείς τι έχει συμβεί και την σοβαρότητα της κατάστασης. Και ξέρεις, αυτό είναι το πιο δύσκολο, και θέλει την πιο πολλή δουλειά, η ψυχή και το μυαλό. Κι έτσι ανακαλύπτεις ότι είσαι δυνατή, απλά τώρα σου δόθηκε η ευκαιρία να το καταλάβεις και να το στρέψεις υπέρ σου.
Νιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη που στην μάχη αυτή είχα πολύ καλούς γιατρούς, κι ως επιστήμονες κι ως ανθρώπους, όμορφους ανθρώπους, φίλους και οικογένεια, να με στηρίζουν και να με κάνουν να συνεχίζω να γελάω και τον καλύτερο co-fighter, τον σύντροφό μου.
Κι έτσι συνειδητοποιείς πως θέση στη ζωή σου έχουν μόνο όμορφοι άνθρωποι, μη τοξικοί, πως θέλεις μια καθημερινότητα που σου αρέσει κι όχι που πρέπει, πως πρέπει να τολμήσεις ό,τι έχεις αναβάλει και πως καλό είναι να λες όχι, όποτε πρέπει, γιατί δεύτερη ζωή δεν έχει! >>
Εσείς, Artemis Karagianni, Χρήστος Χρήστου και 738 ακόμη
90 σχόλια
3 κοινοποιήσεις
Τέλειο!
Σχόλιο
Κοινοποίηση
