Καρκίνος δεν είναι μόνο όσα δύσκολα και απευκταία μας έρχονται στο μυαλό όταν ακούμε τη λέξη.
Όπως δεν είναι ούτε μόνο ο ίδιος ο ασθενής που αναγκάζεται να τον βιώσει στο σώμα του και την ψυχή του.
Είναι και κάποιοι Άνθρωποι που στέκονται δίπλα του, φρουροί ακοίμητοι, που σχεδόν ποτέ όμως δεν πέφτει πάνω τους κανένας προβολέας.
Ευχαριστούμε θερμά Konstantinos Logiotatou γι αυτό το μοίρασμα. Μακάρι δίπλα στο καθένα και τη καθεμιά μας να βρισκόταν πάντα ένας τέτοιος συνοδοιπόρος.
” Ο Καρκίνος ήρθε στη ζωή μου, με το αποτέλεσμα της βιοψίας της συντρόφου μου στις 02 Ιουνίου 2020, ημέρα Τρίτη. Μετά από μία εξαντλητική περίοδο 3 μηνών αυστηρού lockdown, ήρθε αυτό σαν το κερασάκι στην τούρτα! Για κερασάκι ήταν αρκετά βαρύ.
Η Καλλιόπη χειρουργήθηκε για αφαίρεση του όγκου, στη συνέχεια χημειοθεραπείες, ακτινοθεραπείες, φαρμακευτική αγωγή.
Στο άκουσμα κατέρρευσα! Τις πρώτες 48 ώρες το κεφάλι μου έκαιγε. Ήθελα να είναι ψέμα και να μην συμβαίνει. Είχα το περιθώριο ξεσπάσματος αυτές τις 2 ημέρες καθώς η Καλλιόπη βρισκόταν στη Σκιάθο ως αναπληρώτρια και την Πέμπτη 4/6 θα επέστρεφε για να ξεκινήσει τις διαδικασίες που απαιτούσε η νόσος.
Την Πέμπτη λοιπόν ξύπνησα ένας άλλος άνθρωπος (σα να με τσίμπησε στον “ ύπνο ”το μαγικό κουνούπι). Έκανα ένα κρύο μπάνιο, μίλησα με τον εαυτό μου στον καθρέφτη, φόρεσα το αγαπημένο μου πουκάμισο , το άρωμά μου, δίπλωσα σχολαστικά τα μανίκια και πήγα στη δουλειά και αμέσως μετά στο λιμάνι του Βόλου να την υποδεχτώ.
Από τότε έβαλα όλες μου τις δυνάμεις να είμαι δίπλα της και να φροντίζω να φθαρεί το λιγότερο δυνατό. Ανέλαβα τις συζητήσεις με τους γιατρούς, τα γραφειοκρατικά, τις απορίες, το διάβασμα, τη διασκέδασή μας και ό,τι άλλο πίστευα ότι θα κάνει πιο απλή την περιπέτειά της.
Έμαθα να κάνω υποδόριες ενέσεις στην κοιλιά της αγαπημένης μου.
Μαζί έμαθα να κάνω και υπομονή.
Το ταξίδι που βαδίσαμε παρέα δεν είχε χώρο για την τοξική θετικότητα που ήταν έτοιμη να μας βομβαρδίσει από πολλούς.
Ο Καρκίνος με άλλαξε πολλές φορές. Με έκανε να μην αγχώνομαι με τίποτα πια, πέρα από την υγεία.
Με έκανε να περπατώ τη γη με μεγαλύτερο σεβασμό στην κάθε μέρα.
Αισθάνομαι τυχερός για τους ανθρώπους μου! Μόνο με τη στήριξή τους θα κατάφερνα να φροντίσω τον πιο ωραίο άνθρωπο που έχω γνωρίσει στη δυσκολία του.
Αισθάνομαι τυχερός που η επιστήμη της Ιατρικής και της Φαρμακευτικής εξελίσσονται τόσο γρήγορα.
Ένα χρόνο μετά η Καλλιόπη είναι δίπλα μου και αυτό με κάνει να θέλω να χαρώ ένα πολύχρωμο μέλλον.”
