Τον Οδυσσέα τον έμαθα πριν τον γνωρίσω.
Ο Οδυσσέας ήταν ο λόγος που κάποιο βράδυ γύρισε στενοχωρημένος ο γιος μου σπίτι, καθώς είχε μόλις μάθει το άσχημο νέο ενός παιδιού της παρέας του, που διαγνώστηκε με νεοπλασματική νόσο.
Όσο και να είμαστε εξοικειωμένοι τουλάχιστον ως ένα σημείο και οι δύο μας με τον καρκίνο κι όλα όσα αυτός συνεπάγεται, όταν ακούμε πως αρρωσταίνουν νέοι άνθρωποι, η καρδιά και των δύο μας πάντα γίνεται κόμπος, με κάθε τέτοια “δύσκολη αλήθεια”.
Διαχειρίστηκα όπως όπως εκείνη τη δύσκολη βραδινή μας κουβέντα, ελπίζοντας ότι όλα θα πάνε καλά για το νεαρό άγνωστό μου Οδυσσέα.
Όταν καιρό αργότερα ο νεαρός ασθενής με επισκέφτηκε στο γραφείο του συλλόγου για να γίνει μέλος μας, ούτε εκείνος ούτε εγώ γνωρίζαμε ποιοι ήμασταν. Η αναγνώρισή μας έγινε στην πορεία της μακράς κουβέντας μας και ειλικρινά νομίζω πως δεν έχω χαρεί ποτέ τόσο πολύ στη ζωή μου, όσο χάρηκα τη στιγμή που κατάλαβα ποιο ήταν εκείνο το πανύψηλο, όμορφο και τόσο ευγενικό παλικάρι που είχα απέναντί μου.
Ή μάλλον όχι. Υπήρξε και μεγαλύτερη χαρά. Κι αυτή την ένιωσα όταν μερικούς μήνες αργότερα τον είδα πάλι ξαφνικά μπροστά μου στη θάλασσα αυτή τη φορά, να έρχεται τρέχοντας και γελώντας να μου μιλήσει και να μου πει τα χαρούμενα νέα του.
Είχε γίνει μόλις νονός σε ένα τρισχαριτωμένο μωρό, φίλων της γνωστής “παρέας”, που έπαιζε με τα πολύχρωμα παιχνίδια του λίγα μέτρα πιο κει και του έγνεφε να γυρίσει γρήγορα κοντά του να συνεχίσουν το παιχνίδι στην άμμο.
Μακάρι να βρει σύντομα κι ο Οδυσσέας μας όποια Ιθάκη λαχταράει η όμορφη, ευγενική και γενναία ψυχή του
Ι Κ.
Black and White
Καλησπέρα, είμαι ο Οδυσσέας 33 ετών και θα ήθελα να σας αφηγηθώ μια αληθινή ιστορία. Η ζωή μου γενικά δεν είναι εύκολη μέχρι στιγμής αλλά δεν επηρεάζομαι σκεπτόμενος ότι όλοι οι άνθρωποι λίγο πολύ βράζουμε στο ίδιο καζάνι, ο καθένας έχει τα δικά του προβλήματα, κουβαλάει το δικό του σταυρό και πρέπει να μένουμε δυνατοί.
Πριν από 2 χρόνια είχα βγει να διασκεδάσω με την κοπέλα μου και μερικούς φίλους. Επιστρέφοντας σπίτι μου πέσαμε να κοιμηθούμε και εγώ έπεσα απ το κρεβάτι παθαίνοντας κάποιου είδους κρίση πράγμα που δεν θυμάμαι γιατί έχασα την μνήμη μου για μισή ώρα.
Η κοπέλα μου κάλεσε ασθενοφόρο και την στιγμή που έφτασε επανήλθα. Ξεκινήσαμε να ψάχνουμε το θέμα με εξετάσεις εγκεφάλου και βρήκαμε ότι έχω έναν όγκο ο οποίος έπρεπε να αφαιρεθεί.
Το συναίσθημα που νιώθεις όταν σου ανακοινώνουν τέτοια είδηση δεν περιγράφεται πόσο μάλλον σε αυτή την ηλικία και το περίεργο είναι ότι εκείνη τη στιγμή αντί να σκεφτείς τον εαυτό σου, σκέφτεσαι πρώτα τους άλλους.
Σκεφτόμουν την οικογένειά μου, τους φίλους μου, την σχέση μου.
Με τη βοήθεια των φίλων, γνωστών και γιατρών που σε μια τέτοια δύσκολη στιγμή ενώνονται όλοι σαν μια γροθιά έκανα το χειρουργείο, στο οποίο δεν αφαιρέθηκε ο όγκος διότι ήταν μπλεγμένος με πολλά σημαντικά νεύρα. Το επόμενο βήμα είναι να αντιμετωπιστεί φαρμακευτικά με χημειοθεραπείες και ακτινοβολίες. Και κάπως έτσι ξεκίνησα την αντιμετώπιση του προβλήματος. Μπαίνεις στο χορό και πρέπει να χορέψεις θέλοντας και μη.
Οι μήνες περνάνε(αν είσαι τυχερός) και γίνονται χρόνια όπου συνεχίζεις να ελέγχεσαι τακτικά και κάθε μέρα προσεύχεσαι να συνεχίσεις να ζεις. Κάτι που οι περισσότεροι θεωρούμε αυτονόητο σε αυτή τη ζωή. Κάποιος που περνάει κάτι τέτοιο και καθημερινά συναναστρέφεται με ανθρώπους ακούει τα προβλήματά τους και απλά γελάει επειδή ξέρει πόσο ασήμαντα είναι.
Αυτό με δυσκολεύει στο να συντονιστώ με τους υπόλοιπους και έχω καταφέρει όταν είμαι μαζί τους να ξεχνιέμαι και να συμπεριφέρομαι κανονικά αλλά όταν επιστρέφω σπίτι μόνος μου πολλές φορές αρχίζουν και έρχονται στο νου μου σκέψεις, όχι τόσο χαρούμενες αλλά και πάλι τις αντιμετωπίζω με προσευχή.
Όσο περνάει ο καιρός τόσο πιο κανονικός αισθάνεσαι, προσαρμόζεσαι και αρχίζεις να εκτιμάς και να απολαμβάνεις τα απλά πράγματα στη ζωή. Δηλαδή αν καταφέρεις και ξεπεράσεις κάτι τέτοιο είναι και ένα μάθημα ζωής που θα κάνει την υπόλοιπη ζωή σου ομορφότερη.
Αυτό που πρέπει να κρατήσετε απ αυτό το κείμενο δεν είναι τόσο η ιστορία μου όσο το ότι ήμουν τυχερός στην ατυχία μου επειδή ο όγκος μου εκδηλώθηκε με την κρίση που έπαθα και ξεκίνησα τον έλεγχο και το πρόλαβα έγκαιρα και το αντιμετωπίζω ακόμα. Μπορεί να συμβεί στον καθένα καθώς εγώ δεν είχα κάποιο ιστορικό.
Εύχομαι ΥΓΕΊΑ σε όλους , ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΠΡΟΛΗΨΗ και να ξέρετε δεύτερη ζωή δεν έχει, οπότε κάνετε ότι περνάει απ το χέρι σας να μείνετε σε αυτή, ευτυχισμένοι με τους δικούς σας ανθρώπους!!
Εσείς, Χρήστος Χρήστου, Eliza Konstantinidou και 656 ακόμη
64 σχόλια
11 κοινοποιήσεις
Τέλειο!
Σχόλιο
Κοινοποίηση
