Η ιστορία της Ντίνας ακουμπάει λίγο αλλιώτικα μέσα μου. Μάλλον φταίει η χρονιά που ξεκίνησε το δύσκολο ταξίδι αυτής της οικογένειας, την ίδια χρονιά που ξεκίνησε και η δική μου περιπέτεια. Η Ντίνα είναι η κόρη μιας γυναίκας που διαγνώσκεται με καρκίνο κι από εκείνη τη στιγμή όλα ανατρέπονται όπως ανατρέπεται η ζωή όλων κι ακόμα περισσότερο ίσως των παιδιών όταν ο καρκίνος χτυπά τους γονείς τους.
Συγκλονιστικό το πώς πέφτουν οι «ευθύνες των μεγάλων» από τη μια στιγμή στην άλλη στις πλάτες των «μικρών». Καταπληκτικό όμως και το πόσα τελικά καταφέρνουν να κάνουν τα παιδιά μας όταν αναγκάζονται να σηκώσουν βαριά φορτία κι ας μην ήταν έτοιμα γι αυτά.
Και το πιο συγκινητικό για μένα είναι που διαβάζοντας βλέπω τη μαμά μέσα από όλα όσα περνάει αλλά και μέσα από την τεράστια αγάπη και φροντίδα των παιδιών της, να γίνεται Μαμά στη γραφή της Ντίνας. Κι έτσι παραμένει μέσα στο κείμενο από ένα σημείο και μετά. Μαμά με Μ κεφαλαίο. Δεν ξέρω αν η Ντίνα το έκανε με πρόθεση αυτό. Με πρόθεση όμως ή όχι φανερώνει πολλά, τόσο για την ίδια τη Μαμά όσο και για τα υπέροχα πλάσματα που στάθηκαν τόσο Μεγάλα στο πλευρό της.
Ευχαριστούμε θερμά Ντίνα.
Ι.Κ.
«2014. Η χρονιά που εμφανίζεται στη ζωή μας ο καρκίνος.. ΚΑΡΚΙΝΟΣ.. Μια λέξη που μέχρι πριν λίγα χρόνια φοβόμουν να ξεστομίσω.. “Το κακό”, το “θεριό”, “το να μη σου τύχει”..
Ο πιο αγαπημένος μου άνθρωπος, η μαμά μου, αρρωσταίνει.. Ένας πόνος δυνατός στην κοιλιά, εξέταση και καρκίνος, τρίτου σταδίου.. Έκτοτε χημειοθεραπείες, γιατροί, χειρουργείο, πάλι χημειοθεραπείες, πόνος, στενοχώρια, άγχος. Ξανά εξετάσεις.
- Υποτροπή και ξανά μανά.. Χημειοθεραπείες, πολύ βαριές αυτή τη φορά, άγχος, στενοχώρια.. Καλοκαίρι του ‘17 κι η μαμά μου στο κρεβάτι.. Ζαλάδες, έλλειψη συντονισμού, εμετοί, πολλοί εμετοί, δυσχέρεια λόγου και καπάκι ένα αυτοάνοσο που μας διαλύει.. Πάλι γιατροί, κλινικές, άγχος για το άγνωστο, φυσικοθεραπείες, λογοθεραπείες, μικρά προσδόκιμα ζωής… Αγώνας που δε σταματά..
- Αρρωσταίνει κι ο αγαπημένος μου πατέρας.. Σύντομη η μάχη του και δυστυχώς άνιση.. Μένει ένα σπίτι σε μένα και τον αδερφό μου με υποχρεώσεις κι ευθύνες των “μεγάλων”, μια επιχείρηση στις πλάτες μας και μια Μαμά στο κρεβάτι.. Μια Μαμά που ποτέ της δεν το έβαλε κάτω.. Που ξυπνάει κάθε πρωί με το χαμόγελο και τη δύναμη πως όλα θα πάνε καλά , λέγοντας στον εαυτό της πως είναι καλά.. Και είναι..
Στο σπίτι μας πότε δεν έλλειψε η αγάπη, η φροντίδα, η ανιδιοτέλεια, η αφοσίωση.. Τόσα χρόνια κάθε μέρα η Μαμά μου, εγώ, ο αδερφός μου και το κορίτσι του είμαστε μια γροθιά απέναντι στον καρκίνο.. Κάθε μέρα είναι και μια μικρή νίκη..
Μια εκδρομή με τη Μαμά, μια βόλτα στη θάλασσα, ένας περίπατος, οι Κυριακές μας στα τσιπουράδικα ,γέλια, τραγούδια.. Γιατί στην τόση μαυρίλα του καρκίνου υπάρχει φως και πολλή ζωή.. Και στο στο τέλος πάντα η ζωή κι ο Άνθρωπος θα νικάνε.. Γιατί κι ο κόσμος υπάρχει μόνο όταν τον μοιράζεσαι..
2022 κι η Μαμά μου παραμένει η μεγαλύτερη κι ομορφότερη μαχήτρια της ζωής μου..»
