Καρκίνος. Τον λέμε και τον ξαναλέμε με το όνομά του. Για να συνηθίσουμε να το ακούμε. Όλοι μας.
Συνηθίζουμε;; Απομυθοποιούμε;;
Αλλάζουμε;;;
Μαθαίνουμε κάτι για μας, για τη ζωή την ίδια, για τους άλλους;;;
Τι μένει από αυτό που ζούμε;;;
Μένει κάτι;;;
Η “απάντηση” από έναν νέο άνθρωπο.
Να ζούμε την κάθε ημέρα στο έπακρο!!
Ευχαριστούμε πολύ Χρήστο για το μοίρασμα!
“Καλοκαίρι Αυγούστου 2011.
Όλα ξεκίνησαν με μια απλή ενόχληση. Στη συνέχεια έρχεται το πρώτο σοκ.
Διάγνωση: Όγκος και αφαίρεση και έπειτα Καρκίνος.
Η λέξη που δεν λέγεται.
Σε ηλικία 25 ετών τότε, ξεκινάει ο αγώνας. Ένας αγώνας που περιλαμβάνει χημειοθεραπείες, νοσοκομεία, γιατρούς, φάρμακα και το μόνο σου όπλο σε όλο αυτό είναι Υπομονή και Δύναμη.
Ήταν από τις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μου μέχρι τώρα.
Στη αρχή νιώθεις ντροπή και η ερώτηση που κυριαρχεί στο μυαλό σου είναι ΓΙΑΤΙ ΣΕ ΜΕΝΑ?
Γιατί έτσι είναι και πρέπει να συνεχίσεις.
Να έχεις ανθρώπους δίπλα σου που να σε
στηρίζουν και να σε αγαπάνε και να τους μιλάς.
Να μιλάς, να πέφτεις και να ξανασηκώνεσαι, να γελάς και να κλαις.
Δεν είναι ντροπή!
Να ζεις την ημέρα σου στο έπακρο!
Χρήστος, 37 ετών”
