Σάββατο παρέα με τη Μαρία μας. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που έχουν οι άνθρωποι που «συναντώνται» με τη συγκεκριμένη ασθένεια αλλά κάπως νιώθω ότι υπάρχει μια «σύνδεση» μεταξύ μας. Κάτι στο βλέμμα, ακόμα κι όταν περνάει ο πρώτος δύσκολος καιρός, μένει εκεί, λες κι είναι σημάδι αναγνώρισης που μπορούν να το δουν νομίζω όλοι όσοι περπάτησαν τον ίδιο δρόμο.
Καμιά φορά μάλιστα, κι είναι πολύ περίεργο αυτό αλλά το ίδιο «σημάδι» βλέπω να αποτυπώνεται και στους ανθρώπους που χωρίς να έχουν νοσήσει οι ίδιοι εργάζονται σαν εθελοντές στο σύλλογό μας. Μπορεί να φταίει που ειδικά αυτή η ασθένεια όταν θα έρθεις σε επαφή μαζί της, με οποιοδήποτε τρόπο, ως ασθενής, φροντιστής, εθελοντής, φίλος, οικογένεια, κάπως σε αλλάζει.
Αλλάζει τη ματιά σου στον κόσμο. Αλλάζει τη σκέψη σου, αλλάζει το λόγο σου, αλλάζει τον τρόπο που στέκεται το κορμί σου, αλλάζει τη ζωή σου. Τουλάχιστον αν ανήκεις στους τυχερούς που μπορούν να αφουγκράζονται με παρρησία, αλήθεια κι ευγένεια τον πιο βαθύ πόνο που υπάρχει γύρω σου και μέσα σου.
Και επειδή κι η Μαρία αγαπάει το «Θεό των μικρών πραγμάτων» θα πω με αφορμή το βιβλίο αυτό ότι όλα μπορούν να αλλάξουν σε μια μόνο μέρα και όλα να χαθούν εύκολα και πως σοφία στη ζωή είναι να στέκεσαι απέναντι στο χειρότερο ενδεχόμενο με αξιοπρέπεια και ευαισθησία. Άλλωστε το μόνο που μπορείς να κάνεις ακόμα και όταν βρεθείς σε μια δύσκολη κατάσταση είναι να συνεχίσεις να ονειρεύεσαι. Αυτό που έχει αξία είναι η δημιουργία έστω και μέσα από τις στάχτες μιας καταστροφής, η ισορροπία πάνω στο τεντωμένο σκοινί που ενώνει ένα ματωμένο παρελθόν με το παρόν.
Ευχαριστούμε Μαρία.
Ι.Κ.
«Οτιδήποτε μπορεί να συμβεί σε οποιονδήποτε. Επομένως καλύτερα να είναι κανείς προετοιμασμένος» λέει η Αρουντάτι Ρόι στο βιβλίο της, «Ο Θεός των μικρών πραγμάτων».
Μα πώς να είσαι προετοιμασμένος όταν ακούς ότι έχεις καρκίνο; Μπορεί να είναι κανείς προετοιμασμένος για κάτι τέτοιο; Εγώ πάντως δεν ήμουν. Βασικά ποτέ δεν περίμενα ότι θα νοσήσω από καρκίνο του μαστού στα 40 μου. Ακόμα και όταν ψηλάφησα τον όγκο πίστευα ότι θα είναι μια κύστη. Δεν σκέφτηκα ποτέ ότι θα μπορούσε να είναι κακοήθεια.
Δύσκολα τα πράγματα!!!Οι χημειοθεραπείες εξοντωτικές. ΄Ομως τάμα το ΄χα κάνει στον εαυτό μου να βγαίνω κάθε μέρα βόλτα, όσο δύσκολο και αν μου ήταν κάποιες φορές, για να μην υποφέρω με τις σκέψεις μου. Φορούσα το μαντήλι μου στο καραφλό κεφάλι μου, έβαφα το ανύπαρκτο φρυδάκι μου και ξεπόρτιζα.
Η οικογένεια και οι φίλοι μου δίπλα μου, να υπομένουν τον θυμό μου, τα νεύρα μου, τα κλάματά μου και να μην ξέρουν πώς να φερθούν. Πόσο δύσκολο ήταν και για αυτούς!
Στην δύσκολη αυτή περίοδο μπήκε στη ζωή μου και ο Σύλλογος Καρκινοπαθών. Ήρθα σε επαφή με ανθρώπους που με καταλάβαιναν, που με ένιωθαν. Το χαμόγελό τους και το βλέμμα τους, βάλσαμο στην ψυχή μου.
Η ημερομηνία διάγνωσης του καρκίνου μου, έμελλε να γίνει ημερομηνία σταθμός για τη ζωή μου. Τον καρκίνο μου δεν τον φοβήθηκα, ούτε τον μίσησα αλλά τον εκτίμησα. Με ξύπνησε…Μπορεί να μου πήρε το στήθος μου αλλά μου έδωσε πίσω τόσα πολλά!!!Συνειδητοποίησα πόσο σημαντική είναι η ζωή και όλα αυτά τα μικρά πράγματα που μας κάνουν ευτυχισμένους.
Έχουν περάσει 4 χρόνια από την διάγνωση και είμαι εδώ. Είμαι καλά και νιώθω ακόμη καλύτερα. Ευτυχώς που υπάρχουν και οι ουλές να μου υπενθυμίζουν ότι πρέπει να δουλεύω κάθε μέρα με τον εαυτό μου, να τον αγαπώ και να τον φροντίζω. Να απολαμβάνω όμορφες στιγμές και να δίνω συνεχώς αγάπη στην οικογένειά μου, στους φίλους μου και στις «φίλες της καρδιάς μου»
