Η σημερινή ιστορία της νεαρής Ανδρονίκης, που το όνομά της με παραπέμπει αυτόματα σε άνθρωπο που επικράτησε στη μάχη, σε έναν αληθινό πολεμιστή, είναι όπως η ίδια λέει «Η ιστορία της μαμάς της Αθηνάς».
Όσο όμως τη διαβάζω αποκαλύπτεται μπροστά μου μια διαφορετική «ιστορία».
Είναι η ιστορία του α’ πληθυντικού.
Πολλοί από όσους αποκτήσαμε παιδιά, ζήσαμε στιγμές στη γονεϊκή ζωή μας, που υιοθετήσαμε χωρίς να το καταλάβουμε το α’ πληθυντικό πρόσωπο ενώ μιλούσαμε για τα παιδιά μας κι όχι για μας: φάγαμε, πάμε σχολείο, έχουμε να διαβάσουμε, γράφουμε διαγώνισμα, κάναμε πυρετό, παίρνουμε βαθμούς, πάμε εκδρομή, περνάμε τις πανελλήνιες, ερωτευτήκαμε, πήραμε πτυχίο..
Πόσο «α’ πληθυντικό» χωράει στη ζωή ενός γονιού;; Και ας μην το αρθρώνουμε για πολλά χρόνια με λέξεις καθώς μαθαίνουμε σύντομα, όσο δύσκολο κι αν είναι, να το ξεχωρίζουμε αυτό το α’ πληθυντικό από το α’ ενικό. Αυτό το α’ πληθυντικό είναι βαθιά χαραγμένο στην καρδιά μας.
Αυτό το «λάθος» α’ πληθυντικό, έχω συνηθίσει να το ακούω γύρω μου. Το έχω πει κι εγώ πολλές φορές. Έμαθα βέβαια να το πνίγω αλλά όταν το ακούω από φίλους γονείς πάντα χαμογελάω. Μου θυμίζει τόσα πολλά. Και δεν το διορθώνω κιόλας στους άλλους. Ξέρω ότι θα το μάθουν κι αυτοί όταν έρθει η στιγμή να το αφήσουν στην άκρη.
Η νεαρή Ανδρονίκη σήμερα όμως μου φανέρωσε μια άλλη όψη του α’ πληθυντικού και με συγκίνησε βαθύτατα η εκφορά του από ένα παιδί. Ένα παιδί που μιλάει για το γονιό του.. Να δούμε τι συμβαίνει, καταλάβαμε, δεν είχαμε νιώσει, ξεκινήσαμε τον νέο αυτό αγώνα, αρχίσαμε πρώτα με το χειρουργείο , τελειώσαμε τις χημειοθεραπείες, ξεκινήσαμε ακτινοβολίες, το ‘17 αφαιρέσαμε και τα γυναικολογικά..
Τι σημαίνει αυτό το α’ πληθυντικό όταν το λέει ένα παιδί; Για σκεφτείτε το μια στιγμή.
Εγώ θα κρατήσω προς το παρόν όλη την τρυφεράδα, την αγάπη και την έγνοια που κρύβει μέσα του αυτό το α’ πληθυντικό και θα πω ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ σε όλα τα παιδιά που αναγκάζονται να έρθουν αντιμέτωπα στη ζωή τους με αγώνες και δυσκολίες δυσβάσταχτες για τους ώμους τους. Για όλα αυτά τα παιδιά που έγιναν το «δεύτερο χέρι» ενός καρκινοπαθή γονιού που τον στήριξαν και τον βοήθησαν να σταθεί ξανά όρθιος..
Ευχαριστούμε θερμά Ανδρονίκη για το μοίρασμα!
Ι.Κ.
«Γνώρισα τον καρκίνο όχι μέσα από δική μου εμπειρία αλλά από την περιπέτεια της μαμάς μου, όταν διαγνώστηκε με καρκίνο στο στήθος το 2012.
Η αλήθεια είναι ότι περνούσε δύσκολα για αρκετά χρόνια πριν τον καρκίνο σε καθημερινή βάση λόγω κάποιων καταστάσεων. Δούλευε αρκετές ώρες, δεν πρόσεχε τον εαυτό της και το κυριότερο δεν είχε καμία επαφή με γιατρούς πόσο μάλλον με μαστογραφίες, υπερήχους κ.τ.λ.
Το καλοκαίρι του 12 διαπίστωσε ότι “κάτι” υπήρχε στο στήθος της χωρίς όμως να πάει ο νους της στο κακό. Σκέφτηκε στην αρχή ότι μπορεί να είναι κάποιο λίπωμα γι αυτό και το προσπέρασε για 2-3 μήνες. Όμως αργότερα άρχιζαν να εμφανίζονται κάποια άλλα συμπτώματα όπως ενοχλήσεις στην πλάτη και σήκωμα χεριού προς τα πάνω με δυσκολία. Έτσι κατάλαβε ότι πρέπει να απευθυνθεί οπωσδήποτε σε κάποιο γιατρό για να δούμε τι συμβαίνει. Πήγε να κάνει την πρώτη της μαστογραφία. Η αρχική διάγνωση έδειξε καλοήθη όγκο και οι δείκτες αίματος τίποτα σχετικά με καρκίνο.
Κάνοντας τον υπέρηχο διαγνώστηκε καρκίνος και από εκεί κατευθείαν καταλάβαμε την σοβαρότητα της κατάστασης. Δυστυχώς ήταν σε προχωρημένο στάδιο και θα έπρεπε να γίνει μαστεκτομή και να αφαιρεθούν λεμφαδένες.
Μέχρι εκείνη την ώρα δεν είχαμε νιώσει ακόμα τι επρόκειτο να ακολουθήσει όμως η μητέρα μου όντας δυνατός άνθρωπος από πριν αντιμετώπισε την κατάσταση πολύ ψύχραιμα.
Από την πρώτη στιγμή που έμαθε τα αποτελέσματα δεν έδειξε ούτε μια στιγμή αδυναμίας τουλάχιστον εξωτερικά θα έλεγα γιατί εσωτερικά σίγουρα γκρεμίζεσαι. Η πίστη της, η υπομονή της και η αγαθή της καρδιά ήταν τα όπλα της σε όλη αυτήν την περιπέτεια. Όπλα που έδινε και σε εμάς για να σταθούμε δυνατοί. Ήρθε η ώρα που έπρεπε να μπει για χειρουργείο και έτσι τον Οκτώβριο ξεκινήσαμε τον νέο αυτό αγώνα. Αρχίσαμε πρώτα με το χειρουργείο, το οποίο δόξα τω Θεώ πήγε πολύ καλά. Και αυτό χάρη στους εξαιρετικούς γιατρούς που την αναλάβανε.
Χειρουργό, ογκολόγο και νοσηλευτικό προσωπικό από την πρώτη στιγμή μέχρι το τέλος.
Μετά στο σπίτι ακολούθησε η καθημερινή βοήθεια για να επουλωθεί η πληγή. Από εκεί αρχίζει και ο αγώνας των υπολοίπων αφού γίνονται και αυτοί μέρος της κατάστασης. Βλέπεις τον πόνο του ανθρώπου σου, την κούραση και τη δύναμη που προσπαθεί να βρει για να πάει παρακάτω. Γίνεσαι το δεύτερο χέρι του.
Με τον καιρό έφτασε και η ώρα των χημειοθεραπειών. Αρχίσαν σιγά σιγά να πέφτουν τα μαλλάκια της. Κατά την πρώτη της αγορά περούκας ο κομμωτής της είπε πως καλύτερο θα ήταν να ξυρίσει το κεφάλι της και να απαλλαγεί μια και καλή από αυτήν την ιδέα κάτι που μάλλον δεν ήμουν έτοιμη να αντιμετωπίσω εγώ αργότερα στο σπίτι.
Η αλήθεια είναι στα 16 μου αυτή η σκηνή ενός ξυρισμένου κεφαλιού ήταν από τις πιο έντονες. Με τις πρώτες χημειοθεραπείες ακολούθησαν ναυτίες, πόνοι στα κόκκαλα καταστάσεις που άντεχε πάλι χωρίς να παραπονιέται. Δεν θυμάμαι ποτέ να λείπει το χαμόγελο από τα χείλη της όσο και αν πονούσε. Τελειώσαμε τις χημειοθεραπείες και μετά ξεκινήσαμε για 1 μήνα κάθε μέρα να πηγαίνουμε στο ΑΧΕΠΑ για ακτινοβολίες.
Οι μέρες περνούσαν λίγο καλύτερα αφού τις συνδυάζαμε με μια βόλτα ή ένα καφέ στην Παραλία της Θεσσαλονίκης. Πάρα τις δυσκολίες έχουμε να λέμε πως νίκησε το καρκίνο και είναι πολύ σημαντικό. Στην συνέχεια μετά από λίγα χρόνια το ‘17 αφαιρέσαμε και τα γυναικολογικά για προληπτικούς λόγους. Και αυτό γιατί η σχέση που έχεις με τον καρκίνο συνεχίζεται εφόρου ζωής διότι πρέπει να κάνεις τακτικά ελέγχους, να έχεις στο νου να μην παραλείψεις μαστογραφίες, υπερήχους και λοιπές εξετάσεις.
Να βάζεις πάνω από όλα την υγεία και να παροτρύνεις να κάνουν και οι άλλοι το ίδιο. Στα 25 μου πλέον μπήκα και εγώ στο κόσμο την υπερήχων, των τακτικών εξετάσεων, αφαίρεσα ένα ινοαδένωμα λόγω του ιστορικού της μαμάς μου και μέρα με την μέρα προσπαθώ να συμφιλιωθώ με την ιδέα ότι ο έλεγχος θα είναι μέρος της ζωής μου.
Το σημαντικότερο είναι όμως ότι μέσα από αυτήν την περιπέτεια τόσο της μαμάς μου όσο και άλλων ανθρώπων με ίδια βιώματα έμαθα να βλέπω τον πόνο που υπάρχει γύρω μου, να ελπίζω πως όλα θα πάνε καλά, να μην φοβάμαι, να έχω υπομονή και επιμονή και πάνω από όλα πίστη. Και η πίστη είναι ένα γερό όπλο να αντέξεις όλες τις δυσκολίες που έρχονται στο δρόμο σου με την μόνη ελπίδα πως θα σωθείς.
Εύχομαι σε όλο τον κόσμο υγεία, δύναμη, ευλογία, υπομονή, επιμονή, πίστη και αγάπη».
