‘Οταν το 2017 πρωτοξεκινήσαμε δειλά δειλά και με πολλές δυσκολίες τα CaStories, αφού δίσταζαν πολλοί άνθρωποι της κοινότητάς μας να μιλήσουν για την προσωπική τους εμπειρία δημόσια, δεν περίμενα ποτέ ότι λίγα χρόνια μετά θα ήταν τόσοι πολλοί εκείνοι που θα αποφάσιζαν να «εκτεθούν» και ούτε φυσικά ότι αυτή η ιδέα και προσπάθεια θα γνώριζε τόσο μεγάλη αποδοχή από όλους σας αποδοχή που εισπράττουμε όλοι μας και δηλώνουμε ευγνώμονες γι αυτή.

Έχοντας την ευθύνη αυτού του εγχειρήματος, με πλήρη πάντοτε συναίσθηση (και μεγάλη αγωνία) του τι μπορεί να σημαίνει όλο αυτό, για όλους αυτούς τους ανθρώπους που με τόσο όμορφο τρόπο μάς εμπιστεύεστε τις ιστορίες σας αλλά και για τους γύρω σας, κάποια στιγμή δε μπορώ να το αρνηθώ, μου πέρασε από το μυαλό ότι μπορεί και να «συνήθιζα». Ότι μπορεί να γινόμουν ίσως και απλά «διεκπεραιωτική» από ένα σημείο κι έπειτα. Άλλωστε πολλά ήταν και είναι και θα είναι πάντα «τόπος κοινός» για όλους εμάς που συναντηθήκαμε με τη νόσο.

Κι όμως. Σε καθεμιά από τις ιστορίες σας ολοένα κάτι νέο ανακαλύπτω. Κάτι που ανατροφοδοτεί την «ευαισθησία» μου απέναντι στην ασθένεια αλλά και τον κάθε ένα ξεχωριστό ασθενή, κάτι που μου δίνει τη δύναμη να «μη συνηθίζω» γιατί δεν πρέπει και δεν θέλω να «συνηθίσω», δε θέλω να αποξηρανθεί το «συναίσθημά» μου. Γιατί ξέρω πως εάν και όταν τυχόν συμβεί αυτό τότε θα πρέπει να πω «αντίο» στον εθελοντισμό μου.

Και να που έρχεται μια καινούργια ιστορία, ένα «κάτι» και μου δείχνει πως εξακολουθώ να είμαι ακόμα «νέα» σε αυτόν τον αγώνα.
Χτες ήταν ένα «α’ πληθυντικό».

Σήμερα είναι κάποιες λέξεις που γράφονται με Κεφαλαίο γράμμα μέσα στο κείμενο. Αυτό το κεφαλαίο γράμμα που η Βασιλική επιλέγει να γράψει, φανερώνει πιο πολλά από όσα λέει η ίδια η λέξη.

Ένα γράμμα κεφαλαίο που ξεπηδάει εκεί που δε το περιμένεις και που στην αρχή το θεώρησα «λάθος βιασύνης» κι επιχείρησα,φευ, να το αλλάξω, όταν προχωρώντας το είδα να επαναλαμβάνεται, ένιωσα πως δεν έπρεπε να το «αγγίξω».
Πάγωμα. Φόβος. Άρνηση. ΟΧΙ. Αποδοχή. Μεγάλος Πόνος. Λάθος. Γιατί. Στρατιώτης. Άγγελοι Φύλακες. Θαύμα. Μπράβο. Ζω. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ..

Στάθηκα σε καθεμία λέξη απ’ αυτές. Στάθηκα όπως ίσως δε θα στεκόμουν αν δεν υπήρχε αυτό το μη αναμενόμενο κεφαλαίο γράμμα στην αρχή τους. Και σκέφτηκα πως αυτή η μικρή «ανορθογραφία», είναι η «ορθογραφία» μιας μελανής πραγματικότητας που ζήσαμε όλοι εμείς και που θα ήταν μαγικό αν δεν τη ζούσε στο μέλλον κανείς άλλος.

Μέχρι τότε όμως όσο περνά από το χέρι μας θα προσπαθούμε να είμαστε όλοι ΜΑΖΙ και να μοιραζόμαστε μεταξύ μας, όσα μπορούμε κι όσα αντέχουμε. Και μέχρι τότε τα Castories θα συνεχίσουν να είναι τα μικρά παράθυρα που θα ανοίγουμε στον κόσμο και το φως, με τη δική σας βοήθεια και υποστήριξη πάντα, λέγοντας πότε ένα αντίο και πότε ένα καλωσόρισες σε όσα ζούμε.
Σε ευχαριστούμε Βασιλική.
Ι.Κ.

«Η ζωή μου πριν και μετά
Αυτό που θυμάμαι πριν, τρέξιμο, αγώνας για επιβίωση, σπουδές, αναγνώριση, προσπάθεια για δημιουργία οικογένειας, δουλειά στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, αγωνία, άγχος .
Ένα τρίμηνο με εξετάσεις, πόνο και αγωνία χωρίς να μπορούν να βρουν από πού προέρχεται, τι είναι. Και μετά η διάγνωση! Πάγωμα!

Για ποιον έτρεχα; Γιατί αγωνίστηκα; Φόβος! Πόσος Χρόνος μου απομένει;; Άρνηση να το δεχτώ κι εγώ και η οικογένειά μου. Είχαμε χάσει τη μεγαλη μου αδερφή πριν 5 χρόνια.
Δεν μπορεί να συμβαίνει για δεύτερη φορά. ΟΧΙ! Και στη συνέχεια η Αποδοχή και ο Μεγάλος Πόνος. Γιατί σε μένα;; Έψαχνα να βρω το Λάθος, το Γιατί. Έριξα ευθύνες στους γύρω μου, οικογένεια, δουλειά, φίλους.

Αργότερα πολύ αργότερα κατάλαβα ότι εγώ και μόνο εγώ μπορώ να το θεραπεύσω. Γιατί εγώ και μόνο εγώ το δημιούργησα. Πίστεψα σε ειδικούς που πίστεψαν ότι μπορώ να είμαι υγιής. Ακολούθησα πιστά, διατροφή, χημειοθεραπείες, ανοσοθεραπείες , ψυχοθεραπεία, σαν Στρατιώτης! Λύγισα πολλές φορές αλλά είχα μάτια δίπλα μου που με ήθελαν γελαστή και χαρούμενη. Τους ευχαριστώ όλους. Άγγελοι Φύλακες στάθηκαν δίπλα μου όσοι μπόρεσαν . Δεν κρατώ κακία σ αυτούς που δεν μπόρεσαν να είναι δίπλα μου .
Αγωνίστηκα στην αρχή για τους άλλους.

Μετά για μένα. Με αγαπούσαν και χωρίς μαλλιά. Με δέχτηκαν με τα νεύρα της χημειοθεραπείας. Με αγκάλιασαν με όλες τις δυσκολίες. Βρήκα καινούρια οικογένεια πια, και ήταν οι άνθρωποι που με στήριξαν. Μόνο με αυτούς πορεύτηκα. Μόνο με αυτούς νίκησα. Και το Θαύμα συνέβη. Στη αρχή η γιατρός μίλησε για ανεξήγητη θετική έκβαση για θαύμα ενώ πριν ένα μήνα ήταν απογοητευτική.

Συνέβη το Θαύμα μου! Το θαύμα της ζωής! Άρχισα να γελάω χωρίς λόγο έπλεα σε πέλαγη ευτυχίας. Είχαν ανατραπεί οι άσχημες διαγνώσεις και προγνώσεις.

Εγώ και μόνο εγώ τα κατάφερα. Μου είπα το πρώτο Μπράβο. Τα κατάφερα; Και μετά ευγνωμοσύνη μόνο ευγνωμοσύνη για το δώρο που μου δόθηκε.

Ευχαριστώ, ζωή ! Ευχαριστώ!
Το χαμόγελο εγκαταστάθηκε μόνιμα στο πρόσωπο μου. Πλέον απολαμβάνω ηλιοβασιλέματα, ανατολές και πανσέληνους.
Μου δόθηκε δεύτερη ευκαιρία χωρίς πόνους, χωρίς φάρμακα.

Αρχίζω …Περπατώ … Ταξιδεύω… Αγαπάω … Τραγουδάω και Ζω…

Αν δεν υπήρχαν κάποια σημάδια στο σώμα να μου το θυμίζουν θα έλεγα πως όλο αυτόν τον πόνο, τα τρυπήματα για τις θεραπείες τα έζησε κάποιος άλλος κι όχι εγώ…

Ευχαριστώ πολύ Όσους ήξεραν και μπόρεσαν και μου στάθηκαν !

Κάποιοι άνθρωποι έχουν ξεχωριστη θέση στην καρδιά μου. Τους αγαπώ με όλη μου τη δύναμη κι όταν τύχει να συναντηθούμε το βλέπουν.. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!!»