Γνώρισα τη Μαρία μέσα από τον εθελοντισμό που κάνουμε μαζί στο σύλλογο. Αν κάτι τη χαρακτηρίζει αυτό είναι το χαμόγελό της.
Άνθρωπος γλυκός, ήσυχος, διακριτικός.
Ευγενής. Στρατιώτης. Τη θυμάμαι σε τόσες πολλές δράσεις μας. Καμπάνιες δρόμου, αθλητικές δραστηριότητες, «Περπατάμε ΜΑΖΙ», και πόσες άλλες δράσεις που αφορούσαν την ευρύτερη κοινότητα, τον τόπο μας, το περιβάλλον.
Τη θυμάμαι στις ζωντανές εποπτείες μας, στα Εργαστήρια Ζωής. Και την έχω εικόνα να ‘χει πάντα την ίδια αγωνία, έγνοια και φροντίδα να «είναι εκεί». Να νοιάζεται και να ρωτάει πάντα «έχουμε κάτι να κάνουμε;;;», «να μου πείτε παιδιά για να κανονίσω έγκαιρα το πρόγραμμα της δουλειάς μου». Γιατί η Μαρία είναι ένας από τους πολλούς εθελοντές μας που παράλληλα εργάζονται. Και έχει και οικογένεια. Και υποχρεώσεις πολλές. Αλλά η Μαρία είναι από αυτούς που πραγματικά νοιάζονται. Και θέλουν. Και κάνουν τα πάντα για να μπορούν να «είναι εκεί». Όπως και τόσοι και τόσοι ωραίοι άνθρωποί μας που «περπατάμε μαζί» όλα αυτά τα χρόνια.
Άνθρωποι που αποφάσισαν να «κάνουν κάτι» μετά από αυτό που πέρασαν. Και κάθε χρόνο που περνάει χαίρομαι που τη βλέπω ολοένα πιο Δυνατή και πιο Ωραία! Μέσα κι έξω.
Η Μαρία μας μοιράζεται μαζί μας σήμερα το πιο ωραίο μάθημα που της/μας έδωσε ο καρκίνος. «Ζούσα την κάθε μέρα μου σαν να μην υπάρχει αύριο». Μακάρι να μπορούσαμε όλοι μας να κάνουμε το ίδιο χωρίς να χρειαστεί να μας το μάθει ο καρκίνος.
«Μαρία αγωνίζεσαι για σένα» λέει απευθυνόμενη στον εαυτό της και σκέφτομαι πόσες είναι πραγματικά οι φορές που αγωνιζόμαστε για ΜΑΣ. Για κάνεναν και τίποτα άλλο. Μόνο για ΜΑΣ..
«Απέδειξα πως μπορούσα να είμαι πολύ δυνατή και γενναία». Τι κρύβεται αλήθεια πίσω από αυτήν την απόδειξη;; Γιατί δε θυμόμαστε, δεν ξέρουμε πόσο δυνατοί και γενναίοι μπορούμε να είμαστε; Πώς ξεκινήσαμε κάποτε παντοδύναμα παιδιά και γίναμε με τα χρόνια αδύναμοι και φοβισμένοι ενήλικες;; Και πόση χαρά και συγκίνηση να ξαναβλέπεις, «να αποδεικνύεις» -σε ποιον άραγε πέρα από σένα τον ίδιο!- ότι μπορείς να είσαι δυνατός και γενναίος, αγκαλιάζοντας παράλληλα με αγάπη, τρυφεράδα κι αποδοχή κι όλη την ανθρώπινη αδυναμία και το φόβο σου..
«Γέμισα την ντουλάπα μου με μαντήλια, πολλά μαντήλια» λέει η Μαρία και δεν μπορώ να μη θυμηθώ τα κόκκινα κραγιόν που ξαφνικά άρχισα να αγοράζω με μανία. Κι όχι δεν ήταν φθηνός καταναλωτισμός. Ανάγκη για ελπίδα ήταν. Για ΖΩΗ. Γιατί η Ζωή κάποιες στιγμές έχει ανάγκη και μαντήλια και κόκκινα κραγιόν.
«Δεν έμεινα πεσμένη, σηκώθηκα» κι αυτό για μένα είναι η πιο μεγάλη απόφαση που μπορείς να πάρεις. Χίλιες φορές να πέσεις. Δεν πειράζει. Αρκεί να θες να σηκωθείς. Να βρεις τους δικούς σου τρόπους να σηκωθείς. Κι η μαγεία, η ουσία δεν είναι καν στο να σταθείς όρθιος. Είναι στο να προσπαθήσεις να μη μείνεις για πάντα ..κάτω. Κι έπειτα αν μπορείς να βοηθήσεις και κάποιον άλλο να το κάνει.
Ευχαριστούμε για όλα Μαρία μας!!!!
«Είμαι η Μαρία και αποφάσισα να σας πω την εμπειρία μου για την συνάντηση που είχα με τον καρκίνο.
Καρκίνος μια λέξη που την γνώριζα μόνο μέσα από το λεξικό.
Δεν φανταζόμουν πως θα την συναντούσα ποτέ στο δρόμο μου.
Όμως η ζωή μάς παίζει πολλά παιχνίδια.
Ήταν Γενάρης του 2013 και όπως κάθε χρόνο έτσι και τότε πήγα για τον ετήσιο έλεγχο. Μαστογραφία. Υπέρηχος. Εξετάσεις ρουτίνας.
Περιμένοντας τα αποτελέσματα βλέπω το γιατρό να βγαίνει και να μου ανακοινώνει πως τα πράγματα δεν είναι καλά! Πολλές εστίες απο αποτετανώσεις.”Πρέπει οπωσδήποτε να δεις χειρουργό όχι αύριο.. αλλά χθες. Τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα.”
Ο κόσμος μου γκρεμίστηκε αποκλείεται να συμβαίνει αυτό σε μένα.
Γυρίζω στο σπίτι , ένας πανικός ..ήρθαν για όλους τα πάνω κάτω!
Κλάψαμε, αγκαλιαστήκαμε μα δώσαμε μια υπόσχεση: εμείς θα το νικήσουμε.
Χειρουργείο. Χημειοθεραπείες.
Άρχισαν να πέφτουν τα μαλλιά μου! Και τι έγινε.. ο πιο ψύχραιμος της οικογένειας παίρνει τη μηχανή και με κουρεύει! Από εκεί και πέρα είπα Μαρία αγωνίζεσαι για σένα.
Ζούσα την κάθε μέρα μου σαν να μην υπάρχει αύριο..
Γέμισα την ντουλάπα μου με μαντήλια, πολλά μαντήλια.
Είχα ανθρώπους “άγγελους” όπως τους ονόμασα κοντά μου που με βοήθησαν και με στήριξαν σε αυτές τις δύσκολες στιγμές!
Το τέλος κάθε χημειοθεραπείας ήταν μια καινούργια αρχή.
Δεν άλλαξα τίποτα από το πρόγραμμά μου, το αντίθετο. Κολυμπούσα, περπατούσα, μπορώ να πω και περισσότερο από το κανονικό.
Απέδειξα πως μπορούσα να είμαι πολύ δυνατή και γενναία. Πέρασαν 8 κύκλοι θεραπειών.
Έκανα τους ελέγχους μου σε τακτά χρονικά διαστήματα.
Όλα πήγαν πάρα πολύ καλά.
Έχουν περάσει 8 χρόνια και είμαι καλά. Μετά την καταιγίδα βγήκε ο ήλιος.
Αναμετρήθηκα μαζί του και κέρδισα! Δεν έμεινα πεσμένη, σηκώθηκα.
Από αυτήν την περιπέτεια έμαθα να εκτιμώ πράγματα μικρά με πολύ μεγάλη όμως αξία. Έμαθα να μοιράζομαι το πρόβλημά μου και να δίνω δύναμη σε όποιον περνά κάτι αντίστοιχο. Μπήκε στη ζωή μου ο εθελοντισμός. Τον γνώρισα μέσω του” Συλλόγου Καρκινοπαθών Λάρισας”.
Κάτι τελευταίο που έχω να μοιραστώ είναι πως “Η Πρόληψη Σώζει Ζωές”.
Δεν αμελούμε και δεν καθυστερούμε τις εξετάσεις που χρειάζονται».
