Μια από τις πιο μεγάλες μου χαρές σε αυτό το σύλλογο είναι να βλέπω ανθρώπους να έρχονται κοντά μας κι από εκεί που στην αρχή τους έβλεπα και τους άκουγα να είναι, απολύτως δικαιολογημένα, φοβισμένοι και απαισιόδοξοι και αδύναμοι, να τους βλέπω σιγά σιγά να αλλάζουν, να προχωρούν, να δυναμώνουν, να ξανακερδίζουν βήμα βήμα τη ζωή τους, το κουράγιο, την αισιοδοξία και το χαμόγελό τους.
Ψάχνω στις αναμνήσεις μου τη Βάσω του χθες και τίποτα από όσα βλέπω σήμερα δικό της δε μου τη θυμίζει. Κι αυτό δεν μπορεί παρά να με κάνει να χαμογελάω.
Το δύσκολο «ταξίδι» καθημερινά το κερδίζουμε όλοι μας, με όποιους τρόπους μπορεί ο καθένας μας, κι αυτό είναι ό,τι πολυτιμότερο έχω μάθει μέσα από τους ανθρώπους και το έργο του συλλόγου μας.
Είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που τους βλέπω να μεταμορφώνονται και να ανθίζουν μέσα από τις δύσκολες πορείες τους, που μου δίνουν κι εμένα και όλους μας τη δύναμη να συνεχίζουμε όσα κάνουμε.
Και δε θα κουραστώ ποτέ να επαναλαμβάνω. Δεν είναι πάντα η νίκη που μετράει. Είναι όλα εκείνα που κερδίζεις, και μαθαίνεις, και ζεις στην προσπάθειά σου να σταθείς όρθιος. Κι έπειτα είναι κι όλα όσα αποφασίζεις να κάνεις για να βοηθήσεις στη συνέχεια και όλους τους άλλους που σαν εσένα κάποια στιγμή χάνουν τη δύναμη, το κουράγιο, την ελπίδα και το χαμόγελό τους.
Ευχαριστούμε αγαπημένη Βάσω για το μοίρασμα!
Ι.Κ.
«Τον Αύγουστο του2016 μόλις είχα γυρίσει από την θάλασσα παρατήρησα στο δεξί μου στήθος ένα βαθούλωμα, ένα τράβηγμα προς τα μέσα. Προς στιγμή δεν του έδωσα την πρέπουσα σημασία. Ίσως γιατί θεώρησα ότι ήταν κάτι προσωρινό και θα επανερχόταν σύντομα, ίσως γιατί είχα κάνει πριν ενάμιση χρόνο μαστογραφία.
Όμως το βαθούλωμα δεν έλεγε να εξαφανιστεί και στο υπόλοιπο της ημέρας άρχισα να ανησυχώ.
Μέσα στην εβδομάδα έκλεισα ραντεβού με χειρουργό. Περιμένοντας στην αίθουσα αναμονής το μυαλό μου δεν πήγαινε ότι θα ήταν κάτι άσχημο και γενικά ήμουνα ήρεμη .
Μπαίνοντας στο ιατρείο και σηκώνοντας την μπλούζα μου είδα την γιατρό να μην της αρέσει αυτό που έβλεπε λέγοντάς μου ότι δεν είναι καλό σημάδι και με προέτρεψε να κάνω μαστογραφία, υπέρηχο και βιοψία.
Μάλιστα ήταν βέβαιη ότι είναι καρκίνος αλλά έπρεπε να δούμε αν ήταν σε αρχικό στάδιο. Στο άκουσμα της λέξης καρκίνος ένοιωσα φόβο, πόνο, τρόμο και θάνατο.
Το πότε έγινε η μαστογραφία, ο υπέρηχος και η βιοψία δεν κατάλαβα. Νόμιζα ότι ήταν εφιάλτης και θα ξυπνήσω απότομα.. Η μαστογραφία και ο υπέρηχος έδειξαν ότι υπήρχε πρόβλημα, μάλιστα φώναξε και τον άντρα μου η γιατρός και μας επιβεβαίωσε τους φόβους της. Έπρεπε να βγει και η βιοψία για να δούμε σε ποιο στάδιο ήταν ο καρκίνος.
Φεύγοντας από το ιατρείο έβρεχε ασταμάτητα, βροντές και κεραυνοί έσχιζαν τον ουρανό, έτσι ήταν και η ψυχή μου, μαύρο σκοτάδι και απελπισία. Ο άντρας μου δίπλα μου μιλούσε λέγοντας «θα το αντιμετωπίσουμε μαζί» και «όλα θα πάνε καλά». Σχεδόν δεν άκουγα τίποτα από όσα έλεγε, έκλαιγα ασταμάτητα, θρηνούσα ήμουν απαρηγόρητη. Στο σπίτι προσπάθησα να φανώ ήρεμη, δεν ήθελα να αναστατώσω τα παιδιά πριν βγει η βιοψία. Ετοίμασα το βραδινό προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω τι ακριβώς έγινε. Ήταν μία από τις χειρότερες νύχτες μου και θα ακολουθούσαν και άλλες πολλές.
Τα άσχημα νέα δεν άργησαν να έρθουν, καρκίνος δεύτερο στάδιο, έπρεπε να κάνω μαστεκτομή, μετά το χειρουργείο θα ακολουθούσε και άλλη βιοψία για να δουν την θεραπεία που θα ακολουθήσω. Η αλήθεια είναι ότι δεν με πείραξε η μαστεκτομή, σαν να τη δέχτηκα με ανακούφιση, σαν να ήθελα να τον ξεφορτωθώ τον καρκίνο.
Τη διάγνωση έπρεπε να την ανακοινώσουμε στα παιδιά, στην κόρη μου την Μαρία που ήταν στο τρίτο έτος των σπουδών της και στον γιο μας τον Κωνσταντίνο που θα έδινε εξετάσεις εκείνη την χρονιά για πανελλαδικές .
Τον άχαρο αυτόν ρόλο, τον ανάλαβε ο άντρας μου, εγώ δεν μπορούσα να βγάλω λέξη. Η μαμά έχει καρκίνο τους είπε στο στήθος και πρέπει να χειρουργηθεί. Εγώ δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου, αγκαλιαστήκαμε όλοι μαζί και δώσαμε υπόσχεση να είμαστε ενωμένοι σε αυτό το ταξίδι που δεν ξέραμε πού θα μας βγάλει .
Η κόρη μου στην συνέχεια απομονωνόταν στο δωμάτιό της, ο γιός μου με κοιτούσε στα μάτια και δάκρυζε. Σχιζόταν η καρδιά μου, δεν ήθελα να βλέπω τη θλίψη στα μάτια τους, έπρεπε να στηρίξω τα παιδιά μου, δεν έπρεπε να με πάρει από κάτω. Πολλά τα πρέπει αλλά λίγα τα μπορώ .
Το χειρουργείο της μαστεκτομής πήγε καλά. Δεν κατάλαβα και πολλά πράγματα εκείνη την στιγμή.
Έκανα πολύ καιρό να αποδεχτώ την απώλεια του στήθους μου ακόμη και τώρα δυσκολεύομαι. Στην αρχή έκανα μπάνιο με κλειστά τα μάτια, όταν ξεντυνόμουνα απέφευγα τον καθρέπτη. Είχα μία άρνηση να αποδεχτώ τη μαστεκτομή .
Τα δύσκολα ήρθαν αργότερα. Η δεύτερη βιοψία έδειξε ότι πρέπει να ακολουθήσω χημειοθεραπείες και ακτινοβολίες. Βρέθηκα θετική και σε μερικούς λεμφαδένες.
Μόλις μου το ανακοίνωσαν κατέρρευσα. Νόμιζα ότι το τούνελ που πορευόμουνα γινόταν πιο σκοτεινό χωρίς έξοδο.
Αρχίσαν λοιπόν οι θεραπείες. Τα βράδια ονειρευόμουνα γαλάζιες, ήρεμες θάλασσες και εγώ να λικνίζομαι στα νερά της, να σιγοτραγουδάω και να προσεύχομαι συνάμα. Αχ αυτές οι χημειοθεραπείες με τσάκισαν στην ψυχή και στο σώμα, δεν τις συνήθισα ποτέ και κάθε φορά γινόταν πιο δυνατές και σκληρές. Μου έπεσαν τα μαλλιά, τα νύχια μαύρισαν, έβγαλα άφθες στο στόμα μου, δεν μπορούσα ούτε νερό να καταπιώ, κατάχλωμη, πρησμένη, το βλέμμα μου στο κενό .
Η οικογένειά μου βράχος απέναντί μου, δεν με άφησαν λεπτό, εγώ δεν τους έβλεπα όμως ούτε τους άκουγα.
Ώσπου μία μέρα είπα πρέπει να συνέρθω να βοηθήσω τον εαυτό μου και τους ανθρώπους που νοιάζονται και με αγαπούν. Θα το παλέψω.
Σηκώθηκα από το κρεβάτι μου που περνούσα τις περισσότερες ώρες φόρεσα την περούκα μου, την είχα διαλέξει με τις φίλες μου και μάλιστα είχα ακούσει πολλά κομπλιμέντα για το πόσο μου πάει. Καλά, θεές οι φίλες μου, δοκίμαζαν και αυτές μαζί μου περούκες, ρίξαμε πολύ γέλιο εκείνη την ημέρα. Βάφτηκα στο πρόσωπο και χαμογελαστή ανακοίνωσα στην οικογένειά μου ότι θα προσπαθήσω πολύ, ότι θα το παλέψω. Μπορεί να μην κέρδισα όλες τις μάχες αλλά σημασία είχε ότι τις έδινα.
Ο γιος μου όλο αυτό το διάστημα μού έλεγε ότι θα με κάνει περήφανη, ότι διάβαζε και θα πήγαινε καλά στις πανελλαδικές. Η κόρη μου, μού τηλεφωνούσε κάθε μέρα και ήθελε να κάνουμε βιντεοκλήση, ο άντρας μου δεν με άφησε λεπτό, μαζί στις χημειοθεραπείες μαζί στους ατέλειωτους περιπάτους μας, μαζί σε όλα .
Ακολούθησαν οι ακτινοβολίες οι οποίες δεν ήταν τόσο επώδυνες. Η ψυχή μου όμως συνέχισε να ματώνει, ο φόβος επανερχόταν συχνά, τα ερωτήματα πολλά. ΑΝ ΥΠΑΡΞΕΙ ΜΕΤΑΣΤΑΣΗ; ΑΝ ΔΕΝ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΩ ;
Ο φόβος όμως όσο περνούσε ο καιρός δεν ήταν ο ίδιος.
Εξάλλου είχα δώσει και μία υπόσχεση. ΟΤΙ ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΩ.
Και τα κατάφερα όχι μόνο εγώ αλλά και γιος μου που έδινε πανελλαδικές. Πέρασε στη σχολή της προτίμησής του στο Πολυτεχνείο.
Αυτήν την στιγμή καθημερινά παίρνω την φαρμακευτική αγωγή μου, δεν ξεχνιούνται μερικά πράγματα αλλά δεν τα ανακαλώ με αυτήν την ένταση.
Τελείωσα το παιδαγωγικό τμήμα του Βόλου και είμαι πολύ περήφανη γι αυτό .
Ο σύλλογος καρκινοπαθών έγινε η δεύτερη οικογένειά μου, έγινα μέλος του και τώρα εθελόντρια .Εκεί συνάντησα ειδικούς επαγγελματίες ψυχικής υγείας και μου δόθηκε η δυνατότητα να αναγνωρίσω τα συναισθήματά μου και να κάνω βήματα προς τα εμπρός. Ακόμη στον σύλλογο γνώρισα φίλες της ΚΑΡΔΙΑΣ με τους ίδιους ΦΟΒΟΥΣ τις ίδιες ΕΛΠΙΔΕΣ τις ίδιες ΑΓΩΝΙΕΣ .
Άρχισα να ξεχωρίζω τα σημαντικά από τα ασήμαντα, τα ουσιώδη από τα επουσιώδη, ξέρω ότι δεν είμαι η μόνη αλλά ούτε και μόνη σε ό,τι μου συμβεί .
Θα ήθελα να αφιερώσω την ιστορία μου στην οικογένειά μου, να τους πω ότι τους ΑΓΑΠΩ ΠΟΛΥ.
Ακόμη στις φίλες μου που δεν με άφησαν στιγμή μόνη, τηλέφωνα προσκλήσεις για καφέ .Ήταν η καλύτερη ψυχοθεραπεία .
Είμαι η ΒΑΣΩ ΑΓΚΑΛΙΑΖΩ ΤΗΝ ΖΩΗ ΚΑΙ ΠΡΟΧΩΡΑΩ ΧΕΡΙ ΧΕΡΙ!!».
