1η Φλεβάρη και τη σκυτάλη παίρνει ο Βαγγέλης, ειδικά σήμερα, για να μοιραστεί τη δική του εμπειρία ως 13χρονο παιδί, τότε, με τη μητέρα του. Γιατί ο Βαγγέλης, γιατί σήμερα;;; Τι είχε και θα έχει πάντα αυτή ειδικά η καρκινοπαθής μητέρα, που μας κάνει να θέλουμε 1η Φλεβάρη να ακούσουμε την ιστορία της;;;
Για όσους λοιπόν δεν το γνωρίζουν το Φεβρουάριο γίνεται μια Παγκόσμια κινητοποίηση που αφορά τον Καρκίνο. Και η μητέρα του Βαγγέλη, η αγαπημένη μας Σούζη Σταυριανού εκτός από καρκινοπαθής είναι και ο άνθρωπος στον οποίο χρωστάμε ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ την δημιουργία του Συλλόγου Καρκινοπαθών Λάρισας!
Είναι η γυναίκα που οραματίστηκε πριν πολλά χρόνια την ίδρυση αυτού του συλλόγου στην πόλη μας. Είναι η δυναμική γυναίκα που πάλεψε με όλα τα στερεότυπα και ταμπού της εποχής της και επί χρόνια πάσχιζε να βρει 20 άτομα (!) για να μπορέσει να δημιουργηθεί το σωματείο μας. Και δεν τα έβρισκε.
Σε μια από τις μεγαλύτερες πόλεις της χώρας δεν βρισκόταν 20 άνθρωποι, που δε θα τους ένοιαζε να «εκτεθούν» δημόσια παραδεχόμενοι πως έχουν νοσήσει από καρκίνο.
Που και ακόμα κι όταν με χίλιες δυσκολίες αυτοί τελικά μετά από πάρα πολύ καιρό βρέθηκαν και υπέγραψαν την ιδρυτική πράξη (αρκετοί εξ αυτών δεν ήταν καν Λαρισαίοι τότε αλλά κάτοικοι της ευρύτερης περιοχής μια κι οι συμπολίτες μας προτιμούσαν τη «σιωπή» και την «αφάνεια») και πάλι αυτοί αναγκάστηκαν να υποστούν κυριολεκτικά «διώξεις» από το χώρο που είχε μισθωθεί για γραφείο του Συλλόγου γιατί οι υπόλοιποι ένοικοι δεν ήθελαν τον καρκίνο στην πολυκατοικία τους…λες και κολλάει ο καρκίνος…
Αυτή η πρωτοπόρος για την εποχή της, η τόσο δυναμική και ικανή γυναίκα αφού πραγματοποίησε το όραμά της έκανε πολύ σύντομα, κάτι που επίσης δεν βλέπεις συχνά να συμβαίνει.
Έκανε τόπο στα «νιάτα». Άνοιξε το δρόμο σε άλλους ανθρώπους να συνεχίσουν αυτό που εκείνη ξεκίνησε για να το πάνε αυτοί πια με τη σειρά τους, όπου και όσο μακρύτερα και ψηλότερα μπορούσε ο καθένας τους. Ανάλογα με τις δυνάμεις τους, τις ικανότητες και τα οράματά τους, που θα ερχόταν να διευρύνουν ακόμα περισσότερο τα «όρια» και τα «μπορώ» του συλλόγου μας.
Κι εκείνη έμεινε πάντα κοντά μας. Για χρόνια απλός στρατιώτης και φύλακας φρουρός ως αφοσιωμένη εθελόντρια μέσα στα νοσοκομεία της πόλης μας, πάντα στο πλευρό των ασθενών τις δύσκολες ώρες της χημειοθεραπείας τους αλλά και στα σπίτια τους. Πάντα ψύχραιμη, πάντα χαμογελαστή, πάντα με τον ίδιο δυναμισμό. Και πάντα γενναιόδωρη με τους άλλους. Πάντα εμψυχωτική, υποστηρικτική, πάντα σπάταλη σε ευγενικά λόγια, επαίνους, ενθάρρυνση, αναγνώριση για όλους όσους βρισκόταν κοντά της και πρώτα από όλα η ίδια τους ενέπνεε με το παράδειγμά της να τη μιμηθούν..
Της αξίζει λοιπόν αυτή η 1η Φλεβάρη. Όπως της αξίζει και η κάθε μέρα που ο σύλλογος αυτός υπάρχει.
Ευχαριστούμε Βαγγέλη!
Και ευχαριστώ κι εγώ προσωπικά Σούζη Σταυριανού για όλα όσα έκανες για όλους μας!
Ι.Κ.
Όσο και να είμαστε εξοικειωμένοι με την έννοια του καρκίνου όταν σου χτυπήσει την πόρτα σε πιάνει απροετοίμαστο . Πιστεύω ότι η ψυχολογία απέναντι στη νόσο του αιώνα είναι από τους σημαντικότερους παράγοντες αντιμετώπισής του . Το ρόλο της ψυχικής δύναμης απέναντι στον καρκίνο τον έζησα από κοντά σε μικρή ηλικία .
Τα Χριστούγεννα του 1988 η μητέρα μου διαγνώστηκε με καρκίνο του μαστού . Όντας 13 ετών οι γονείς μου δεν αναφέρθηκαν ποτέ στο γεγονός της νόσου . Ένα απόγευμα χτύπησε το τηλέφωνο και σηκώνοντάς το άκουσα την μητέρα μου να μιλά από το σαλόνι με την αδελφή της (τα γνωστά διπλά σταθερά τηλέφωνα της εποχής). Οι λέξεις, οι περισσότερες άγνωστες, βροχή. Καρκίνος, όγκος στο στήθος στο μήκος λεμονιού, λεμφαδένες καθαροί, μαγνητική τομογραφία, χημειοθεραπείες, αφαίρεση στήθους, πόνος …
Λέξεις και φράσεις που άκουγα για πρώτη φορά. Αυτό που με τρόμαξε <<εδώ στην Ελλάδα αδελφή δεν με αναλαμβάνει κανείς, είμαι σε προχωρημένο στάδιο θα φύγω να εγχειριστώ στο Detroit μήπως και σωθώ…>>. Μήπως και σωθεί; Από τι; Αυτό το ερώτημα ήταν που μου τριβέλιζε το μυαλό. Μα δεν είχε αλλάξει τίποτα στην καθημερινότητά μας.
Η συμπεριφορά της ήταν η ίδια, χαμογελούσε, φώναζε τα πρωινά για να ξυπνήσουμε, με κυνηγούσε να διαβάσω, μας μαγείρευε, πήγαινε στο μαγαζί της .. όλα ίδια !
Πώς είναι δυνατόν να κινδυνεύει η ζωή της; Δεν ανέφερα σε κανέναν τίποτα, ούτε στον αδελφό μου. Παρακολουθούσα τις αντιδράσεις της κάθε ημέρα. Θα έλεγες ότι της συμβαίνει κάτι πολύ καλό σε αντίθεση με αυτό που περνούσε.
Πραγματικά η δύναμη που ενέπνεε ενώ κινδύνευε η ζωή της αν μη τι άλλο ήταν αξιοθαύμαστη. Προσπαθούσα να συλλέξω πληροφορίες από μισόλογα ή από κουβέντες και συζητήσεις που έκανε με άλλους .. Δυστυχώς η καθημερινή παρακολούθηση του δεύτερου τηλεφώνου δεν έβγαλε νέο <<λαβράκι>>. Δεν είχε αλλάξει απολύτως τίποτα .
Η αντίδραση αυτή ακόμα και τώρα μετά από 33 χρόνια με αφήνει άφωνο. Δεν ξέρω τι συνέβαινε μέσα στην ψυχή της αλλά η δύναμη που έδειχνε προς τα έξω ήταν εντυπωσιακή. Αποκορύφωμα ήταν η τελευταία ημέρα πριν φύγει για Αμερική όπου καθόταν στο σαλόνι και συζητούσε με φίλες της. Το βλέμμα της καθαρό και δυνατό όπως πάντα. Χαμογελούσε και συζητούσε λες και δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα. Θυμάμαι ότι μου αγόρασαν ένα δώρο εκείνο το βράδυ και όταν το πήρα την ρώτησα << τί έχεις ; >> ήταν η πρώτη φορά που έσπασε και δάκρυσε. Μου εξήγησε μέσες άκρες τι συνέβαινε με ήρεμο και πολύ ελπιδοφόρο τόνο. Αυτό που θυμάμαι είναι ότι μετά την μικρή ενημέρωση που μου έκανε αισθάνθηκα μία ανακούφιση , μία σιγουριά ότι θα την ξαναδώ δυνατή. Αυτό και έγινε .
Τώρα τρεις δεκαετίες μετά χαίρει άκρας υγείας σωματικής και πνευματικής .
Η άποψη που διαμόρφωσα από την συγκεκριμένη εμπειρία με την μητέρα μου αλλά και από άλλες στην περίοδο αυτή της ζωής μου, ήταν ότι ο καρκίνος είναι μια νόσος πρόληψης και ψυχολογίας. Η ψυχική δύναμη είναι καταλυτική για την αντιμετώπισή του . Ο τρόπος να τον κοιτάξεις στα μάτια και να του πεις ότι θα σε κερδίσω είναι το πρώτο και σημαντικότερο βήμα . Αυτήν τη δύναμη είδα και έζησα στα μάτια της μητέρας μου. Πολύ πριν βγει το διαδίκτυο και η ενημέρωση των ειδικών για την αντιμετώπιση του καρκίνου γνώριζα ότι η ψυχολογία ενός ανθρώπου είναι το μεγαλύτερο όπλο του.
<<Είναι ωραίο να βλέπεις ότι υπάρχει ζωή μετά τον καρκίνο>> μου είπε κάποτε. Η θέληση για ζωή αυτής της γυναίκας από όπου και να προερχόταν (για την ίδια , για τα παιδιά της , για τον σύζυγό της ..) ήταν κάτι εξωπραγματικό.
Ακόμα και τις χημειοθεραπείες και την απώλεια του στήθους της τις αντιμετώπισε με δύναμη και χαμόγελο δείχνοντάς μας το δρόμο της ζωής. Χρόνια τώρα συζητά με ασθενείς για την εμπειρία της και το κάνει με υπερβολική αυτοπεποίθηση και χαρά.
Τη χαίρομαι και νιώθω περήφανος για την βοήθεια που προσφέρει και προσέφερε στην κοινωνία μας .
Αυτή μου η εμπειρία ήταν μία από τις πιο δυνατές στη ζωή μου. Συνεχίζει να μου δίνει θέληση και δύναμη για τη ζωή μου .
Να ενημερώνετε πάντα τους δικούς σας ανθρώπους γι αυτό που περνάτε. Η βοήθεια μπορεί να έρθει από εκεί που δεν το περιμένεις , ακόμα και από τα μικρά παιδιά.
Υγεία και αγάπη σε όλους . ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΠΡΟΛΗΨΗ σώζει ζωές .. ΝΑΙ ΣΤΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΩΝ ΕΙΔΙΚΩΝ βοηθά απεριόριστα ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΑΠΟ ΕΠΑΙΟΝΤΕΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ξεκαθαρίζει το μυαλό μας ΝΑΙ ΣΤΗ ΖΩΗ άλλη δεν έχει ΜΗ ΝΤΡΕΠΕΣΤΕ ΓΙΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΧΕΤΕ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΤΕ ΤΟ σύντομα θα αποτελεί παρελθόν ΝΑΙ ΣΤΟΝ ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟ προσφέρει βοήθεια και ψυχική υγεία ΝΑΙ ΣΤΟΝ ΣΥΛΛΟΓΟ ΚΑΡΚΙΝΟΠΑΘΩΝ..
