Τα Castories μας είναι τόσα και τόσο διαφορετικά μεταξύ τους (αλλά και με τόσα πολλά κοινά σημεία) όσα κι όσο και οι άνθρωποι που βίωσαν κάποια στιγμή την εμπειρία του καρκίνου. Κι αυτή ακριβώς η διαφορετικότητα κι η ομοιότητα αλλά κι η ανεπιτήδευτη κι ενυπόγραφη αλήθεια τους, είναι που μας έκαναν και σας έκαναν όλους να τις διαβάζετε και να τις αγαπάτε!
Ειδικά με την ιστορία της Σίλιας, προσωπικά βρέθηκα να ταυτίζομαι απόλυτα, με ΟΛΕΣ ΜΑ ΟΛΕΣ τις αριθμημένες ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΙΕΣ της!!!
Ευχαριστούμε πολύ Σίλια για το μοίρασμα και τα tips 
Ι.Κ.
Μου αρέσει να ακούγονται οι ιστορίες-εμπειρίες ανθρώπων που συναντήθηκαν με τον καρκίνο, γι’ αυτό και καταθέτω τη δική μου. Για όσους δεν το πέρασαν είναι σαν ένα διδακτικό αφήγημα που ίσως «τσιμπήσουν» πέντε…ένα…μισό tip επιβίωσης. Για όσους το πέρασαν είναι η γλυκιά υπενθύμιση του «τα κατάφερα». Για όσους το περνάνε, νομίζω έχει τη μεγαλύτερη αξία, μετά τα λόγια των γιατρών, τα λόγια όσων όντως τα κατάφεραν.
Για όσους το περνάνε οι ιστορίες αυτές είναι σαν εγχειρίδιο, στο οποίο αναζητάς κοινά σημεία στις πορείες σας, κοσμοθεωρίες που θέλεις να ασπαστείς, να νιώσεις ότι δεν είσαι μόνος, είναι η ανακουφιστική κάλυψη «της ανάγκης του «ανήκειν», ότι είναι Οκ να φοβάσαι, να κλαις, να απελπίζεσαι και τέλος να το νικάς το ρημάδι, να σηκώνεσαι και να πας παρακάτω. Καταθέτω την ιστορία μου με πολλή αγάπη σε όλους και κυρίως στους ενεργούς αγωνιζόμενους.
Τέλος Σεπτεμβρίου 2008 το πρώτο άκουσμα «καρκίνος»… «ένα βράδι που ‘βρεχε» κυριολεκτικά, λες και ήταν σκηνοθετημένο. Μπήκα σε ταξί μετά το διαγνωστικό και στη διαδρομή σκεφτόμουν ότι «έχεις καρκίνο…καρκίνο…. όχι κύστη, όχι ινοαδένωμα …καρκίνο.. όπως ο μπαμπάς, η μαμά, όπως αυτοί οι αγαπημένοι μου άνθρωποι που έφυγαν νωρίς, που με άφησαν…τώρα παίζει σοβαρά να αφήσω κι εγώ τη λατρεμένη μου κόρη (4αρων ετών τότε) μόνη από μάνα, από αγκαλιά, πριν προλάβω να της εξηγήσω, να της μάθω αυτά που θέλω να μάθει από τη μάνα της, να τη χορτάσω αγάπη…». Φτάνοντας σπίτι δεν μπορούσα να πάρω ανάσα, οι παλμοί ήταν ανεξέλεγκτοι το ίδιο και η αναπνοή μου και χιλιάδες αρνητικές σκέψεις πάνω μου κατά ριπάς. Έκλαιγα και ήθελα να σταματήσω να σκέφτομαι, να θυμηθώ τι κάνουμε στην προσβολή πανικού, να λιποθυμήσω και μόλις σηκωθώ να ήταν όλα όνειρο. Δεν με έβλεπα αλλά κατάλαβα το πόσο χάλια ήμουν όταν καθρεφτίστηκε η έκφραση απόγνωσης στο πρόσωπο του άντρα μου … εκεί κατάλαβα ότι έπρεπε να ΣΤΑΜΑΤΗΣΩ να είμαι έτσι…με κάποιον τρόπο…Κοσμοθεωρία μου Νο 1 : το καλύτερο υποστηρικτικό δίκτυο του κόσμου να έχεις, δεν μπορεί να σε βοηθήσει, όσο κι αν το θέλει. Κατά βάθος είμαστε μόνοι σ’ αυτό. Εγώ πρέπει κάπως να βρω τον τρόπο να «με φτιάξω».
Τακτική επόμενων ημερών : προσευχή…πολλή προσευχή….καμία θετική σκέψη για να είμαι ειλικρινής.
Επικεντρώθηκα στο «τώρα», στο άμεσο, στο να πετάξω αυτό το «πράγμα» από μέσα μου, να μην το έχω, να φύγει να πάει στα σκουπίδια. Αυτό…..μόνο…..Θυμήθηκα τη σκέψη που με τρέλαινε για τη μητέρα μου : «όχι στη δική μου μανούλα» και τότε είπα συνειδητά και φωναχτά την Κοσμοθεωρία μου Νο2 «ΜΗΝ πεις ΠΟΤΕ γιατί σε μένα !!! Το σωστό είναι, γιατί ΟΧΙ σε μένα;». Το κλείδωσα για πάντα.
19/10/2008 παραμονή χειρουργείου. Ζήτησα από την αγαπημένη μου κουμπάρα-νονά του παιδιού μου-φίλη μου να με ακούσει…να ακούσει την «παρακαταθήκη» μου, για το τί ήθελα να ξέρει το παιδί μου, ο άντρας μου, οι φίλοι μου, μήπως φύγω ξαφνικά και δεν προλάβω να τους τα πω, τι θα επιθυμούσα και τι ευχόμουν για εκείνους… Είπα, είπα, είπα μέχρι που δεν είχα άλλα λόγια. «Οκ κιούμπι», λέει η κουμπάρα μου με μειδίαμα συμπαράστασης «λες εσύ τώρα αλλά κανείς δεν ξέρει τί θα γίνει, εγώ μπορεί να φύγω πριν από σένα» ….σταμάτησα να μιλάω και κοιμήθηκα …(η αγαπημένη μου «έφυγε» ξαφνικά, τρία χρόνια μετά). Κοσμοθεωρία Νο3 «ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΙΔΕΑ ΤΙ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ…τζάμπα σκας».
Γενέθλια 20 Οκτώβριου 2008, ετών 34….μία πάστα με ένα κεράκι στο Διαβαλκανικό Θεσ/νικης μόλις βγήκα απ’ το χειρουργείο. Ήξερα ήδη ότι ήταν κακοήθης από τις γάζες στην περιοχή των λεμφαδένων….ήξερα ήδη ότι μιλάμε για το σενάριο Β’, δηλαδή χημειοθεραπείες, ακτινοβολίες, ορμονοθεραπεία…. Τα ήξερα όλα αυτά απ’ τη μαμά, ήξερα τι σημαίνουν, γνώριζα τι με περιμένει…το μόνο που ζήτησα ήταν να πάω για ένα καφέ και ένα τσιγάρο στο κυλικείο της κλινικής. «Επιτρέπεται το τσιγάρο», ρώτησα. «Είναι το τελευταίο πράγμα για να βάλεις μαράζι αυτή τη στιγμή», είπε ο γιατρός χαμογελώντας γιατί κι αυτός ήξερε……
…Κοσμοθεωρία Νο4 «οι μικρές, μικρούτσικες καλές στιγμές, πολύτιμες…αξία ανεκτίμητη».
Τους 8 επόμενους μήνες την «έβγαλα καθαρή» σκεπτόμενη ότι βάζω τη ζωή μου σε μία παρένθεση, κάνω pause και ασχολούμαι με όσα ΠΡΕΠΕΙ να κάνω, να φέρω εις πέρας, στρατιωτάκι, θεραπείες, φάρμακα, συνέπεια….Στόχος να βγω από την παρένθεση όσο το δυνατόν καλύτερα.
Βέβαια…..ενδιάμεσα βοήθησε η Κοσμοθεωρία Νο 5 «ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε και ό,τι αρπάξει….», όπου όταν ήμουν καλά, έβγαινα, χόρευα, έτρωγα, έπινα, περνούσα όμορφα. Όποτε ήμουν χάλια, κλεινόμουν, έκλαιγα, έλεγα «θα περάσει, δεν θα είμαι έτσι για πάντα», έκανα υπομονή και πάντα περνούσε….σε σημείο να κλειδώσω την Κοσμοθεωρία Νο6 «αντέχει πολύ πόνο, τελικά, ο άνθρωπος !!!».
Πρώτη έξοδος από την παρένθεση στην καλοκαιρινή γιορτή του Νηπιαγωγείου, με νέο μαλλί, πυκνό, δυνατό, σκούρο, με δεκαπέντε κιλά παραπάνω, τίμημα της Νο5 «ό,τι φάμε….», με ένα μέλλον συγκρατημένα αισιόδοξο, με στιγμές άγχους σε κάθε εξέταση, με διάθεση «κάνω πάρτι τώρα» μετά από κάθε ανακοίνωση καλού αποτελέσματος, με επιστροφή στην καθημερινότητα απ’ όλες τις απόψεις, καλές και κακές.
13 χρόνια μετά την έξοδο από την παρένθεση, έχω τη χαρά και την τύχη να κάνω λάθη, να πέφτω, να ξανασηκώνομαι, να αγχώνομαι με ανόητα πράγματα, να ασχολούμαι με αυτά που αγαπώ, που παθιάζομαι, να ασχολούμαι και με τη ρουτίνα μου. Να ακολουθώ το ρεύμα όπως κι αν φυσάει γιατί μπορώ να το κάνω, γιατί είμαι εκτός παρενθέσεως ! Κάθε 20 Οκτωβρίου γιορτάζω την «αναγέννηση» πλέον παρά τη γέννηση – με συμφέρει κιόλας, φέτος περνάω εφηβεία! Από τα παραπάνω κράτησα τις κοσμοθεωρίες μου, με αγάπη για μένα και κράτησα και τις ουλές μου….για να μην ξεχνώ…..
