Καιρό είχαμε να ανεβάσουμε CaStory. Η αλήθεια είναι ότι αν και ξεκινήσαμε από το 2017 αυτό το project (πόσο άκυρη λέξη γι αυτό που πραγματικά είναι για όλους μας ετούτο το μοίρασμα που κρατάει χρόνια), σκεφτήκαμε ειδικά το φετινό Φλεβάρη, μάλιστα ξεκινήσαμε από τη βιασύνη μας απ’ το Γενάρη, να ξαναζητήσουμε ιστορίες από όλους και να τις μοιραστούμε, με σκοπό να δώσουμε ένα μήνυμα αισιοδοξίας σε όλους όσους περνούν αυτή την εποχή το δικό τους καρκίνο. Και να που έφτασε Μάρτης κι ακόμα υπάρχουν κι άλλες ιστορίες που περιμένουν να έρθουν στο φως.

Ήρθε λοιπόν σήμερα η σειρά να γνωρίσουμε την ιστορία της Νατάσας. Ή μάλλον της Άρτεμης. Ή μάλλον μια διπλή ιστορία. Ένας καρκίνος δεν είναι ποτέ εύκολη υπόθεση όταν χτυπάει το μέλος μιας οικογένειας. Πόσο περισσότερο όταν δεν μένει στο ένα. Όσοι ζήσανε αυτό το διπλό «χτύπημα» καταλαβαίνουν.

Αυτό που πολύ δυσκολεύει εμένα λοιπόν στη σημερινή ιστορία είναι ακριβώς αυτό το διπλό χτύπημα του καρκίνου. Πρώτα νοσεί ένα παιδί. Και μετά ένας γονιός. Δεν θέλω να μπω καθόλου στο κομμάτι της επιστήμης. Δεν είναι άλλωστε όλα πάντα θέμα επιστήμης. Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι δεν υπάρχει καμία συσχέτιση ανάμεσα σε δυο καρκίνους στην ίδια οικογένεια.

Αναρωτιέται άραγε κάποιος, τότε τι είναι αυτό που μπορεί να πυροδοτήσει έναν άσχετο καρκίνο σε ένα ακόμα μέλος της;;
Προσωπικά με έχει βασανίσει πολύ το τυχαίο γεγονός του καρκίνου του πατέρα μου, ο οποίος διαγνώστηκε 18 μήνες, μετά τη δική μου διάγνωση. Κληρονομικότητα δεν υπήρχε. Το μόνο που υπήρχε ήταν μια απέραντη αγάπη μεταξύ μας. Μια σύνδεση βαθιά. Ένα μοίρασμα του πόνου μου μαζί του, σε επίπεδα που δεν κατάφερα να τον μοιραστώ με άλλον τόσο βαθιά. Όταν λοιπόν αρρώστησε λίγο αργότερα εκείνος, ακριβώς όταν πια εγώ άρχιζα να επιστρέφω στην κανονική ζωή μου, φάνηκε ή πάντως έτσι το ένιωσα εγώ, ότι όλο το βαρύ φορτίο της αρρώστιας μου, σα να το πήρε πάνω του για να το φέρει από κει και πέρα μόνος του αυτός πλέον στο δικό του σώμα.

Ένιωσα κι εγώ όπως και η Νατάσα ότι ο μπαμπάς μου πήρε, με κάποιο τρόπο, τη θέση μου. Δεν ξέρω σε πόση λογική αντέχει ή πόση ανάλυση χωράει αυτή η αίσθηση που μου έμεινε.

Τέλος πάντων είμαι εδώ όμως σήμερα για να σας συστήσω τη Νατάσα. Όχι να βγάλω τα δικά μου σώψυχα (που παρόλα αυτά τα βγάζω). Φίλες και φίλοι λοιπόν αυτή είναι η ιστορία της Νατάσας που ευτύχησε να μεγαλώσει με μαμά την Άρτεμη.

Τη δική μας Άρτεμη. Την Άρτεμη που όπως όλοι (κι όχι μόνο αυτή) στην οικογένειά της (το μαθαίνω τώρα!!!) έχουν τη συνήθεια να μιλούν ….. δυνατά!!! Η Άρτεμή μας λοιπόν, μιλάει δυνατά, γελάει γάργαρα, είναι αεικίνητη, χέρια πόδια πάντα σε φούρια, τα μάτια της πάντα λάμπουν (τα τελευταία δυο χρόνια νομίζω λίγο περισσότερο, και σα να τρεμοπαίζει και μια συνεχής συγκίνηση μέσα τους, ενώ γελάει πάντα!), η Άρτεμη που δε χάνει ευκαιρία να χορέψει, που ανακατεύει τα ελληνικά με τα γερμανικά της όλη την ώρα, που δεν έχει ποτέ της μιλήσει δίχως ευγένεια και σεβασμό σε κανέναν μας, που μπορεί να στενοχωριέται μα δεν κρατάει ποτέ θυμό, ούτε κάνει «μούτρα», η Άρτεμη που είναι ένα μεγάλο παιδί, κι ας έχει γίνει γιαγιά, η Άρτεμη που ήταν και είναι πάντα δοτική και πρόθυμη κι έβαζε πλάτη σε όποιο πόστο κι αν της ζητήθηκε όλα αυτά τα χρόνια να προσφέρει. Η Άρτεμη που αγαπάει τους πάντες και λατρεύει το Σύλλογό μας, η Άρτεμη που όταν πιστεύει σε κάτι δεν κάνει συμβιβασμούς έστω κι αν έτσι η ίδια τελικά μπορεί να υποφέρει από αυτή την επιλογή της. Η Άρτεμη έχει κερδίσει το σεβασμό μου και για τα κότσια της. Όπως κερδίζουν το σεβασμό μου όλοι οι άνθρωποι που έχουν τη δύναμη να υποστηρίζουν τη γνώμη τους, άσχετα αν συμφωνώ ή όχι μ’ αυτή, και μάλιστα την υποστηρίζουν με αξιοπρέπεια και με βαρύ προσωπικό κόστος.

Νατάσα και Άρτεμη λοπόν. Άρτεμη και Νατάσα. Είστε πολύ τυχερές που είστε γερές και που έχετε η μια την άλλη στη ζωή σας. Εύχομαι να είστε πάντα γεμάτες ….αποσιωπητικά… και να πιστεύετε πάντα στα θαύματα και στους θαυμάσιους ανθρώπους… η ΖΩΗ συνεχίζεται..!

“Θαύματα με ωροσκόπο καρκίνο”

Είμαι η Νατάσα, είμαι 42 χρονών και είμαι ταύρος με ωροσκόπο “καρκίνο”.. Είμαι η κόρη της Άρτεμης.. ναι, της Άρτεμης που όλοι γνωρίζετε.. και πιστεύω στα θαύματα και στους θαυμάσιους ανθρώπους.

Με τον άντρα μου είμαστε μαζί 25 χρόνια …ναι, είμαι μαζί του από τα 17. Αρραβωνιάστηκα και παντρεύτηκα μικρή για τα σημερινά δεδομένα. Εμείς όμως τότε είχαμε άλλα δεδομένα. Δεν ήθελα ποτέ μου να παντρευτώ λόγω εγκυμοσύνης…ίσως ήθελα όπως στα παραμύθια να διαλέξει απλά εμένα ο καλός μου.. κι όχι από υποχρέωση ή από λύπηση ή μόνο και μόνο επειδή έρχεται το παιδί του. Και κάπου εκεί εμπέδωσα το “μεγάλη μπουκιά φάε μεγάλη κουβέντα μη λες”.

Πριν καν κλείσω 1 χρόνο αρραβωνιασμένη κι ενώ στα σχέδιά μας είναι διακοπές, ταξίδια, συναυλίες, κάμπινγκ και διασκέδαση γενικότερα έρχεται μια απρόσμενη καθυστέρηση…Μα αφού προσέχουμε…είναι δυνατόν??.. 1ο τεστ αρνητικό… 2ος μήνας.. 2ο τεστ αρνητικό.. ουφ… ανακούφιση… δεν είμαστε για παιδιά τώρα…ναι, κάποια στιγμή σίγουρα ..αργότερα όμως… πολύ αργότερα..

Η ανωμαλία της περιόδου με έστειλε στη γυναικολόγο γιατί και η απουσία της ήταν παράξενη και η ξαφνική της εμφάνιση μετά από 2 μήνες χωρίς πόνο επίσης ακόμα πιο παράξενη. Εμένα το φυσιολογικό μου είναι κάθε μήνα να πονάω πολύ. Λες να έχω καρκίνο;…ξεστόμισα αυθόρμητα ένα μεσημέρι, πιάνοντας την πρησμένη μου κοιλιά..πάχυνα πάλι…Μη λες βλακείες, μάλλον επειδή άλλαξες περιβάλλον σταμάτησες και να πονάς…είδες πού σε έφερα… είπε ο Γιάννης. ο αρραβωνιαστικός μου.

Η γυναικολόγος μου βλέποντας μια τεράστια μαύρη σκιά στην οθόνη άρχισε να ψάχνει στο γραφείο της, ανάβοντας 3 τσιγάρα το ένα μετά το άλλο, σε κάτι χοντρά, μεγάλα βιβλία. Ξεφύλλιζε σχεδόν πανικόβλητη ανάβοντας ένα 4ο τσιγάρο ενώ τα άλλα 3 καίγονταν στο σταχτοδοχείο.. Δεν καταλάβαινα τίποτα. Ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι θα άκουγα για ένα μωρό…μια σπάνια εγκυμοσύνη που δεν φάνηκε στα τεστ και υπήρχε ανωμαλία στην περίοδο. Συμβαίνει… και για μωρά δεν ήμασταν τώρα…αλλά αφού ήρθε…Ποιος ήρθεεε;;… Μια κύστη. Έπρεπε να κάνω εξετάσεις αίματος για να δούμε τι είναι και πολύ πιθανόν να αφαιρείται και λαπαροσκοπικά… «Εγώ τόσα χρόνια γιατρός… μόνο στο πανεπιστήμιο διδάχτηκα τέτοια περίπτωση… και δεν την συνάντησα ποτέ, ούτε σε ασθενείς, ούτε στην πρακτική μου..», ήταν τα λόγια της μόλις βρήκε αυτό που έψαχνε στα βιβλία της.

Οι εξετάσεις ήταν μια ακαταλαβίστικη λίστα, ένα κατεβατό. Έπρεπε να μου πάρουν αίμα…ωωχ κι εγώ δεν την χωνεύω την αιμοληψία..δεν τα μπορώ αυτά… Ήταν η πρώτη φορά που δεν πόνεσα.. δεν ξέρω αν η κοπέλα που μου πήρε αίμα ήταν εξαιρετική και δεν με πόνεσε ή αν εγώ είχα μουδιάσει ολόκληρη, τόσο πολύ που δεν ένιωθα τίποτα…

Καρκινικοί δείκτες λοιπόν ήταν τα ακαταλαβίστικα… και ο ένας ανεβασμένος στο Θεό.. Με έστειλε άρον άρον στη Θεσσαλονίκη σε έναν γιατρό στο νοσοκομείο που ειδικευόταν σε τέτοιες περιπτώσεις.. Χμμ..όγκος… 5εκ δεξιάς ωοθήκης… είπε ο γιατρός… και κάπου εκεί άκουσα τη λέξη “καρκίνος” και πάγωσα. Αλλά στο άκουσμα ότι πολύ πιθανό να μην μπορέσω να κάνω ποτέ μου παιδιά…ο καρκίνος εξαφανίστηκε…ναι, οκ θα τον βγάλω, θα τον πετάξω οκ…αλλά παιδιά….να μην κάνω παιδιά……αυτό ήταν πολύ βαρύ….. Ναι να μπορείς και να μην θέλεις είναι οκ…αλλά να θέλεις και να μην μπορείς…νομίζω εκεί γκρεμίστηκαν όλα..κι εγώ μαζί…όμως δεν έπρεπε να το δείξω… έπρεπε να είμαι δυνατή.

Αποφάσισα να χωρίσω από τον αγαπημένο μου αφού δεν θα το άντεχα αν άκουγα κάποια στιγμή ότι εξαιτίας μου έμεινε χωρίς παιδιά…Καλύτερα να πέθαινα από το να άκουγα κάτι τέτοιο…Ανένδοτος, δεν το δέχτηκε.Δε με άφησε λεπτό και μου εξήγησε ότι με ή χωρίς παιδιά θα είμαστε μαζί κι αν δεν μπορέσουμε να κάνουμε, θα υιοθετήσουμε. Κανείς δεν πίστευε ότι είναι καρκίνος. Όσο εγώ τους προετοίμαζα για τα χειρότερα, είχα τόσο χιούμορ που έλεγα ότι θα έχω πολλές περούκες και θα αλλάζω λουκ κάθε μέρα…ότι επιτέλους θα έχω τα πολυπόθητα ράστα μου, χωρίς να με νοιάζει ότι θα πρέπει να ξυρίσω το κεφάλι μετά…Σταμάτα μη λες τέτοια…λέγανε όλοι… καμιά κύστη θα είναι.

Ήμουν 23 και μισό…Πρωτοχρονιά έκανα εισαγωγή και 2 Ιανουαρίου έκανα την εγχείρηση…αφαίρεση όγκου δεξιάς ωοθήκης…η ωοθήκη…χαιρετίσματα..έφυγε μαζί με τον όγκο που ήταν 7εκ ..σαν ένα λεμόνι.. μεγάλωνε γρήγορα ο άτιμος. Θα περιμέναμε τα αποτελέσματα της βιοψίας για να δούμε τι θεραπείες θα ακολουθήσω..ο γιατρός μου το είχε ξεκαθαρίσει…είναι καρκίνος…θα χρειαστούν σίγουρα και χημειοθεραπείες και ακτινοβολίες με βάση αυτό που βλέπω.
Το τελικό αποτέλεσμα όμως ξάφνιασε ευχάριστα τον γιατρό που μου είπε «κορίτσι μου τράβηξες ένα λαχείο πολύ δύσκολο και το κέρδισες…μέσα στην ατυχία σου είσαι πολύ τυχερή…τέλος ξεμπέρδεψες…». Δεν το πίστευε…

Κι αυτό… ήταν το πρώτο μου θαύμα…Πάει τον πέταξα τον καρκίνο μου, μαζί με την ωοθήκη..χαλάλι γλίτωσα απ’ αυτόν. Το μόνο που θα έπρεπε να κάνω κάθε μήνα ήταν έλεγχο τους καρκινικούς δείκτες και φυσικά υπέρηχο στη γιατρό μου. Οι μήνες περνούσαν, οι εξετάσεις μια χαρά…ναι…αλλά τώρα εγώ είχα μόνο μία ωοθήκη..κι αν ξαναρχόταν πάλι ο καρκίνος…; κι αν δεν μπορούσα να κάνω παιδιά;….Άγχος…με πίεζε ο χρόνος…αν δεν προλάβαινα…αν…αν…;

Στην τελευταία εξέταση πανικοβλήθηκα ο δείκτης αυξήθηκε…από 2 πήγε 3…να το έρχεται πάλι…τι θα κάνω;…πως θα κάνω παιδί;..Νατάσα σύνελθε μου έλεγε η γιατρός… μειώθηκε δεν αυξήθηκε… είναι κάτω της μονάδας…μαα αφού από 2 πήγε 3….Μα δεν βλέπεις τα μηδενικά;;…από 0,2 έγινε 0,03…τα κατάφερες…έλα ηρέμησε σε παρακαλώ…Ναι, αλλά αν δεν προλάβω;… πώς θα κάνω παιδί…(ήταν που δεν ήθελα παιδί ακόμα, ένα εξάμηνο πριν…μεγάλη μπουκιά φάε….) κι εκεί λοιπόν άκουσα την εξής ατάκα… «Αδελφούλα έχεις;»..Ναι…Ε, τότε μπορεί να σου κάνει η αδερφούλα σου ένα μωρό. Διαλύθηκα…έκλαιγα σε όλη την διαδρομή για την επιστροφή μου στην Ελασσόνα…ναι δεν με ένοιαζε πλέον… μετά τον καρκίνο μπορώ να κλαίω και δημοσίως… Ανακοίνωσα τα νέα στο Γιάννη και αμέσως μου λέει παντρευόμαστε και ξεκινάμε για μωρό…αν έρθει έχει καλώς… αν όχι βλέπουμε…είμαστε μικροί ακόμα μην αγχώνεσαι…

Ετοιμασίες γάμου και κάθε μήνα τεστ μήπως και…μπααα…1ος..2ος..3ος..4ος μήνας… και κάπου εκεί 3 μέρες πριν το γάμο ένα δυνατό τσούξιμο και κάτι ροζ…σαν αίμα…

Πανικός…Νομίζω εκεί βγήκα εκτός εαυτού…Φώναζα τα ακυρώνω όλα ΤΩΡΑ…και πετούσα πράγματα κλαίγοντας.

Η μαμά μου, βράχος ακλόνητος, προσπαθούσε να με ηρεμήσει μαζί με τις φίλες μου, που κάθε μέρα, όλη μέρα, ήταν εκεί να κερνάνε τον κόσμο που ερχόταν να ευχηθεί, μόνο που δεν με δέσανε για να ηρεμήσω…Το πρωί κατευθείαν στη γιατρό… «Τι θες εσύ εδώ;; ..εσύ παντρεύεσαι;;..». Ο υπέρηχος δεν έδειξε κάτι και έκανα εξετάσεις ούρων ..καμιά ουρολοίμωξη θα είναι μωρέ..

ξεκόλλα.. κοίτα να χαρείς το γάμο… Συχνοουρία..πώς θα αντέξω στην εκκλησία?..Άντεξα. Στο γαμήλιο ταξίδι κατευθείαν μετά το γάμο…γαμώ την ουρολοίμωξή μου έλεγα, τίποτα δε θα χαρώ;;; Λίγες μέρες μετά την επιστροφή, είχε μείνει ένα τελευταίο τεστ στο συρτάρι, είχα πει θα σταματήσω να κάνω κάθε μήνα γιατί έγινε εμμονή… αλλά μωρέ ένα τελευταίο έμεινε ας το κάνω… να φύγει απ’ το συρτάρι να μην το σκέφτομαι….ΘΕΤΙΚΟ!!! Άρχισα να τσιρίζω και να χοροπηδάω από τη χαρά μου ..ξύπνησα το Γιάννη άγρια χαράματα και κάναμε σαν χαζά…γέλια και κλάματα μαζί…κλάματα χαράς όμως. ..έμενε να το επιβεβαιώσει και η γιατρός…και ναι τελικά δεν ήταν ουρολοίμωξη. Ήταν η αρχή μιας υπέροχης εγκυμοσύνης…κι αυτό ήταν το δεύτερο θαύμα μου…!
Όλα ήταν υπέροχα.. μια εγκυμοσύνη χωρίς κανένα πόνο, χωρίς τίποτα το στενάχωρο…μόνο χαρά…μέχρι τον 5ο μήνα που οι γιατροί στον προγεννητικό έλεγχο, άρχισαν να μου λένε κάτι περίεργα…υποψία ότι το παιδί θα βγει με σύνδρομο down…εξετάσεις για να το επιβεβαιώσω ή εκτός αν ήθελα να διακόψω την εγκυμοσύνη που τότε θα έπρεπε…μπλα μπλα μπλα…Το μόνο που κατάφερα να αρθρώσω είναι ότι έκτρωση εγώ δεν κάνω ούτε με σφαίρες…αν για κάποιο λόγο ο Θεός μου έστειλε αυτό το μωρό…αυτό θα κρατήσω…κι έφυγα κλαίγοντας σαν κυνηγημένη…περπατούσα στους δρόμους της Λάρισας κλαίγοντας σαν ζωντανή νεκρή…Γιατί; Γιατί πάλι;…..Δεν ήξερα πού να πάω…ήθελα μόνο τη μαμά μου…ήταν στη δουλειά…κάθισα σε ένα παγκάκι να ξεσπάσω και πήγα να τη δω…Χαμογελαστή χαμογελαστή, με είδε από μακριά και μόλις πλησίασα, της κόπηκε το χαμόγελο. ..Τι συμβαίνει; …Τίποτα.. Την πήρα μια αγκαλιά.. Θα τα πούμε στο σπίτι..είχα μετανιώσει ήδη που πήγα και με είδε έτσι… δεν ήθελα να της δώσω κι άλλη στεναχώρια…φτάνει…

Και κάπου εκεί ανακοινώνω στο Γιάννη τα νέα και του λέω πως θα καταλάβω αν δεν μπορεί να δεχτεί ένα παιδί με πρόβλημα… αλλά εγώ θα το κρατήσω…θα σεβαστώ αν δεν το θέλεις θα φύγω θα εξαφανιστώ και δεν θα σε ενοχλήσω ποτέ… και φυσικά με μάλωσε που σκέφτομαι πάλι βλακείες… και μου είπε είμαστε μαζί σε όλα…αυτό είναι το παιδί μας… ότι θέλει ας γίνει.. Στη δουλειά μου οι συνάδελφοι μου μουρμούριζαν .. «Τι το ήθελε το παιδί τώρα αυτή;;;..με καρκίνο..να βγει κι αυτό άρρωστο, να το βασανίζει… να πεθάνει, να τ’ αφήσει ορφανό και να τρέχει κι ο άντρας της…νέο παιδί..να χαραμιστεί..

Μέσα σε αυτούς τους 9 μήνες αυτής της πολύτιμης εγκυμοσύνης, συνάντησα όση κακία δεν έχω δει στη ζωή μου όλη…κλάματα κρυφά μέρα νύχτα…να μη με δει κανείς..κι αν έχουν δίκιο;;;… αν δεν σκέφτηκα σωστά…αν πήρα λάθος απόφαση;;..αν..αν…

Άγχος…..μέχρι τη μέρα που γεννήθηκε η Ζωή μου. Ένα πανέμορφο και λαμπερό μωρό…ή μήπως μόνο εγώ είδα εκείνη την λάμψη την ώρα που γεννήθηκε;;;…Υγιέστατη…ένα φυσιολογικό μωρό…το δικό μας μωρό.. Κι αυτό ήταν το 3ο θαύμα μου…

Τις πρώτες 10 μέρες δεν κοιμόμουν ούτε λεπτό…δεν χόρταινα να τη βλέπω, δεν ήθελα να χάσω ούτε ανάσα της. Όλοι τρελοί και παλαβοί με το μωρό, η μαμά μου…χαζογιαγιά με όλη τη σημασία, δεν σταμάτησε να της μιλάει, να της τραγουδάει, να της λέει ιστορίες και παραμύθια. Πάντα χαμογελαστή και ακούραστη. Στην πρώτη μου βόλτα στη δουλειά όλοι κοιτούσαν κι έψαχναν να βρούνε ένα ψεγάδι..το κοιτούσαν να δουν αν είναι φυσιολογικό… με απορία..κι εκεί υπέγραψα την παραίτησή μου και τους χαιρέτησα..δεν μπορούσα να συναναστρέφομαι ένα τέτοιο περιβάλλον….

Όλα κυλούσαν υπέροχα..η Ζωή μεγάλωνε και ήμασταν όλο χαρά.
Μέχρι που η μαμά μου ψηλάφησε μια μέρα κάτι στο στήθος της… πήγε στο γιατρό… ξαναπήγα μαζί της…δεν έκλαψα… ήμουν σίγουρη ότι θα το παλέψει… είχα μάθει στον εύκολο καρκίνο… τον βγάζεις… τον πετάς.. και ξεμπερδεύεις. Αμ δεν είναι πάντα έτσι…καρκίνος μαστού… η μαμά μου πέρασε όλο το πακέτο… αφαίρεση στήθους όχι ολική…και αφαίρεση λεμφαδένων… Θα το περάσει…η μαμά μου είναι βράχος…Ήθελα να είμαι μαζί της όμως είχα και το μωρό. Έπρεπε να μοιράζομαι και σε μαμά και σε κόρη, στις γυναίκες της ζωής μου. Μετά το χειρουργείο δεν έβλεπα και πολύ καλή ψυχολογία…η νάρκωση;;.. Πόνος;;… Φάρμακα;;;….Έτσι λοιπόν μόλις μπόρεσε να σηκωθεί πήρα την μικρή και την έφερα στο επισκεπτήριο.

Η μικρή ίσα που στεκόταν και ψιλοπερπατούσε, αν την κρατούσες από το χέρι ..ήταν θέμα χρόνου να περπατήσει…Μόλις συναντήθηκαν….Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή την αγκαλιά που είδα…η μία τρελή αδυναμία για την άλλη… σαν αμοιβαίος έρωτας…και έτσι μάλλον η δύναμη και το φως επέστρεψαν στο πρόσωπό της…και μετά ήρθαν οι χημειοθεραπείες…ο πόνος….η ανακατωσούρα. Τα μαλλιά άρχισαν να πέφτουν…πήγαμε για περούκα… μετρημένη, διστακτική και σοβαρή ενώ εγώ της πρότεινα να μη χάσει αυτή την ευκαιρία να δοκιμάσει πολλά και διαφορετικά λουκ…έλα.. κάτι πιο εξτρίμ…έλα να σε δούμε ξανθιά..κοκκινομάλλα…. της ξέφυγαν κάτι γελάκια κανα δυο φορές αλλά…. σοβαρή…..να βρούμε κάτι που να μοιάζει όπως πριν…και βρήκαμε.. και της πήγαινε πολύ…και ήρθε η ώρα για το ξύρισμα στο κεφάλι. Κι ο κλήρος έπεσε σε μένα. Μου ζήτησε συγνώμη που μου το ζητάει κι εγώ έκανα σαν να μην τρέχει τίποτα…Ότι πιο δύσκολο έχω κάνει… κρατήθηκα… κρατήθηκε….

Καμιά μας δεν έκλαψε… δεν ξέρω πώς… «Γρήγορα γρήγορα να φορέσω την περούκα να μη με δει το παιδί και φοβηθεί»…μαμά ξεκόλλα, με ή χωρίς μαλλιά δεν αλλάζει κάτι είσαι η λατρεμένη της γιαγιά…ξεκόλλα…

Μπορούσα βέβαια να καταλάβω και τη δική της ψυχολογία. Της έδωσα χρόνο να εκφραστεί…γιατί μπορεί να μιλάμε βροντόφωνα και ασταμάτητα αλλά για να εκφραστείς σε κάποιες περιπτώσεις χρειάζεται χρόνος.

Ζέστη αφόρητη καλοκαίρι με περούκα και χημειοθεραπείες…βγάλε ρε μάνα την περούκα..ξεκόλλα..και τότε της έδωσα μια τυρκουάζ μπαντάνα..φόρεσε αυτή τουλάχιστον είναι πιο δροσερή..και της άρεσε το χρώμα και της άρεσε σιγά σιγά η ιδέα..και συνήθισε να βλέπει τον εαυτό της χωρίς μαλλιά… και μετά ήρθαν οι ακτινοβολίες…άλλος πόνος…

Πόση υπομονή Θεέ μου…πόση υπομονή έχουν οι άνθρωποι που βιώνουν αυτήν την ταλαιπωρία του καρκίνου…εγώ ήμουν τυχερή…γιατί ξέρω…παρόλο που δεν μου απάντησε ποτέ όταν την ρώτησα…ξέρω πως προσευχήθηκε… πως παρακάλεσε να πάρει αυτή όλα όσα ήταν να περάσω εγώ…ήμουν τυχερή…γιατί τα πέρασε η μαμά μου αντί για μένα…και δόξα το Θεό τα πέρασε και είναι μια χαρά…και αυτό είναι το 4ο θαύμα μου….

Και είναι η πιο γλυκιά χίπισσα γιαγιά που δεν χαλάει χατίρι στα εγγόνια της. Που δεν σταμάτησε ποτέ 17 χρόνια τώρα να λέει στην κόρη μου αλλά και στον γιο μου και σε όλα τα εγγόνια της παραμύθια και ιστορίες με τον δικό της μοναδικό τρόπο. Που δεν χάνει ποτέ το κέφι και το χαμόγελό της ό,τι πανικός και να γίνεται γύρω της κι όσα δύσκολα ήρθαν κ όσα και να έρθουν. Δεν χάνει ποτέ τη διάθεσή της για λίγο χορό. Η αλήθεια είναι, ότι δεν της μοιάζω πολύ..αν και θα το ήθελα…την χαίρομαι.. τη θαυμάζω.. την αγαπάω και δεν θα την άλλαζα ποτέ.. είναι η ηρωίδα μου… για όλα όσα…

Είμαι η Νατάσα 42 χρονών..έχω 2 παιδιά…ναι ναι.. με μία ωοθήκη..τη Ζωή μου 17 και το Γιώργο μου 14 κ μισό…είμαι μαζί με τον άντρα μου 25 χρόνια…ναι από τα 17 μου… συνάντησα τον καρκίνο μου στα 23 και μισό και στα 25 έγινα πρώτη φορά μαμά…στα 26 συναντήθηκα με τον καρκίνο της μαμάς μου…έχω ακόμη την τυρκουάζ μπαντάνα στο συρτάρι αλλά δεν τη φόρεσα ποτέ..όχι γιατί μου θυμίζει την εικόνα της χωρίς μαλλιά..αυτήν την εικόνα την αγαπώ όσο εκείνη, αλλά γιατί μου θυμίζει τον πόνο που άντεξε για να είμαι εγώ καλά…Πιστεύω ακόμα στα θαύματα και στους θαυμάσιους ανθρώπους… και χρησιμοποιώ συχνά στην γραφή μου τα αποσιωπητικά γιατί νιώθω ότι αφήνουν την αίσθηση…ότι.. η ΖΩΗ συνεχίζεται…