Την Τόνια δε τη γνωρίζω προσωπικά. Η ιστορία της ήρθε στα χέρια μου πριν καν δω την εικόνα του προσώπου της,έστω μέσα από το μέσο κοινωνικής δικτύωσης, που ειδικά τα τελευταία χρόνια της πανδημίας, έγινε η γέφυραανάμεσα σε χιλιάδες αποκλεισμένους ανθρώπους-νησιά σε ετούτη τη θάλασσα της αποστέρησης της φυσικής παρουσίας των συνανθρώπων μας.
Για όλους μας δύσκολο ήταν και είναι όλο αυτό που ζήσαμε και ζούμε, αλλά ειδικά «εμείς» το έχουμε ξαναζήσει αυτό το αίσθημα του αποκομμένου νησιού. Αν όχι όλοι, πολλοί πάντως βιώσαμε κατά το διάστημα της ασθένειάς μας, θέλοντας και μη, αντίστοιχους αποκλεισμούς, δύσκολους, που κράτησαν καιρό.
Όπως επίσης εμείς μάθαμε πριν απ’ την πανδημία, τι πάει να πει μάσκα, και μάλιστα όταν γύρω μας δε φορούσε κανείς και γι αυτό και όλοι μας κοίταζαν σαν εξωγήινους. Στην καλύτερη τουλάχιστον των περιπτώσεων, σαν εξωγήινους.
Παρά λοιπόν το ότι η Τόνια μου ήταν εντελώς άγνωστη, διαβάζοντας την ιστορία της, ένιωσα πως τελικά την ήξερα. Την ήξερα καλά. Ήξερα το ξάφνιασμα, το θυμό της, τα ερωτηματικά της, την αγωνία της. Μου ήταν κάτι περισσότερο από οικείες όλες οι νέες λέξεις που μπήκαν στη ζωή της, ξαφνικά, βίαια. Έτσι από το πουθενά. Μου θύμισε πολλά και το πείσμα της, οι φόβοι της, το μαύρο χιούμορ της, το κλάμα της, η διάθεσή της για ζωή, η απογοήτευση από κάποιους ανθρώπουςαλλά κι η χαρά της υποστήριξης από άλλους, η ευγνωμοσύνη της για όλους όσους στάθηκαν φρουροί δίπλα της.
Δεν είναι τυχαία αυτή η εγγύτητα που νιώθουμε άνθρωποι που βιώσαμε τον καρκίνο, ακόμα κι αν είμαστε ολότελα άγνωστοι μεταξύ μας. Κι αυτό δεν μπορώ να το εξηγήσω εύκολα. Όμως υπάρχει. Είναι σαν να έχουμε αποκτήσει όλοι εμείς μια νέα ιθαγένεια. Την ιθαγένεια του καρκίνου, που μας έχει μεταβάλει σε πολίτες μιας μεγάλης και δυνατής, μέσα στην όποια φαινομενική της αδυναμία, κοινότητας, με γλώσσα κοινή, με συναίσθημα και σκέψη ταυτισμένη και πάνω από όλα, τους πιο πολλούς από μας, μάς έχει χαρίσει μια υπέροχη «λύσσα» για …..ΖΩΗ!
Έτσι με αποσιωπητικά, όπως έλεγε κι η Νατάσα τις προάλλες. Γιατί αυτές οι μικρές κουκκίδες γραμμένες η μια κοντά στην άλλη, νιώθω πως σηματοδοτούν για πολλούς από μας τη συνέχεια της ζωής που την κερδίζουμε μέρα τη μέρα, βήμα το βήμα, τελεία την τελεία.
Ι.Κ.
«Το 2018 ήμουν μόλις ένα χρόνο παντρεμένη με έναν υπέροχο σύζυγo…Με μια δουλειά που λάτρευα και γενικά μια πολύ όμορφη ζωή με ταξίδια, φίλους και εξόδους..
Ένα ξερό, ψυχρό “έχεις καρκίνο” του γιατρού, μού έκοψε τα πόδια..
Τι λέει;;; Και γιατί μου το λέει έτσι, δεν έχει τρόπους;;; Τι σημαίνει αυτό;;; Παιδιά θα μπορέσω να κάνω;;
Μου πήρε καιρό να καταλάβω ότι το γιατρό μου το μόνο που τον ένοιαζε ήταν να γίνω καλά! Το ψυχολογικό κομμάτι δεν ήταν δουλειά του εκείνη τη στιγμή!
Δύο μέρες μετά, το μόνο που δε με απασχολούσε ήταν αν θα κάνω παιδιά αφού το μοναδικό που σκεφτόμουν ήταν ότι θα πεθάνω. Κι αυτό που με βασάνιζε, ήταν τι θα κάνει ο άντρας μου και η οικογένειά μου όταν έρθει εκείνη η στιγμή.Θα πεθάνω..
Εξετάσεις,μαγνητικές,σταδιοποίηση, άγχος, κλάματα,φόβος!ΟΧΙ… δε θα στη χαρίσω βρε άτιμε,θα παλέψω! Χαμόγελα,δουλειά, πολύ πολύblackhumor και τρελίτσαμέχρι να έρθει το χειρουργείο!
Χειρουργείο,χημειοθεραπείες,ακτίνες..
Δύο μήνες μείναμε με την μανούλα μου σε ένα υπόγειο Αirbnb στη Θεσσαλονίκη, κοντά στο νοσοκομείο, μακριά από οικογένεια, φίλους και σύντροφο για να μπορούμε να είμαστε κάθε μέρα εκεί…. βαφόμουν , χτενιζόμουν και χαμογελούσα για να με δει ο γιατρός μου καλά και να χαρεί… Η Δευτέρα ήταν η μέρα της χημειοθεραπείας και σαν να ξεχνούσαμε καμιά φορά που ήμασταν, γελούσαμε με τα υπόλοιπα κορίτσια κ τις συνοδούς μας.
Πειράζαμε τις νοσηλεύτριες κ εκείνες εμάς.Λες και δίναμε ραντεβού για καφέ, έναν καφέ που όταν τελείωνε ακολουθούσαν πυρετοί, πόνοι στα κόκαλα, εμετοί και φόβος..
Και κάθε φορά περίμενα την Παρασκευή που ερχόταν ο άντρας μου να με δει για σαββατοκύριακο…. Και του έλεγα ότι είμαι καλά, για να μην τον στενοχωρήσω και οδηγεί ταραγμένος! Ο πολύτιμός μου σύντροφος ζωής!Ναι ήμουν τυχερή, είχα τον καλύτερο σύντροφο του κόσμου και την πιο όμορφη οικογένεια που θα μπορούσα να έχω!
45 κιλά άνθρωπος γύρισα από Θεσσαλονίκη.Δε πειράζει όμως! Πάντα μου άρεσε να είμαι αδύνατη και ας φουσκώνω και ξεφουσκώνω τώρα πια σα το μπαλόνι!
Τι έχεις με ρωτάγανε;; Καρκίνο έλεγα…. ούτε λύκος ούτε την “κακή αρρώστια”, όπως συνήθιζα να την ακούω.
Η ζωή μου άλλαξε όχι μόνο με τον καρκίνο και τις όσες αλλαγές έφερε στο σώμα μου και στη ψυχολογία μου αλλά με το ότι μου στερήσανε την καθημερινότητά μου…
Απόλυση λοιπόν αφού αρρώστησα …. έχασα τη δουλειά μου γιατί προφανώς η εικόνα μου δε ταίριαζε σε μια τέτοια δουλειά!
Φίλοι που χαθήκανε, γιατί δε ξέρανε πώς να με αντιμετωπίσουνε… Μα να σε πάρω τηλέφωνο, να σου πω τι;;; Δεν ξέρω πώς να σε αντιμετωπίσω, μου είπε η καλή μου Φίλη.
Και όλα από την αρχή! Καινούρια ζωή!
Τον καρκίνο τον παντρεύτηκα…τον έπιασα από το χέρι και περπατάμε παράλληλα! Δε θέλω να τον αφήσω πίσω μου, ούτε όμως να περπατάει μπροστά μου. Χέρι-χέρι πάμε γιατί εκείνος μου δείχνει τι αξίζει στη ζωή κ εγώ του δείχνω τι μπορώ!
Μη μας στερείτε το όνειρο μωρέ… μπορούμε να ζούμε, να δουλεύουμε, να ονειρευόμαστε και να ερωτευόμαστε!!
Να μας αντιμετωπίζετε όπως πριν!! Να μας λέτε τα νέα σας,τις χαρές και τις λύπες σας! Τους φόβους σας και ό,τι ακριβώς μας λέγατε και πριν!
Και όταν φοβόμαστε, να μας κρατάτε το χέρι!
Εδώ είμαστε και το παλεύουμε!! Και όλα θα πάνε καλά!!
Δε μπορεί να πάνε αλλιώς!»
