Ολοκληρώνοντας για άλλη μια χρονιά, 10η για μένα, τον “κύκλο” φωτισμών εμβληματικών κτιρίων της πόλης μας, από το Συλλογος Καρκινοπαθων Λαρισας ειδικά φέτος, ειδικά απόψε η σκέψη μου στρέφεται σε όλες εκείνες τις γυναίκες που ενώ είχαν κάποιες ενδείξεις πως κάτι δεν πήγαινε καλά στο σώμα τους, αγνόησαν τα “σημάδια”. Από φόβο να πάνε στο γιατρό, από άγνοια, από λανθασμένη ιεράρχηση προτεραιοτήτων, από έλλειψη αυτοφροντίδας, από αδυναμία να νιώσουν αγάπη για τον εαυτό τους, γεμάτες όμως όλες τους απ’ αυτή τη συνεχή έγνοια, συνεχώς και μόνον για τους “άλλους”. Όποιους “άλλους”, θεωρούμε σημαντικούς και πιστεύουμε πως έχουν την ανάγκη μας περισσότερο από όσο έχουμε ανάγκη εμείς οι ίδιες, εμάς. Μην ξεχνάμε άλλωστε. Ζούμε στην Ελλάδα και οι γυναίκες αποτελούμε τη συντριπτική πλειοψηφία φροντιστών… παντός είδους. Άτυπων φροντιστών … Πού καιρός και μυαλό να δούμε τον εαυτό μας .

Απόψε η σκέψη μου στρέφεται σε όλες εκείνες τις γυναίκες που δεν έχουν τα αναγκαία χρήματα για να κάνουν όλους τους απαιτούμενους ελέγχους για τη σωματική τους υγεία, έγκαιρα, έγκυρα κι αποτελεσματικά, ακόμα κι όταν δεν έχουν κανένα σύμπτωμα, καμία ένδειξη, καμιά ανησυχία ότι “μπορεί κάτι να κρύβεται” μέσα τους.

Απόψε η σκέψη μου στρέφεται σε όλες εκείνες τις γυναίκες που έχασαν άδικα τη ζωή τους τα προηγούμενα χρόνια γιατί δεν πρόλαβαν να επωφεληθούν από το πρόγραμμα “Φώφη Γεννηματά” αλλά κι όλες εκείνες που ενώ δικαιούνται να ενταχθούν σ’ αυτό, δεν έχουν ακόμα εμφανιστεί -αγνοώ το λόγο- ως δικαιούχοι του..Και περιμένουν…. Αχ Θεέ μου μακάρι να μην περιμένουν πολύ..

Απόψε η σκέψη μου στρέφεται σε όλες εκείνες τις πιο νεαρές γυναίκες που δεν εξετάστηκαν ποτέ, ούτε με έναν υπέρηχο γιατί ο καρκίνος του μαστού είναι “υπόθεση της μέσης ηλικίας”…Κι όταν είσαι νέος δεν υπάρχει χώρος για κακές σκέψεις..

Απόψε η σκέψη μου στρέφεται σε όλες εκείνες τις γυναίκες των ορεινών κι νησιωτικών περιοχών της πατρίδας μας που αντικειμενικά δεν έχουν πρόσβαση ούτε σε εξετάσεις ούτε σε ειδικούς γιατρούς.

Απόψε η σκέψη μου στρέφεται σ’ όλες εκείνες τις γυναίκες που υποτροπίασαν και μια και δυο φορές. Και κάποιες χαίρομαι που είναι ακόμα εδώ, κάποιες όμως δεν είναι.

Απόψε η σκέψη μου στρέφεται σε όλες εκείνες τις γυναίκες που χρειάστηκε να ξενιτευτούν για να βρουν θεραπεία. Που άφησαν πίσω τους παιδιά, γονείς, συντρόφους, φίλους, σπίτι, εργασία, ζωή…Γυναίκες που μπορεί και να εγκαταλείφθηκαν, συμβαίνει κι αυτό, από συντρόφους, συναδέρφους, κάποιες φορές συγγενείς, γιατί ο καρκίνος δεν είναι εύκολη υπόθεση. Για κανέναν.. Βοηθάει όμως όλους κι όλες μας να δείξουμε το αληθινό “μπόι” μας.

Απόψε η σκέψη μου στρέφεται σε όλες τις γυναίκες που έζησαν ατελείωτες αναμονές σε νοσοκομεία, διαδρόμους, υπόγειους θαλάμους νοσηλείας δίχως φως, δίχως αέρα καθαρό, που έζησαν ώρες, μέρες, βδομάδες αγωνίας περιμένοντας ή ψάχνοντας να βρεθούν φάρμακα, θεραπείες, ραντεβού, φλέβες γερές. Γυναίκες που έζησαν μια φορά την εμπειρία των κέντρων πιστοποίησης αναπηρίας και αρνήθηκαν να την ξαναζήσουν.

Απόψε η σκέψη μου στρέφεται σ’ όλες εκείνες τις γυναίκες που μάζευαν τα κουράγια τους και σκούπιζαν τα δάκρυά τους για να μην τις βλέπουν λυγισμένες, σπασμένες και φοβούνται οι άνθρωποι γύρω τους.. Όλες τις γυναίκες που για μήνες ξενύχταγαν μόνες κοιτώντας ταβάνια μέχρι να ξημερώσει. Αβοήθητες.

Απόψε η σκέψη μου στρέφεται σε όλες εκείνες τις γυναίκες που οι γιατροί τους, εύχομαι λίγοι, δεν ήταν όσο έπρεπε προσεκτικοί, που μπορεί να τους έλειπε η ολοκληρωμένη και σε βάθος γνώση της επιστήμης τους ή που μπορεί να τους έλειπε η εντιμότητα, η ανθρωπιά, η ευαισθησία, η ενσυναίσθηση για την άρρωστή τους.

Αυλαία φωτισμών απόψε άλλη μια χρονιά μπροστά στο Δικαστικό Μέγαρο.
Όχι τυχαία.
Γιατί η υγεία είναι δικαίωμα.
Όλων μας.
Θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα.
Και αν καμιά φορά το ξεχνάμε εμείς, είναι ύψιστο χρέος της πολιτείας να το θυμάται. Να το υπερασπίζεται και να το διαφυλάτει. Ως κόρη οφθαλμού..

+2

Όλες οι αντιδράσεις:
258Εσείς, Mina Andritsou, Ηρακλής Τζαφέτας και 255 ακόμη